Η ερώτηση είναι απλή στην διατύπωση, αλλά δύσκολη να απαντηθεί. Ποιος ήταν ο πρώτος προπονητής του Άρη; Μπορούμε να ξεκινήσουμε την απάντηση με μία ερώτηση. Όταν μικροί παίζαμε στις αλάνες, είχαμε προπονητές; Δεν νομίζω. Όλοι ξέρανε πως θα παίξουν οι καλύτεροι και οι μεγαλύτεροι. Για τους μικρότερους υπήρχε θέση στην ομάδα μόνο ως αναπληρωματικοί, όταν κάποιος από τους «καλούς» δεν μπορούσε άλλο. Πιστεύετε πως το ποδόσφαιρο των χρόνων 1914-1924 ήταν διαφορετικό από το ποδόσφαιρο της αλάνας των παιδικών μας χρόνων; Εγώ όχι. Όπως ακριβώς γεννήθηκαν οι παιδικές μας ομάδες, έτσι γεννήθηκε και ο Άρης. Από παιδιά, σε αλάνες, κοντράροντας τις γειτονικές ομάδες.
Οι πρώτοι παίκτες μας λοιπόν, έπαιζαν για την ευχαρίστηση τους και δεν χρειάζονταν κανέναν να τους πει πως να παίξουν και σε ποια θέση. Άλλωστε το ποδόσφαιρο σε εκείνες τις εποχές δεν ήταν τόσο πολύπλοκο: όλοι μπροστά, όλοι πίσω. Εσύ θα κάτσεις τέρμα, εσείς στην άμυνα και οι υπόλοιποι στην επίθεση. Προπόνηση θα κάνουμε μια με δύο φορές την εβδομάδα. Θα συναντιόμαστε στην γνωστή αλάνα παίζοντας μπάλα μέχρι να κουραστούμε και έτσι θα είμαστε έτοιμοι για το κυριακάτικο παιχνίδι εναντίον των «δίπλα». Απλά πράγματα!
Έτσι κύλισαν τα πρώτα χρόνια. Όταν άρχισαν τα πρώτα ανεπίσημα πρωταθλήματα ο συναγωνισμός αυξήθηκε. Πολλές νέες ομάδες εμφανίστηκαν και διεκδίκησαν με πείσμα τα πρωτεία. Ο κύριος αντίπαλος μας, ο Ηρακλής, ενέτεινε τις προσπάθειες να ξαναπάρει την πρωτοκαθεδρία που είχε χάσει από τότε που εμφανίστηκε ο Άρης.
Ο πρόεδρος Ηλιάδης
Το πρώτο βήμα για τον «εκσυγχρονισμό» που έγινε στον Άρη ήταν η τοποθέτηση του Λευτέρη Ηλιάδη στην θέση του προέδρου. Αυτό έγινε κατά τη γενική συνέλευση του 1923. Μέχρι τότε στο προεδρικό και τα άλλα πόστα της διοίκησης ήταν νεαροί παίκτες της ομάδας. Ο Ηλιάδης ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία, μορφωμένος, και υπό την προεδρία του ο Άρης έκανε τεράστια βήματα προς τα εμπρός. Τον Ιούλιο του 1925 λοιπόν ο πρόεδρος καλεί τους αρχηγούς της ομάδας και τους παρουσιάζει τον προπονητή της ομάδας: το όνομα του είναι Παναγιώτης Γεωργίου και το βιογραφικό του σύντομο, αλλά ενδιαφέρον. Είχε γεννηθεί το 1892 και υπήρξε αθλητής στίβου του Ηρακλή. Πολύ γνωστός για τα αρειανά του αισθήματα, ασχολήθηκε από το 1923 με διοικητικές θέσεις δίπλα στον πρόεδρο Ηλιάδη. Φίλος του αθλητισμού και του Άρη λοιπόν, αλλά ποτέ ποδοσφαιριστής. Οι αρχηγοί μπροστά του νοιώθουν αμηχανία, σαν να βρίσκονται μπροστά από κάποιον στρατηγό σε ώρα επιθεώρησης!
