Καλός ο Γκάλης, ο Αντετοκούμπο, ο Χατζηπαναγής και όλα τα μεγάλα αστέρια του ελληνικού αθλητισμού που θαυμάζουμε και χειροκροτάμε. Για εμένα όμως ο σπουδαιότερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών ήταν ο Στέλιος Κυριακίδης, ο Κύπριος Μαραθωνοδρόμος που το 1946 έκανε ολόκληρη την λαβωμένη Ελλάδα να κλάψει για την τιτάνια επιτυχία του: Ο Κυριακίδης στις 20 Απριλίου 1946 κατόρθωσε και κέρδισε τον Μαραθώνιο της Βοστώνης, μια επίδοση που ποτέ κανένας μη-Αμερικανός δεν είχε κατορθώσει να πετύχει μέχρι τότε! Η νίκη αυτή του Κυριακίδη, έγινε με κίνδυνο της ζωής του, και τελικά απέφερε σοβαρή οικονομική βοήθεια στον υποσιτιζόμενο ελληνικό λαό που ακόμη μετρούσε τις πληγές του από την κατοχή και τον πόλεμο.

 Ο Κυριακίδης είχε γεννηθεί στην Πάφο και από το 1934 έμενε στην Αθήνα όπου υπήρξε αθλητής του Παναθηναϊκού, διακρινόμενος στο άθλημα του Μαραθώνιου, ενώ πήρε μέρος και στην Ολυμπιάδα του 1936 στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια της κατοχής αυτό του έσωσε τη ζωή, αφού είχε συλληφθεί και επρόκειτο να εκτελεστεί, αλλά ένας Γερμανός που ήταν επίσης αθλητής, τον αναγνώρισε και τον έβγαλε από τη λίστα των μελλοθάνατων.

Το 1946, στα 36 του πλέον χρόνια,  αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195 μ.), μετά από τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών. Η κατάσταση του όμως ήταν τραγική, αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος, ότι είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί σε Μαραθώνιο και η έλλειψη προπόνησης. Έτσι ξεκίνησε τις προπονήσεις ακόμη και μέσα στο χιόνι, ενώ κάποια στιγμή λιποθύμησε από την εξάντληση. Όμως, ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ. αδυνατούσε να στείλει βεβαίωση-πιστοποίηση ερασιτέχνη αθλητή. ούτε βίζα μπορούσε να βγάλει καθώς ήταν προνόμιο μόνο Αμερικανών υπηκόων, αλλά με την βοήθεια του πρόξενου, τον οποίο γνώριζε, την απέκτησε. Παρόλα αυτά το ταξίδι με το πλοίο θα του στερούσε απαραίτητες προπονήσεις ή ακόμη και την συμμετοχή του στον αγώνα, ενώ το αεροπορικό εισιτήριο για Παρίσι κόστιζε 575 δολάρια με τον ίδιο να δηλώνει: «Όταν άκουσα το ποσόν τρελάθηκα. Εκείνη την ημέρα θα πήγα 30 φορές πάνω κάτω την οδό Σταδίου». Μετά από αντιρρήσεις της συζύγου του, πούλησε την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνό τους, ενώ κατάφερε να λάβει και από την Δ.Ε.Η., όπου δούλευε, επιταγή 1.000 δολαρίων. 

Τελικά, στις 4 Απριλίου 1946 επιβιβάστηκε για πρώτη φορά σε αεροπλάνο πετώντας για Αμερική.

Στην Αμερική, οι γιατροί πίστευαν πως θα πέθαινε από εξάντληση κατά την διαδρομή, καθώς ήταν εξαιρετικά αδύναμος και καχεκτικός. αλλά οι αντιρρήσεις τους ξεπεράστηκαν από την αθλητική ομοσπονδία. Προπολεμικά ο Κυριακίδης είχε συμμετάσχει στον Μαραθώνιο της Βοστώνης του 1930, εγκαταλείποντας λόγω των καινούργιων αθλητικών υποδημάτων που του είχαν χαρίσει Έλληνες ομογενείς και τα οποία τον πλήγωσαν. Κατά την παραμονή του στην Αμερική υποσχέθηκε πως δεν θα εγκατέλειπε ξανά λέγοντας: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες.». Ο μάγειρας του ξενοδοχείου όπου διέμενε ήταν Έλληνας ομογενής και τον βοήθησε να πάρει πέντε κιλά μέσα σε λίγες ημέρες. Την ημέρα του αγώνα, όμως, οι γιατροί είχαν και πάλι τις ενστάσεις τους, σχετικά με την υγεία του Κυριακίδη. Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση, σύμφωνα με την οποία ήταν ενήμερος για τους κινδύνους, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη.

