Ίσως ο πιο άδικος χαμός που έχει βιώσει η αθλητική οικογένεια του Άρη και γενικά του ελληνικού μπάσκετ, ήταν ο θάνατος του Νίκου Τσιρακίδη στα 29 του χρόνια, στις 18 Δεκεμβρίου 1996. Επειδή τα χρόνια πέρασαν και ο Νίκος, που δεν είχε προλάβει να γράψει τις δικές του σελίδες στην ιστορία του Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, είναι ως επί το πλείστον άγνωστος στο ευρύ κοινό, η aris.re θα προσπαθήσει να ρίξει λίγο φως στη ζωή και το ανολοκλήρωτο έργο του.
Το να βρεθείς στο ρόστερ του Αυτοκράτορα το 1988 ήταν ένα όνειρο για τους περισσότερους νεαρούς καλαθοσφαιριστές στη χώρα μας. Ο Νίκος Τσιρακίδης όμως, όχι μόνο είχε κερδίσει αυτή τη θέση, αλλά είχε ήδη από το 1986 την προσοχή του Γιάννη Ιωαννίδη και του προέδρου Άκη Μιχαηλίδη, που αποφάσισαν να επενδύσουν στο σπουδαίο του ταλέντο και να αναλάβουν τις σπουδές του στην Αμερική, ώστε να αποκτήσει μπασκετική παιδεία και να βελτιώσει το ήδη μεγάλο του ταλέντο. Είναι γνωστό πως ο Άρης ενήργησε με τον ίδιο τρόπο για τον Νάσο Γαλακτερό, καλαθοσφαιριστή του Αμύντα Αθηνών, άσχετο αν τελικά ο Γαλακτερός τελικά μεταπήδησε στην ΑΕΚ αθετώντας τις συμφωνίες με τον Αυτοκράτορα.
(στη φωτογραφία του εξώφυλλου ο Νίκος με τη φανέλα των Πανθήρων και δεξιά στο φάιναλ φορ της Ισπανίας μαζί με τον Άρη)
Ο Τσιρακίδης λοιπόν ξεχώρισε για το ταλέντο του στις ακαδημίες του Άρη που εκείνη την εποχή ήταν στο ξεκίνημα της αυτοκρατορίας (1985). Με έξοδα της ομάδας ο 17χρονος Τσιρακίδης μετέβη, μαζί με τον Γαλακτερό, στο αμερικάνικο σχολείο Masuk High Panthers στο Κονέκτικατ, για να σπουδάσει παίζοντας παράλληλα στο πρωτάθλημα κολλεγίων όπου διακρίθηκε. Στην Αμερική ο Νίκος έδειξε τρομερή βελτίωση στο άλμα και στα σουτ, ενώ σωματικά δυνάμωσε και μάλιστα έβαλε ακόμη 4 πόντους με το ύψος του από 2,05 να φτάνει τελικά στο 2,10!
Αγωνίστηκε με την εφηβική ομάδα του Άρη ενώ εν συνεχεία σπούδασε σε δύο πανεπιστήμια, του Νιού Χαμσάιρ και του Βιλανόβα. Στην Ελλάδα βρέθηκε το 1988 όπου ενσωματώθηκε στο ρόστερ του Αυτοκράτορα με πολύ μικρό όμως χρόνο συμμετοχής. Ωστόσο μπορούσε να καυχηθεί πως ο Ιωαννίδης του έδωσε, έστω και λίγο, χρόνο συμμετοχής στο φάιναλ φορ της Σαραγόσα, το 1989, στο παιχνίδι με την Ορτέζ. Η συνέχεια δεν ήταν όμως ανάλογη, καθώς διαπιστώθηκε πως είχε κάποιο καρδιολογικό πρόβλημα που δεν θα του επέτρεπε να κάνει την καριέρα που μπορούσε βάσει του ταλέντου του. Από τον Άρη πήγε στον Ήφαιστο, όπου αγωνίστηκε σε χαμηλό επίπεδο, ενώ σύντομα σταμάτησε το μπάσκετ για να γίνει προπονητής, πάντα της ίδιας ομάδας. Το 1994 έκανε μια σοβαρότατη εγχείρηση καρδιάς στην Αμερική και όταν επέστρεψε ασχολήθηκε με ακαδημίες και παιδάκια. Ήταν μόλις 25 ετών και η φιλία του με τον Λευτέρη Σούμποτιτς οδήγησε σε μια συνεργασία ανάμεσα στους δύο άντρες, κυρίως στα καλοκαιρινά καμπ του Πίξι, αλλά και στον πάγκο του Ηρακλή.
Στον Ηρακλή παρέμεινε και μετά την αποχώρηση του Σούμποτιτς (1995) χαίροντας την εκτίμησης όλων για τον χαρακτήρα και τις ικανότητες του στην προπονητική. Δυστυχώς τον Δεκέμβρη του 1996 η καρδιά του τον πρόδωσε. Παρότι ο Παναγιώτης Σπύρου κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες στο νοσοκομείο Παπανικολάου, ο Νίκος δεν κατάφερε να κερδίσει αυτή την τελευταία μάχη καταλήγοντας στις 18 Δεκεμβρίου 1996 και γεμίζοντας θλίψη στην οικογένεια του και τους μπασκετικούς κύκλους...
Ήταν μόλις 29 ετών...
Ο καλός του φίλος Λευτέρης Σούμποτιτς δεν αρνήθηκε να μας πει δυό λόγια για τη σχέση τους, επαγγελματική και φιλική: Επρόκειτο για ένα φοβερό παιδί και καλό φίλο. Συνεργαστήκαμε μαζί στο Καμπ του Μαντουλίδη και στις ακαδημίες του Ηρακλή. Επίσης πήγαμε δύο φορές παιδιά από το Καμπ στην Αμερική. Μια ώρα πριν "φύγει" ήμουν στο δωμάτιο του. Ακόμη και σήμερα έχω καλές σχέσεις και επαφές με την οικογένειά του. Έχασα έναν πολύ καλό φίλο που παρότι πέρασαν τόσα χρόνια, μου λείπει πολύ.
Η σελίδα μας έχει την πρόθεση να διατηρήσει τη μνήμη ανθρώπων που πρόσφεραν και που αξίζουν να μην χαθούν στη λήθη. Πιστεύουμε πως ο Νίκος Τσιρακίδης αξίζει να μείνει σαν μια ανάμνηση ενός νέου του οποίου τα όνειρα για διάκριση προδόθηκαν από το σώμα του, ωστόσο η αγάπη του για το άθλημα του μπάσκετ τον έκαναν να προσφέρει σε αυτό έστω και από τη θέση του προπονητή, διδάσκοντας στα παιδιά...
Ο Νίκος δεν θα ξεχαστεί ποτέ, ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι που δεν τον ξεχνάνε ποτέ, όπως ο κολλητός φίλος του που με παρακίνησε να γράψω αυτό το αφιέρωμα...
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
