Τα υπέροχα σχέδια είναι του φίλου της σελίδας Βαγγέλη Ιωαννίδη, τον οποίο και ευχαριστώ ιδιαίτερα.
Μπαίνοντας στη δεύτερη δεκαετία της ζωής του, το γήπεδο του Άρεως, σιγά-σιγά,με το μεράκι και τον ιδρώτα των ανθρώπων του συλλόγου, μεταμορφώνεται και βελτιώνεται, πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο των πενιχρών δυνατοτήτων που υπήρχαν την εποχή εκείνη.
Όπως είναι γνωστό, η πρώτη κερκίδα που φτιάχτηκε ήταν η θύρα 2,επί της οδού Παπαναστασίου.Στα εγκαίνια του γηπέδου, στις 4 Νοεμβρίου 1951, θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά κόσμο.Τα σχέδια ανήκαν στον αρχιτέκτονα και παλαιό κολυμβητή του συλλόγου Κώστα Φιλίππου που δούλεψε αμισθί, όπως το ίδιο έκαναν πολλοί Αρειανοί, για να πραγματοποιηθεί το «όνειρο» του νέου γηπέδου.
Το γήπεδο βέβαια χρειαζόταν πολλές ακόμα εργασίες. Η θύρα που φτιάχτηκε είχε 6 σειρές κερκίδων για καθήμενους,από κάτω ήταν τα αποδυτήρια, ενώ το υπόλοιπο διετίθετο για ορθίους και μάλιστα ήταν χωμάτινο έδαφος, που όταν έβρεχε γινόταν λάσπη. Ακόμα όμως κι έτσι, ο Άρης αποκτούσε το δικό του «σπίτι», έναν χώρο, που σιγά-σιγά με πολλές θυσίες, κόπους και προσπάθειες, θα γίνει ένα στολίδι για τον Άρη και τη Θεσσαλονίκη.
Στα τέλη της δεκαετίας του΄50, εντός του γηπέδου,θα κατασκευαστεί και υποτυπώδης στίβος για τη διεξαγωγή αγώνων και για τις προπονήσεις των αθλητών του συλλόγου. Υπήρχε μάλιστα πίσω από την εστία της θύρας 1 ένα μικρό σκάμμα για άλματα.
Για να φτιαχτεί ο πρόχειρος στίβος,χρησιμοποιήθηκε κάρβουνο από το γειτονικό εργοστάσιο-βαφείο, που λειτουργούσε μέχρι και το 1964. Φυσικά το μικρό κτίσμα και η καμινάδα έμειναν για πολλά χρόνια στη θέση τους μέχρι να γκρεμιστούν,περίπου μέχρι το 1980.
Από εκεί έπαιρναν κάρβουνο, το έριχναν στο στίβο,το έβρεχαν και μετά το πατούσαν για να στρώσει.
Το βαφείο το χώριζε από το γήπεδο μία μεγάλη μάντρα. Στα σπουδαία ματς που υπήρχε μεγάλη ζήτηση και τα εισιτήρια ήταν δυσεύρετα,πολλοί φαντάροι και τζαμπατζήδες σκαρφάλωναν στη μάντρα του βαφείου και έμπαινα μέσα, για να δουν τον αγώνα.
Η σημερινή κερκίδα επισήμων ήταν χωμάτινη κερκίδα ορθίων από επικλινές κοκκινόχωμα, Στα τρία δέντρα που ήταν από έξω, σκαρφάλωναν ορισμένοι τολμηροί για να δουν από κει τους Άσσους των γηπέδων.
Από την μεταλική πόρτα της οδό Παπαναστασίου έμπαινε η ποτίστρα του Δήμου, ο «καταβρεχτήρας», για να ρίξει νερό στο ξερό γήπεδο και όλα τα παιδιά τρέχαν από πίσω της για να μπουν τσάμπα. Και ο Σόλων,ο επιστάτης του γηπέδου, με ένα καροτσάκι γεμάτο ασβεστόσκονη, έκανε τις γραμμές του γηπέδου.
Όταν τέλειωνε ο αγώνας και άδειαζε το γήπεδο, η θύρα 2 ήταν γεμάτη παρατημένα μαξιλαράκια από νάιλον γεμάτες ροκανίδια, στη δε Θύρα 6 υπήρχαν στιβάδες από πέτρες και τούβλα, που πατούσαν οι πιο κοντοί για να βλέπουν…
Η σημερινή κερκίδα 1 με το μαντρότοιχο ήταν χαμηλή, και από τον δεύτερο όροφο του δημοτικού σχολείου (το Ανατόλια είχε μεταφερθεί και το κτίριο έγινε σχολείο) που ήταν από πίσω, φαινόταν το γήπεδο.
Περιμετρικά του γηπέδου στους μαντρότοιχους, υπήρχαν γραπτές διαφημίσεις της εποχής όπως το ΠΡΟ-ΠΟ, η εταιρεία ζυμαρικών “Μέλισσα”, τα μπουζί αυτοκινήτων “CHAMPION” , “Πασαγιάννης ξινό νερό”, έπιπλα κ.ά.
Διάφοροι μικροπωλητές πουλούσαν την πραμάτεια τους έξω και γύρω από το γήπεδο.
Ο πιο γνωστός ήταν ο Βαρνάβας,ο γνωστός «γαργαλάει»…Ήταν ένας εύσωμος άντρας με μακριά μουστάκια μέχρι πίσω από τα αυτιά.Πάντα καθιστός στο τραπεζάκι του πουλούσε σπόρια, εκεί έξω απ τη Θύρα 2 πάντα.Δεν φώναζε σπόρια, παρά μόνο «γαργαλάει»…
Το κυλικείο του γηπέδου ήταν ακριβώς στην πλάτη του και κάποιες στιγμές έβγαινε ο υπεύθυνος και του φώναζε: «Ρε Βαρνάβα! Άντε πιο πέρα, μπροστά στο κυλικείο πουλάς;»
Ο Βαρνάβας,απαντούσε: «Ρε κορόιδο, τα σπόρια είναι αλμυρά, πώς θα πουλήσεις καμία γκαζόζα, για σένα δουλεύω!».
Γύρω στο 1968 χτίζονται οι πρώτες κερκίδες στην θύρα 1,στη θύρα 6 (επισήμων) και στη θύρα 3, όπως φαίνεται στο παρακάτω σχέδιο.
Οι νέες κερκίδες…
Η συνέχεια των έργων για την κατασκευή καινούριων κερκίδων ξεκίνησαν μόλις τελείωσε η κατάκτηση του κυπέλλου το 1970. Τότε έγινε και η τοποθέτηση του πρώτου χλοοτάπητα.
Πρώτα έγινε η κερκίδα των επισήμων με τα δώδεκα σκαλοπάτια.Κατόπιν η θύρα 1 και μετά η θύρα 3,πολύ πιο μικρή από αυτό που είναι σήμερα.
Με την πάροδο του χρόνου και την μεγάλη προσπάθεια του Νίκου Καμπάνη θα δρομολογηθούν τα υπόλοιπα μεγάλα έργα όπως το σκέπαστρο, η ανακατασκευή της θύρας 3 κ.ά.
Το γήπεδο Χαριλάου έμπαινε πια σε μια νέα εποχή…
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΤΖΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ OIASSOITOUAREOS.GR