Στις 20 Απριλίου 1946 δόθηκε η εκκίνηση του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Οι κύριοι διεκδικητές της νίκης ήταν ο Αμερικανός Τζόνυ Κέλυ (2 νίκες, 7 δεύτερες θέσεις, 61 συμμετοχές) και ο Καναδός Ζεράρντ Κοτέ (4 νίκες). Πριν τον αγώνα κάποιος έδωσε στον Κυριακίδη ένα διπλωμένο χαρτάκι να το διαβάσει λίγο πριν από την έναρξη. Από την μια πλευρά έγραφε «Ή ταν ή επί τας» και από την άλλη «Νενικήκαμεν». Είχε ζητήσει από την επιτροπή να αγωνιστεί με τον αριθμό 7 (τυχερός αριθμός στην Αρχαία Ελλάδα) και έτσι του δόθηκε το 77 (δυο φορές τυχερός). Ακολουθώντας την τακτική που ακολουθούσε πάντα, δεν σπατάλησε δυνάμεις από την αρχή αλλά επιτάχυνε από το μέσον της διαδρομής (είχε βάλει σαν «σημάδια» διάφορα κτήρια, τοποθεσίες και τα παντελονάκια των συναγωνιστών του). Επίσης κοιτούσε μόνο μπροστά αναφέροντας: «όταν ένας μαραθωνοδρόμος κοιτάζει πίσω του, δίνει φτερά στον αντίπαλο». Στα τελευταία χιλιόμετρα προπορευόταν μαζί με τον Τζόνυ Κέλυ. Τόσο ομογενείς όσο και Αμερικανοί τον ενθάρρυναν, ενώ ένας ομογενής θέλοντας να τον βοηθήσει, του προσέφερε ένα πορτοκάλι χτυπώντας τον ενθαρρυντικά στην πλάτη και μπερδεύτηκε στα πόδια του, κάνοντάς τον να χάσει ρυθμό και έδαφος. Κάποιος άλλος Έλληνας του φώναξε: «Καλά πας, Στέλιο! Έστω δεύτερος». Παρακάτω, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που παρακολουθούσε τον αγώνα με αυτοκίνητο, τον πληροφόρησε: «ο Κέλυ «έσπασε», είναι ώρα να φύγεις». Τότε συνέβη κάτι, που ο Κυριακίδης θυμόταν με συγκίνηση: «...ένας ηλικιωμένος Έλληνας να τραβάει τα μαλλιά του και να λέει: Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!». Τότε ο Στέλιος Κυριακίδης έδωσε όλα τα σωματικά του αποθέματα κατακτώντας την νίκη, φωνάζοντας στον τερματισμό: «For Greece!»

Ο χρόνος του 2:29:27 αποτέλεσε τον καλύτερο στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα.

Οι Αμερικανοί τον αποκάλεσαν «ο απόγονος του Φειδιππίδη» και σε ερώτηση που του τέθηκε: «Τι θα ήθελες να κάνουμε για σένα;», -ενώ του προσφέρθηκαν χρήματα για να γίνει επαγγελματίας αθλητής και είχε προτάσεις από το Χόλιγουντ για να γίνει ηθοποιός- απάντησε: «Για μένα τίποτα. Μόνο για την Ελλάδα…», επιμένοντας: «Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου». Ο Τζόνυ Κέλυ (ήταν ο επικρατέστερος για τη νίκη) όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα, απάντησε: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα». Αργότερα, ο Κυριακίδης τηλεγράφησε στην Δ.Ε.Η.: «Ενίκησα με δεύτερον τον Κέλυ και τρίτον τον Κοτέ. Αγών σκληρός. Ευτυχής διότι ενίκησα». Την επομένη του αγώνα στην εφημερίδα της Βοστώνης (Boston Sunday Post), στο άρθρο «Η νίκη ανήκει σε δύο έθνη», ο δημοσιογράφος είχε γράψει: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».