Την επόμενη μέρα γίνεται η πρώτη προπόνηση. Στο γήπεδο έχει μαζευτεί πολύ κόσμος, καθώς έχει μάθει το νέο. Επίσης έχουν συγκεντρωθεί σχεδόν όλοι οι παίκτες, πράγμα σπάνιο, καθώς οι κοπάνες συνηθίζονταν. Όλοι είναι παραταγμένοι στην σειρά και ο νέος προπονητής περνάει μπροστά από τον καθένα και του δίνει το χέρι του. ο Νακόπουλος, αρχηγός της πρώτης ομάδας, του συστήνει τους παίκτες έναν έναν. Υπάρχει ένα κλίμα «θείας κατάνυξης». Η προπόνηση αρχίζει. Κατ’ απαίτηση του προπονητή, φέρνουν ένα μεγάλο σκοινί, το οποίο κόβεται σε πολλά μικρά κομμάτια. Ο κάθε παίκτης παίρνει το κομμάτι του και κατόπιν προστάγματος αρχίζει να πηδάει. Δεν υπάρχει χρονικό όριο. Οι παίκτες πηδάνε μέχρι να μην μπορούν άλλο! Στο τέλος αποκαμωμένοι κάθονται στο χώμα. Η προπόνηση συνεχίζεται με τον προπονητή να ζητάει τις μπάλες! Ποιες μπάλες; Του απαντάνε. Μία μπάλα έχει η ομάδα και πρέπει να την προσέχουν! Η δεύτερη και τελευταία άσκηση, είναι στο κοντρόλ. Ένας παίκτης πετάει την μπάλα στους συμπαίκτες του, οι οποίοι στέκονται με το πόδι σε τέτοια θέση, ώστε η φτέρνα να κοιτάει ψηλά και οι μύτες των δακτύλων να αγγίζουν το έδαφος. Η μπάλα πρέπει να σταματηθεί ανάμεσα στο πόδι και το έδαφος! Τα χέρια πρέπει να έχουν συγκεκριμένη θέση, το αριστερό να πιάνει την μέση, ενώ το δεξί να αγγίζει το σβέρκο! Όπως είναι εύκολο να φανταστεί κανείς, ο τρόπος αυτός προκαλεί γέλιο καθώς θύμιζει χορευτική φιγούρα «τσάμικου». Ένας ακόμη τρόπος εκγύμνασης ήταν, κατά τους ζεστούς μήνες, η κολύμβηση μπροστά στον Λευκό Πύργο. Στις κρύες χειμωνιάτικες προπονήσεις, η φιγούρα του προπονητή καλύπτεται από μια ζεστή στρατιωτική κάπα. Οι φήμες λένε πως στο δεύτερο βαλκανικό πόλεμο είχε σκοτώσει έναν Βούλγαρο ταγματάρχη και την είχε πάρει ως στρατιωτικό λάφυρο!
Ο Παναγιώτης Γεωργίου, ο πρώτος καταγεγραμμένος προπονητής του Άρη
Δεν είναι εξακριβωμένο αν οι μέθοδοι αυτοί βελτίωσαν την εικόνα της ομάδας. Το μόνο σίγουρο είναι πως στους παίκτες δεν άρεσε να κουράζονται με αυτόν τον τρόπο. Σύντομα η πειθαρχημένη εντύπωση που έδωσαν αρχικά, ατόνησε και κατόπιν άρχισαν τα πρώτα κρούσματα απειθαρχίας και απροθυμίας να ακολουθήσουν το βαρύ και επίπονο πρόγραμμα προπονήσεως! Αγωνιστικά δεν τέθηκε ποτέ θέμα αλλαγής του τρόπου παιχνιδιού της ομάδας. Αυτός συνεχίστηκε όπως και πριν, καθώς ο Γεωργίου δεν είχε κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις, αλλά ούτε και μπορούσε να επιβληθεί στους παίκτες του. Στην επόμενη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου ζητήθηκε ψήφος εμπιστοσύνης για να μπορέσει να συνεχίζει το έργο του. Καθώς τα μέλη ήταν οι περισσότεροι παίκτες, ο προπονητής καταψηφίστηκε, συγκεντρώνοντας μόνο τρεις θετικές ψήφους! Έτσι τελείωσε άδοξα η καριέρα του πρώτου προπονητή που κάθισε ποτέ στον πάγκο της ομάδας. Η θητεία του είχε κρατήσει έξι περίπου μήνες! Ο ίδιος δεν απογοητεύτηκε και συνέχισε να υπηρετεί το άθλημα από άλλες θέσεις. Στην αρχή έγινε διαιτητής και αργότερα παράγοντας του Άρη, ενώ ασχολήθηκε και με την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων της πόλης μας.
Παίκτες του Άρη σε ώρα προπόνησης το 1925, στο Πεδίο του Άρεως. Η προπόνηση τότε ήταν ώρα διασκέδασης για τους ποδοσφαιριστές και όχι κόπου και σοβαρής προετοιμασίας
Η ομάδα μας δεν ήταν ακόμη έτοιμη να δεχτεί κάποιον προπονητή στο τιμόνι της. Ωστόσο όταν δύο χρόνια αργότερα προσελήφθη κάποιος Αυστριακός (;) ονόματι Κέσλερ, οδήγησε την ομάδα στο βάθρο του πρωταθλητή Ελλάδας. Τελικά η ομάδα χρειαζόταν καθοδήγηση!
Τελειώνοντας θα τολμήσω να συμπεράνω πως ο Γεωργίου, παρότι δεν πρόσφερε κάτι το συγκλονιστικό, ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο για την μετάβαση από το ποδόσφαιρο της «αλάνας», στη δημιουργία μιας πραγματικής ομάδας με αξιώσεις και πανελλήνια αναγνώριση.
Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπουμε τον ρόλο του Λευτέρη Ηλιάδη, του πρώτου «κανονικού» προέδρου, που με σωστές και εκσυγχρονιστικές για την εποχή, κινήσεις, συνέβαλε κι αυτός στη δημιουργία του προπολεμικού Άρη των επιτυχιών.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
