Κατάθεση ψυχής από τον Βαγγέλη Βουρτζούμη! Τα χρόνια στον Άρη, η ατμόσφαιρα στο Παλέ και ο αδικοχαμένος Βασίλης που έδωσε την ζωή του για την ομάδα!

Αναλυτικά τα όσα είπε στο Yellow Radio 92,8:

Σαν πρώην παίκτης της ομάδας, τι είναι αυτό που σου έχει μείνει;

Είναι πολλές καλές αναμνήσεις και κακές αλλά φυσικά οι καλές είναι περισσότερες. Έχω ανδρωθεί στην ομάδα του Άρη, ήταν η πρώτη που έπαιξα επαγγελματικό μπάσκετ όταν πάτησα το πόδι μου μαζί με τον Μπιλάρα στην Ελλάδα. Έχω να θυμάμαι μόνο καλά πράγματα και καλές στιγμές. Είναι τόσες πολλές και μετά από τόσα χρόνια, θυμάμαι πολλά πράγματα που μας στιγματίζουν π.χ οι κατακτήσεις διαφόρων τίτλων και οι όμορφες στιγμές με τους συμπαίκτες μου.

Αναφέρθηκες στον Βασίλη και δυστυχώς έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που «έφυγε», είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Κοίταξε, εγώ δεν θα πω πολλά για το καρντάσι, νομίζω ότι όλος ο κόσμος του Άρη έχει πει αυτά που πρέπει να πει. Αυτό που θέλω να πω εγώ είναι πως όταν κάποια στιγμή ο Άρης ξαναπατήσει στα πόδια του, θα πρέπει να κάνει κάτι για τον Μπίλλυ, γιατί εκείνος έδωσε και την ζωή του για τον Άρη. Όταν λέω να κάνει κάτι, εννοώ να κάνει κάτι προς τιμήν του.

Όλα αυτά που συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ, δυστυχώς δεν μας αφήνουν να κάνουμε τα αυτονόητα. Δεν αξίζει ούτε στον Βασίλη και σε άτομα που έδωσαν την ζωή τους γι’αυτό το άθλημα.

Συμφωνώ σε αυτό, απλώς λέω πως ίσως κάποια στιγμή όταν θα ξαναφτιάξουν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα, τώρα δηλαδή στην Ελλάδα το μπάσκετ είναι σαν να έχει μείνει 25 χρόνια πίσω, θα πρέπει πχ ένα παιδάκι για να παίξει σε μια ομάδα όπως ο Άρης, θα πρέπει το πρωί να δουλεύει και το βράδυ να πηγαίνει για προπονήσεις. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι δυνατόν; Αν ερχόμουν εγώ τώρα στην Ελλάδα και μου έλεγαν πως θα με βάλουν στην καλύτερη ομάδα της χώρας για 800€ τον μήνα, θα έλεγα γιατί να μην κάτσω στο εξωτερικό;

Άρα ίσως είναι μια καλή ευκαιρία για μια επανεκκίνηση; Να δούμε ποιοι είμαστε και να κατεβάζουμε τα μπάτζετ λίγο χαμηλότερα;

Το μπάσκετ έχει προσφέρει πολύ μεγάλες στιγμές, οι ομάδες μας έχουν καταφέρει τα ακατόρθωτα. Πρέπει να κρατήσουμε και το prestige μας και αυτό που μας αρμόζει, έχουν περάσει από τον Άρη τεράστιοι παίκτες.

Παίζεις καθόλου τώρα;

Έπαιζα μέχρι πέρσι και πάλι στον Άρη, απλώς για την πλάκα μας, για να περνούμε καλά με την παρέα μου.

Πολλοί φίλοι της ομάδας ρωτούν με τι ασχολείσαι αυτή την στιγμή.

Έχω μια οικογενειακή επιχείρηση με πετρέλαια και φυσικά έχω μια υπέροχη οικογένεια. Αυτό είναι και ένα από τα όνειρα σου, να μπορέσεις κάποια στιγμή να μεγαλώσεις την οικογένεια σου, να είσαι δίπλα στα παιδιά σου και να είσαι ευτυχισμένος.

Έρχεσαι Θεσσαλονίκη;

Φυσικά, έρχομαι αρκετά συχνά η γυναίκα μου άλλωστε είναι Θεσσαλονικιά.

Είχε ωραία συνθήματα το Παλέ έτσι;

Κοίταξε να δεις, είναι μοναδικές οι στιγμές που ότι και να πούμε τώρα είναι λίγο. Αν δεν το έχεις ζήσει αυτό το πράγμα, να είναι δηλαδή το μισό γήπεδο κίτρινο και το άλλο μισό μαύρο και να προετοιμάζονται από την Παρασκευή για τον κυριακάτικο αγώνα. Η ατμόσφαιρα ήταν το κάτι άλλο.

Παίζατε όμως μπάσκετ τότε..

Παίζαμε και πάνω απ’όλα το ευχαριστιόμασταν. Θα σου πω μια ιστορία, ερχόμασταν για να παίξουμε ένα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, μπαίναμε μέσα στο γήπεδο από την μπροστινή είσοδο. Λέει ο προπονητής τότε «θα μπω εγώ πρώτος» και τότε του έρχονται δύο εικοσάρικο «κορώνα» κατευθείαν, έκανε ράμματα πριν τον αγώνα (γέλια). Αυτό βέβαια δεν σήμαινε τίποτα, αγωνιζόσουν μετά κανονικά, τώρα αυτό δεν συμβαίνει. Εγώ θυμάμαι συμπαίκτη μου να έχει 12 ράμματα, έφυγε για να τα κάνει και επέστρεψε στα τελευταία λεπτά για να προσφέρει στην ομάδα.

Με τι χρήματα το έκανε αυτό; Ήταν καλά τα μπάτζετ τότε.

Ήταν σίγουρα αλλά δεν έπαιζε μόνο αυτό ρόλο, ήταν άλλες εποχές. Εγώ δεν συγκρίνω το σήμερα με το τότε, κάθε δεκαετία έχει τα καλά και τα κακά της, απλώς αλλάζουν οι συνθήκες.