Και ο Κυριακίδης, ο κοκκαλιάρης Έλληνας, τα κατάφερε! Έτρεξε για επτά εκατομμύρια Έλληνες, τους πήρε στην πλάτη του και σήκωσε ψηλά το τρόπαιο στα χρώματα της χώρας μας!

Η συμβολή του βέβαια δεν ήταν απλά ηθική...

Ο Στέλιος Κυριακίδης, μετά τον αγώνα έμεινε για περίπου ένα μήνα στην Αμερική, αποσκοπώντας στην συγκέντρωση βοήθειας για την Ελλάδα, καθώς η νίκη του είχε προκαλέσει την συμπάθεια σε Αμερικανούς και κυρίως σε Έλληνες ομογενείς. Τελικά το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια, ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε δύο πλοία με είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα). Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Τον Μάιο του 1947, ως απόρροια της δημοσιότητας που είχε δοθεί στην κατάσταση της Ελλάδας, λόγω του Μαραθωνίου της Βοστώνης, τέθηκε σε εφαρμογή εσπευσμένη οικονομική βοήθεια από την Αμερική (400.000 δολάρια), πριν το Σχέδιο Μάρσαλ. Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες τον υποδέχθηκαν με τιμές ήρωα. Έπειτα, πραγματοποιήθηκε επίσημη τελετή στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, όπου ο λόγος του δακρυσμένου Κυριακίδη δήλωνε: «Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην» συγκινώντας το πλήθος. Η επιστροφή στο σπίτι του στην Φιλοθέη κράτησε 8 ώρες. Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμήν του.

Συνολικά ο Στέλιος Κυριακίδης υπήρξε 14 φορές νικητής σε Παγκύπριους αγώνες (2 σε μαραθώνιο) και 11 φορές Πανελληνιονίκης (3 σε μαραθώνιο). Το 1933 στην πρώτη του συμμετοχή στους βαλκανικούς αγώνες τερμάτισε 2ος πίσω από τον Ρουμάνο Γκαλ. Το 1934 στο Ζάγκρεμπ κέρδισε το πρώτο του χρυσό βαλκανικό μετάλλιο από τα 6 συνολικά που κατέκτησε (4 σε μαραθώνιο). Με την ελληνική εθνική ομάδα σημείωσε συνολικά 36 καλύτερες εθνικές επιδόσεις και έχει συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 και του Λονδίνου το 1948 τερματίζοντας 11ος και 18ος αντίστοιχα. Επίσης έτρεξε στο μαραθώνιο της Βοστώνης και το 1947, τερματίζοντας 10ος.

Στον Στέλιο Κυριακίδη απονεμήθηκε ο "Μεγαλόσταυρος του Φοίνικος" από τον βασιλιά των Ελλήνων. Επίσης, έχει τιμηθεί για την προσφορά του από τους δήμους των Αθηναίων, του Πειραιώς, της Φιλοθέης, των Πατρών, από τον κυβερνήτη της πολιτείας της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α., από την Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων και άλλους. Στο Αθλητικό Μουσείο της Μασαχουσέτης υπάρχει μόνιμη έκθεση προς τιμήν του Στέλιου Κυριακίδη, με ονομασία "Στυλιανός Κυριακίδης – Τρέχοντας για την ανθρωπότητα". Το 2004, - ύστερα από ανάθεση της Αθλητικής Ομοσπονδίας του Χόπκιντον - ο δήμος του Χόπκιντον (Μασαχουσέτη) αποκάλυψε ένα άγαλμα με την ονομασία "Το Πνεύμα του Μαραθωνίου", στην διαδρομή του Μαραθωνίου της Βοστώνης, ένα μίλι από το σημείο εκκίνησης. Το γλυπτό παρουσιάζει τον Στέλιο Κυριακίδη να τρέχει και δίπλα του τον Σπύρο Λούη να του δείχνει τον δρόμο προς την νίκη. Το 2006 το άγαλμα αφιερώθηκε στα 60 χρόνια από την νίκη του Κυριακίδη. Ένα αντίγραφο του ίδιου γλυπτού έχει τοποθετηθεί και στον Δήμο Μαραθώνα.

Κατά τη γνώμη σας, ποιος είναι ο σπουδαιότερας Έλληνας αθλητής όλων των εποχών;