Ήταν μισητή για τον περισσότερο κόσμο στην Ελλάδα η επταετία 1967-74, η περίοδος της χούντας. Μια περίοδος που χαρακτηρίστηκε από την έλλειψη ελευθερίας, από τρομοκρατία και χειρισμό των πολιτών εκ μέρους του καθεστώτος: Βασανιστήρια, εξορίες, κελιά και ξερονήσια για τους αντιφρονούντες, όλα για να μπορέσει η Ελλάδα να στηριχθεί στο "Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια" όπως το οραματίστηκαν ορισμένοι στρατιωτικοί...
Το ποδόσφαιρο, ως το δημοφιλέστερο άθλημα, ήταν φυσικά άμεσα συνεδεμένο με την κοινωνία και τους πολίτες. Συνεπώς όπως θα έκανε κάθε απολυταρχικό καθεστώς, ένα από τα πρώτα μελήματα της χούντας ήταν να κάνει δικό της τον χώρο του. Ο βασικός εκπρόσωπος της χούντας στα θέματα του αθλητισμού και όχι μόνο, ήταν ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης (1919-1984), στρατιωτικός που ορίστηκε ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού.
Ο Στέλιος Παττακός, μια ακόμη καρικατούρα της χούντας απολαμβάνει αγώνα του Παοκ με το καπελάκι του δικεφάλου στα χέρια
Με το άρθρο 22 που ορίζει ο Ασλανίδης, η χούντα τίθεται ουσιαστικά διαχειριστής όλων των συλλόγων στη χώρα, αφού μπορεί πλέον να αποφασίσει για οτιδήποτε στο εσωτερικό κάθε ομάδας! Με το διάταγμα 76 ορίζει πως κάθε νομός της χώρας θα πρέπει να έχει μόνο μια ομάδα στη Β εθνική. Δεκάδες ομάδες διαλύονται ή συγχωνεύονται, παίκτες φεύγουν και μεταπηδούν σε άλλους συλλόγους, κάποιοι μπαίνουν φυλακή ή δεν μπορούν να βρουν ομάδα λόγω των πιστεύω τους, καθώς αποβάλλονται από τους συλλόγους που ανήκαν. Το μέτρα αυτά ευνοούν τις μεγάλες ομάδες που παίρνουν "κοψοχρονιά" ταλαντούχους παίκτες, ενώ λίγες συγκεκριμένες ομάδες έχουν ειδική καλή αντιμετώπιση από το καθεστώς.
Δεν θα μακρηγορήσω, αναφέροντας απλά πόσο κυνηγήθηκαν παίκτες του Άρη, αρχίζοντας με τον μέγιστο Λουκανίδη, που για κάποιο λόγο που ακόμη δεν ξέρει κανένας, απομακρύνθηκε από τον τελικό του Καυτανζογλείου. Μεθοδευμένες διαιτησίες χτύπησαν την ομάδα μας πάρα πολλές φορές, οδηγώντας στην αντίδραση τους πιο νευρικούς των παικτών μας και στην άδικη τιμωρία από την χούντα των Συρόπουλου, Αλεξιάδη και Σπυρίδωνα, που έχασαν αρκετούς μήνες από την πιο παραγωγική περίοδο της καριέρας τους, γιατί αντιστάθηκαν στην αδικία. Ούτε και οι οπαδοί μας γλύτωσαν από την χούντα, αφού πολλές φορές είχαμε συλλήψεις και κατασχέσεις πανό και υλικού χωρίς αιτία.
Ο Ρϊγκο ψάχνει το δίκαιο του το 1970, αλλά το όργανο της χούντας του δείχνει τον δρόμο για κάτω!
Οι ομάδες διοικούνταν από κυβερνητικούς επιτρόπους, έτσι είχαν ονομαστεί οι μεσάζοντες ανάμεσα στους συλλόγους και το καθεστώς που έπρεπε να κάνουν τα γούστα της χούντας. Στον Άρη ο Νίκος Καμπάνης υπήρξε επίτροπος μέχρι το 1969, ωστόσο μετά εξελέχθη πρόεδρος της ομάδας μας μέχρι το 1971, λίγο πολύ τα ίδια ίσχυαν για τον ομότιμο του Παοκ, Γιώργο Παντελάκη. Η διαφορά ήταν πως ο Καμπάνης δεν έκανε τα γούστα του Ασλανίδη. Ο Ασλανίδης είχε δηλώσει πως ήταν οπαδός του Ηρακλή, ωστόσο είχε ως πιο αγαπημένο τον Παοκ. Παράγοντας της εποχής μου είπε πως ο Ασλανίδης αισθανόταν καλύτερα στο περιβάλλον του δικεφάλου, καθώς αυτοί φρόντιζαν σε κάθε επίσκεψη του υπουργού στην πόλη μας να υπάρχει κανονισμένη έξοδος σε μπουζούκια με "ωραία" παρέα. Ο Καμπάνης απείχε από αυτά και ποτέ δεν "έγλειψε" τον υπουργό για κάποιο θέμα της ομάδας μας, αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις είχε κοντραριστεί με τον ισχυρό υπουργό για θέματα του Άρη. 
Το πρόσωπο του Ασλανίδη ένα δευτερόλεπτο αφού έχει δώσει το κύπελλο στους παίκτες του Άρη. Αποστρέφει το βλέμμα του και η απογοήτευση είναι διάχυτη. Θα το είχε υποσχεθεί αλλού...
Έτσι ο οπαδός του Ηρακλή, μεταμορφώθηκε σε προστάτη του παοκ και τα αποτελέσματα τα είδαμε όλοι στη διαμετρικά αντίθετα αντιμετώπιση των δύο συλλόγων από το καθεστώς της χούντας. Ο Άρης μεγαλούργησε κατακτώντας το κύπελλο του 1970, καθώς κανένας δεν μπορούσε να του στερήσει κάτι που το άξιζε 1000%. Ωστόσο οι "δίπλα" φαίνεται πως έκαναν τα πρώτα τους βρεφικά βηματάκια με περπατούρα της χούντας που φρόντισε να στυλώσει τον μεγάλο ευνοημένο της και να τον οδηγήσει στις επιτυχίες της δεκαετίας του 70. Το βλέμμα του Ασλανίδη την ώρα που παραδίδει το κύπελλο στους παίκτες του Άρη, έχει διασωθεί στο μικρό βίντεο που μας έχει μείνει από τον τελικό και αν δεν το έχετε προσέξει θα πρέπει οπωσδήποτε να το δείτε για να καταλάβετε πόσο τον στεναχώρησε η ομάδα μας εκείνο το βράδυ (στο 1:04 του βίντεο).
Τι απέγινε ο Ασλανίδης; Όταν έπεσε η χούντα αυτός την κοπάνησε στη Βραζιλία και γύρισε μόνο μετά από αρκετά χρόνια, όταν το 1984 άρρωστος από καρκίνο, έλαβε ειδική άδεια να έρθει για να πεθάνει στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος της χούντας που κατέσκαψε και κατέστρεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο αφήνοντας παντού εχθρούς. Παντού εκτός από έναν σύλλογο στην πόλη μας που τον αγάπησε, τον είδε ως γίγαντα και τον έκανε πανό στην κερκίδα του!
YELLOW POSTER
