Ο Βασίλης Ψηφίδης είναι ένας από τους ποδοσφαιριστές που έφεραν στην ομάδα μας το κύπελλο του 1970, καθώς τη σεζόν 1969-70 υπήρξε ένας από τους αρχηγούς της ομάδας. Ωστόσο η προσφορά του στον Άρη αρχίζει πολύ πριν, αφού το 1970 παρότι 26 ετών, ήταν από τους παλιότερους παίκτες στην ομάδα!
(Στο εξώφυλλο ο Βασίλης Ψηφίδης μας παρουσιάζει τον εγγονό του αδερφού του Ανέστη, τον Άρη. Η φωτογραφία λήφθηκε το 2019, κατά τον εορτασμό των 49 ετών από την κατάκτηση του κυπέλλου του 1970)
Πράγματι, ο Ψηφίδης έκανε το ντεμπούτο του το 1960, ενώ η παρουσία του στην ομάδα μας ξεκινάει από πολύ μικρότερη ηλικία, όταν λίγο μετά το 1955 από τις αλάνες της Τούμπας βρέθηκε στα τσικό των κιτρίνων.
Παρότι μένει μόνιμα στην Αμερική, δεν παραλείπει να επισκέπτεται τη χώρα μας κάθε χρόνο και να διαμένει για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο Ψηφίδης αποτελεί την ψυχή της παρέας των συμπαικτών του, αφού κατά την παραμονή του στην Ελλάδα διοργανώνει τα περισσότερα ανταμώματα με τους παλιούς του αδερφικούς φίλους. Οι καταστάσεις συνήθως καταλήγουν σε τραπέζι, ουζάκι, μεζέ, μουσική αλλά και άφθονη συζήτηση και αναπόληση των παλαιών καιρών. Ο ίδιος δεν σταματάει να συζητάει για τα παλιά και τις απίθανες ποδοσφαιρικές του ιστορίες από τη δεκαετία του εξήντα και όχι μόνο.
Με δύο θρύλους του Άρη, τον Βούλη Σπανόπουλο και τον Μουφίτ Καλλιοτζή. Είναι η πρώτη συμμετοχή του Ψηφίδη στην πρώτη ομάδα, σε ηλικία 16 ετών
Έχουμε πει χιλιάδες ιστορίες με τον Βασίλη, ωστόσο με μερικές ερωτήσεις που του έκανα πριν λίγους μήνες, προσπάθησα να δώσω στον νέο αρειανό να καταλάβει ποιος είναι ο Ψηφίδης και τι έκανε στον Άρη.
ΕΡΩ: Βασίλη Ψηφίδη, πότε πρωτοέπαιξες μπάλα στον ΑΡΗ;
ΒΨ: Στην πρώτη ομάδα έπαιξα τον Σεπτέμβριο του 1960, σε ηλικία 16 ετών. Ήταν το παιχνίδι ΑΡΗΣ-Εθνικός και είχαμε χάσει 0-1. Από τότε έπαιξα για τους κίτρινους σε 173 επίσημους αγώνες, μέχρι το 1970, με διακοπή όμως δυόμιση χρόνων όταν πήγα στην Αμερική από τον Σεπτέμβριο του 1966 μέχρι τα Χριστούγεννα του 1968. Το 1971 πήγα στη Νότια Αφρική, ενώ κατόπιν μετακόμισα οριστικά στην Αμερική όπου διαμένω έως τώρα.
ΕΡ. Έχεις παίξει δηλαδή και σε άλλες ομάδες πλην του ΑΡΗ;
ΒΨ: Έχω παίξει σε 8 συνολικά ομάδες, κυρίως στο εξωτερικό. Μετά τον ΑΡΗ πήγα για λίγους μήνες στην Καβάλα. Στην Αμερική έπαιξα στη Hellenic και στην Greek-American στη Νέα Υόρκη. Στην τελευταία είχα προπονητή τον Αλκέτα Παναγούλια με τον οποίο έχω παίξει φυσικά και συμπαίκτης στον ΑΡΗ. Κατόπιν πήρα μεταγραφή στους Houston Stars αλλά και στους Dallas Tornators. Να σημειωθεί πως είχα αγωνιστεί και στη Νότια Αφρική, με την ομάδα Hellenic.
