Γνώρισα τον ηλικιωμένο κύριο Παύλο σε ένα καφενείο κοντά στο γήπεδο Χαριλάου. Στο καφενείο αυτό έχει στέκι μια μεγάλη παρέα παλιών αρειανών. Πολλοί από αυτούς έχουν περάσει από τις μικρές ομάδες του συλλόγου κατά τις δεκαετίες του '50 και του '60, ενώ συχνά μπορείς να βρεις και παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, μεγάλα ονόματα του παρελθόντος.
Μόλις ο κύριος Παύλος κατάλαβε με τι ασχολούμαι, με τράβηξε απόμερα από την παρέα, λέγοντας πως θέλει να μου διηγηθεί μια παλιά ιστορία. Φυσικά δέχτηκα με προθυμία να την ακούσω.
"Σήμερα είμαι 76 χρονών και πηγαίνω ακόμη στο γήπεδο. Η οπαδική ενασχόληση μου με την ομάδα του Άρη ξεκινάει από πολύ παλιές εποχές. Έχω ευτυχήσει να δω πολύ μεγάλους παίκτες να αγωνίζονται με τη φανέλα μας., πολύ μεγάλους αντιπάλους να υποκλίνονται στην ποδοσφαιρική μανία των παιδιών μας. Το καλύτερο ματς που έχω δει ήταν φυσικά ο τελικός του '70 και είχα την τιμή να πανηγυρίσω στους δρόμους της πόλης την κατάκτηση του κυπέλλου. Λίγο καιρό αργότερα βιοποριστικοί λόγοι με έκαναν να ξενιτευτώ στην Αμερική, στην Καλιφόρνια. Τη δεκαετία του ΄70 η ενημέρωση δεν ήταν όπως τώρα. Οι ελληνικές εφημερίδες δεν έφταναν μέχρι εκεί και τα τηλεφωνήματα κόστιζαν τόσο, που γίνονταν μόνο για σοβαρότατους λόγους. Ωστόσο τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο επέστρεφα στην πατρίδα και τότε το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω, ήταν να πάω στο γήπεδο και να βρω την παρέα μου στην κερκίδα.
Το 1979 ο Άρης έκανε την απίστευτη εκείνη πορεία στην Ευρώπη. Τα τηλέφωνα μου ήταν πυκνά, μη θέλοντας να χάσω κάποιο επεισόδιο από τις μεγάλες επιτυχίες των κιτρίνων. Όταν η ομάδα προκρίθηκε εις βάρος της Περούτζια και μόλις κληρώθηκε με την Σεντ Ετιέν, γνωρίζοντας τις ημερομηνίες, επίσπευσα την επιστροφή μου, ώστε να προλάβω τουλάχιστον το παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη, το δεύτερο παιχνίδι. Ρύθμισα έτσι τα εισιτήρια μου ώστε να φτάσω στην Θεσσαλονίκη λίγες ώρες πριν το ματς. Πετούσα από Ευρώπη προς Αθήνα και από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη με την Ολυμπιακή. Το ματς άρχιζε στις 2 το μεσημέρι και λογικά εγώ θα ήμουν στην πόλη μέχρι τις 9 το πρωί! Ένας κολλητός μου μου είχε, με πολύ κόπο, προμηθευτεί το πολυπόθητο εισιτήριο, οπότε θα πήγαινα κατευθείαν στο γήπεδο!
Δυστυχώς όμως ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και υπολόγισα τα πάντα πλην της Ολυμπιακής Αεροπορίας! Στην Αθήνα η πτήση μου για Θεσσαλονίκη είχε πολύωρη καθυστέρηση! Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό από το κακό μου. Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά και το μυαλό μου πήγαινε να σπάσει από τη στεναχώρια. Έφτασα στην πόλη τη στιγμή που έληγε το πρώτο ημίχρονο! Το σπίτι μου ήταν ακριβώς δίπλα στο γήπεδο και όταν έφτανα σπίτι το ταξί με άφησε αρκετά μακρύτερα καθώς δεν μπορούσε να περάσει από τα αυτοκίνητα και την κίνηση έξω από το γήπεδο. Τόσα χρόνια στα γήπεδα, δεν είχα δει ποτέ τέτοια κατάσταση! Εκατομμύρια χαρτάκια στο έδαφος και τρομερές ιαχές από την κερκίδα! Δεν μπόρεσα να μπω ούτε για ένα λεπτό, καθώς ο φίλος που είχε το "χαρτάκι" μου ήταν μέσα. Με τη λήξη χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκε έξω. Παρά τον αποκλεισμό, όλοι είχαν χαμογελαστό πρόσωπο, ίσως γιατί το θέαμα που είχε αντικρίσει ήταν μεγάλης ποδοσφαιρικής αξίας, όπως ακριβώς και η πορεία της ομάδας μέχρι εκείνο το σημείο.
Νάσου και ο φίλος μου! Που σαι ρε Αμερικάνε; Τώρα ήρθες; Πάρε ένα δώρο για να θυμάσαι τι ματσάρα έχασες!"
Ο κύριος Παύλος ανοίγει το πορτοφόλι του και βγάζει το εισιτήριο του αγώνα Άρη-Σεντ Ετιέν του 1979! Το χαρτάκι είναι ταλαιπωρημένο, αλλά ακέραιο!
"Το κρατάω μαζί μου επί 40 χρόνια! Ήρθε η ώρα να το βάλω κάπου περίοπτα. Έχει λίγο καιρό που γύρισα από Αμερική για πάντα και το θέλω κορνιζαρισμένο στον τοίχο μου! Μπορείς να μου κάνεις μία σύνθεση με φωτογραφίες από εφημερίδες του αγώνα; Δίπλα να αφήσεις ένα κενό χώρο ώστε να κολλήσω το εισιτήριο αυτό! Θα σε πληρώσω για τη δουλειά σου"
Φυσικά δέχτηκα! Η μόνη ανταμοιβή που ζήτησα ήταν να κρατήσω για λίγο στα χέρια μου αυτό το τόσο μικρό αλλά συγχρόνως τόσο ιστορικό κομμάτι της ιστορίας της ομάδας μας...
Και φυσικά να το σκανάρω κρατώντας έτσι ένα αντίγραφο του για πάντα στη συλλογή μου!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