Τερματοφύλακας στην Τούμπα! Το παιχνίδι έληξε 0-0 γιατί κατά τη δεκαετία του εξήντα ο Άρης δεν έχανε από τον παοκ!
ΕΡΩ. Ποιές είναι οι σπουδαιότερες στιγμές σου με τη φανέλα του ΑΡΗ;
ΒΨ: Να τις βάλω με χρονολογική σειρά. Το 1963 η ομάδα μας κινδύνεψε ακόμη και με υποβιβασμό. Με υπεράνθρωπη προσπάθεια των ποδοσφαιριστών, αλλά και των παραγόντων, η ομάδα σώθηκε. Η συμβολή μου ήταν μεγάλη, καθώς έκανα καλά παιχνίδια, με αποκορύφωμα την τελευταία αγωνιστική, στη Νέα Σμύρνη, όταν έπαιξα για περίπου μισή ώρα ως τερματοφύλακας εναντίον του Πανιωνίου, καθώς ο Καλδεριμτζής είχε τραυματιστεί και αποχώρησε. Κράτησα το 0-0 και η ομάδα σώθηκε χάρη στα μπαράζ που παίξαμε.
Το 1969 με τον Κορρέια στον πάγκο, σπάσαμε για πρώτη φορά το ΠΟΚ και καταταγήκαμε τρίτοι. Ήταν μια σπουδαία επιτυχία, καθώς κάναμε στο τέλος επτά συνεχόμενες νίκες, οι τέσσερις εναντίον ομάδων που πάλευαν για τη σωτηρία. Στο τέλος ξεπεράσαμε την ΑΕΚ και πήραμε και το ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Η τρίτη και σπουδαιότερη στιγμή μου, ήταν αναμφίβολα η κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας. Ήταν μια υπέροχη ομάδα, που «ψήθηκε» για πολλά χρονιά με σπουδαίους προπονητές. Το αποτέλεσμα ήταν να έρθει επιτέλους ένας τίτλος, δυστυχώς ο τελευταίος για τον ΑΡΗ μέχρι σήμερα. Στο τελικό αγωνίστηκα στο δεύτερο μέρος και είναι περήφανος που σήκωσα κι εγώ το τρόπαιο ψηλά στον ουρανό, αν και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συμπαίκτες μου, είτε έπαιξαν στον τελικό, είτε όχι, γιατί είναι όλοι τους κυπελλούχοι.
ΕΡΩ: Η θέση σου ποια ακριβώς ήταν;
ΒΨ: Έχω παίξει σχεδόν σε όλες τις θέσεις στο γήπεδο. Αν θυμάμαι καλά δεν έχω παίξει μόνο ως δεξί μπακ. Ακόμη και τερματοφύλακας έχω κάτσει, δύο φορές, σε πολύ κρίσιμα παιχνίδια, χωρίς να δεχτώ γκολ. Ήμουν αριστεροπόδαρος και έπαιζα καλύτερα στο κέντρο, σε δημιουργικό ρόλο.
ΕΡΩ: Τι έχει αλλάξει στο ποδόσφαιρο από τότε; Γιατί ο ΑΡΗΣ δεν έχει πάρει κάποιον τίτλο στα πενήντα χρόνια που πέρασαν μετά την επιτυχία του 1970;
ΒΨ: Η ιδιότητα μου ως κάτοικος του εξωτερικού από τη δεκαετία του εβδομήντα, δεν μου επιτρέπει να απαντήσω με ακρίβεια, καθώς δεν παρακολουθώ την ομάδα στις αναμετρήσεις της. Θα προτιμήσω να μιλήσω για τη δική μου εποχή, για εμάς, την ομάδα του εξήντα. Ο ΑΡΗΣ είχε μια πολύ καλή ομάδα, με χημεία και δεσμούς, θα έλεγα οικογενειακούς, ανάμεσα στους παίκτες της. Το 1963, μετά τη σωτηρία της ομάδας μας που προανέφερα, ανεβήκαμε όλοι μας ψυχολογικά και φτάσαμε σε σημείο να διεκδικήσουμε το κύπελλο. Αποκλείσαμε την πρωταθλήτρια ΑΕΚ, ενώ στον ημιτελικό κληρωθήκαμε σε μονό αγώνα με τον Ολυμπιακό στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να νικήσουμε, φέρνοντας ισοπαλία 1-1. Ο αγώνας επαναλήφθηκε, αλλά αυτή τη φορά στον Πειραιά, όπου χάσαμε, χάνοντας μαζί και το εισιτήριο για τον τελικό του κυπέλλου. Εκεί επρόκειτο να αντιμετωπίσουμε τον Πιερικό και μπορείτε να φανταστείτε ποια θα ήταν η κατάληξη αν είχε προκριθεί ο ΑΡΗΣ. Λογικά θα πανηγυρίζαμε έναν τίτλο λίγα χρόνια πριν αυτόν του 1970.
Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο τότε ήταν όπως μέχρι και τις μέρες μας «αθηνοκεντρικό». Η διαιτησία ανήκε στον ΕΠΟ, συστεγαζόταν μάλιστα στο ίδιο κτίριο στην Αθήνα. Δεν είχαμε ποτέ 50-50 διαιτησία στους αγώνες που έπρεπε. Όχι μόνο ο ΑΡΗΣ και οι ομάδες της Θεσσαλονίκης, αλλά όλη η επαρχία. Επίσης ένα σοβαρό θέμα ήταν η έλλειψη επαγγελματικής αποκατάστασης για τους ποδοσφαιριστές, που έπρεπε να δουλεύουν για να ζούνε. Στην Αθήνα υπήρχαν πολλές εργασίες, ενώ οι ομάδες του ΠΟΚ κανόνιζαν εύκολα την ένταξη των ποδοσφαιριστών τους σε υπηρεσίες, ΔΕΗ, ταχυδρομεία, τράπεζες κτλ. Έτσι το ποδόσφαιρο της Βόρειας Ελλάδας αιμοραγούσε και υπήρχε συρροή πολλών ικανών ποδοσφαιριστών του βορρά στην Αθήνα. Όλα αυτά οδηγούσαν στην αποδυνάμωση των ομάδων μας και στη δυσκολία να συγκροτηθεί ένα συγκρότημα ικανό να χτυπήσει πρωτιές πανελληνίως.
Με την τότε μνηστή και νυν σύζυγο του, Αρσινόη, στα επινίκεια της κατάκτησης του κυπέλλου Ελλάδας
Ο Βασίλης Ψηφίδης είναι ένας αγνός αρειανός και το δείχνει σε κάθε συζήτηση του. Με ευγένεια αρνήθηκε να σχολιάσει την επικαιρότητα, αφού προτιμάει να θυμάται τη δική του εποχή και τις μεγάλες επιτυχίες που είχε με τους συμπαίκτες του.. Ωστόσο δεν κρύβει την πικρία του που στα ρόστερ του Άρη τα τελευταία χρόνια δεν αγωνίζονται Έλληνες. Όταν μάλιστα αναφέρεται στο πρωτάθλημα, δεν αναφέρεται στο "ελληνικό ποδόσφαιρο", αλλά στο "ποδόσφαιρο στην Ελλάδα".
Η συζήτηση μας έγινε στη σουίτα του ερασιτέχνη στο γήπεδο Βικελίδης, το δικό του Χαριλάου. Περπατήσαμε τους διαδρομους στα γραφεία του γηπέδου και είδαμε το γήπεδο από ψηλά. Από εκεί μου έκανε μάθημα ιστορικής γεωγραφίας, δείχνοντας μου από ψηλά πως ήταν το γήπεδο στην εποχή του. Κάθε σημείο του γηπέδου είχε μια ιστορία.
Ο Ψηφίδης την Τετάρτη παραβρέθηκε σε εκδήλωση που έγινε στην Περαία και έδωσε τιμητική πλακέτα στον φίλο του Γιώργο Γκαντίνα, εκ μέρος φιλάθλων
Σίγουρα θα τα ξαναπούμε με τον Βασίλη Ψηφίδη πιο αναλυτικά σε κάποια άλλη στιγμή, ίσως παρέα με τους συμπαίκτες του, τους ποδοσφαιριστές της θρυλικής ομάδας του 1970, της ομάδας που έφερε την τελευταία μεγάλη επιτυχία του κιτρινόμαυρου ποδοσφαίρου...
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
