Δεν είμαστε τιποτένια ανθρωπάκια, για να παρακαλάμε το κράτος, τους φορείς της εξουσίας ή οποιονδήποτε είναι πιο δυνατός από εμάς να τιμωρήσει τον αντίπαλό μας.
Αυτά τα κάνουν άλλοι... Αυτοί που παρακαλούσαν τους παίχτες τους να χάσουν στην Καλαμαριά και πανηγύριζαν τα γκολ της αντίπαλης ομάδας, αυτοί που το ‘80 πήγαν την τελευταία αγωνιστική στον Πειραιά με κατεβασμένα παντελόνια, έφαγαν γκολ από το πρώτο λεπτό για να μην πάρει το πρωτάθλημα ο ΑΡΗΣ, και μια βδομάδα μετά τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι στην κερκίδα με τους οπαδούς του “εντιμότατου Ολυμπιακού” (ενώ τις ίδιες μέρες κανόνιζαν και τον υποβιβασμό του Ηρακλή).
Αυτά τα κάνουν κάτι αργόμισθοι ευρωβουλευτές που έχουν καταγραφεί να κανονίζουν τηλεφωνικά με το Μάκη Ψωμιάδη «να φύγει από τη μέση ο Ηρακλής».
Επίσης, δεν πιστεύουμε απαραίτητα πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και σωστό.
Νόμιμη ήταν κάποτε η δουλεία και οι αγοραπωλησίες ανθρώπων, ενώ παράνομο είναι να μπούμε σ’ένα πούλμαν, πολλές φορές ακόμα και σ’ένα αυτοκίνητο, και να ταξιδέψουμε για να υποστηρίξουμε την αγαπημένη μας ομάδα, ή να πανηγυρίσουμε ένα γκολ ανάβοντας ένα καπνογόνο.
Παρ’όλα αυτά, υποστηρίζουμε μια ομάδα που έχει βιώσει επανειλημμένα την αδικία στο πετσί της.
Υποβιβασμός λόγω της υπόθεσης με τα δελτία το ‘97, υποβιβασμός λόγω της μη τέλεσης του παιχνιδιού με τη γριά και της αφαίρεσης βαθμών το 2005 (ενώ στο Πανιώνιος-Ολυμπιακός ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, οι βαθμοί επιστράφηκαν και το παιχνίδι διεξήχθη κανονικά, σε άλλη ημερομηνία, για να μπορέσει ο γαύρος να πάρει το πρωτάθλημα). Είδαμε την Κασσάνδρα Βόλου να μας στερεί τη θέση στην Ευρώπη, παρότι ήταν μπλεγμένη σε στημένα παιχνίδια (και τελικά να αποβάλλεται από την Uefa), είδαμε διαιτητή να ζητάει εκκένωση μισής κερκίδας (παγκόσμια πρωτοτυπία), κι όταν αυτή γίνεται να αποφασίζει την οριστική διακοπή του αγώνα. Τον ίδιο διαιτητή που σε αντίστοιχη περίπτωση στον Πειραιά έλεγε στον επόπτη του “έλα, σήκω”, ενώ μόλις ένα μήνα μετά στην Τούμπα επέλεξε να μην διακόψει καν το παιχνίδι. Θυμόμαστε ποδοσφαιρικούς εισαγγελείς να κάνουν εφέσεις επί της αρχικής απόφασης και να μας στερούν και πάλι την έξοδο στην Ευρώπη. Ζήσαμε για να δούμε την ομάδα μας να τρώει γκολ που δεν πέρασε ποτέ την εστία, και τους ποδοσφαιριστές του ΑΡΗ να τρώνε ξύλο από τα ματ επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και την αντίστοιχη περίπτωση πολλά χρόνια νωρίτερα, όταν η χούντα αποφάσισε να διαλύσει το μεγάλο ΑΡΗ της εποχής για να καταφέρει επιτέλους η εκλεκτή της ομάδα στη Βόρεια Ελλάδα να μας κερδίσει μετά από 10 χρόνια, και να ανοίξει ο δρόμος για να πάρει κάποτε κι αυτή το πρώτο της πρωτάθλημα. Τεράστιοι τότε αθλητές του Συλλόγου, όπως ο Αλεξιάδης και ο Σπυρίδων, δεν έσκυψαν το κεφάλι μπροστά στην αδικία, αλλά προτίμησαν να ανταλλάξουν μπουνιές με τους χώρο φύλακες, και τιμωρήθηκαν από το καθεστώς με δωδεκάμηνους αποκλεισμούς. Βιώσαμε αλλαγές νόμων με άμεση εφαρμογή (και ανάκλησή τους ένα χρόνο μετά) για να μην μπορέσουμε να ανεβούμε από τη Γ’ Εθνική. Είδαμε υποθέσεις συμμετοχής ξένων παικτών περισσότερων από το επιτρεπτό όριο να μην εκδικάζονται ποτέ (να μην εκδικάζονται καν, όχι να απορρίπτονται!), αφήνοντας τον ΑΡΗ για ακόμα ένα χρόνο στη Β’ Εθνική, για να μπορέσουν να ανέβουν τα παραρτήματα.
Φυσικά και σε κάποια περιστατικά αναγνωρίζουμε -λιγότερες ή περισσότερες- ευθύνες και σε άτομα μέσα από την παέ ΑΡΗΣ, και την αδράνεια που έδειξαν. Εξάλλου η θέση μας σαν σύνδεσμος ήταν και θα είναι πάντα κριτική, απέναντι σε κάθε διοίκηση, με μοναδικό γνώμονα το καλό του Συλλόγου, όπως τον παραλάβαμε από τους πατεράδες μας.
Ούτε φυσικά το γεγονός ότι έχουμε αδικηθεί εμείς μας κάνει να επιθυμούμε την αδικία εις βάρος οποιουδήποτε άλλου.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα αποδεχτούμε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, την εφαρμογή των νόμων αλά καρτ, και ακόμα μία αλλαγή νόμου εν μία νυκτί, επειδή έτσι επιτάσσουν τα συμφέροντα των φίλων ροζ και γαλάζιων κυβερνήσεων.
Βάλτε το καλά στο μυαλό σας ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι ούτε οι υπάλληλοι του "τσάρου" στο λιμάνι και το ταρτάν της Τούμπας, ούτε τα αμοιβόμενα παπαγαλάκια του στις εφημερίδες και τα σάιτ, που εδώ και δεκαετίες ταΐζουν τον κόσμο με σανό για τον υποτιθέμενο πόλεμο που δέχονται από το κράτος. Δεν είναι αυτοί που τους αγόραζε διάρκειας ο Τσοχατζόπουλος ή που πρέπει να παίξουν με τον ΑΡΗ για να μαζέψουν πάνω από 100 άτομα στο -χτισμένο και πληρωμένο με δικά μας χρήματα- γήπεδο μπάσκετ τους.
Δεν απευθύνεστε σε ηλίθιους.
Η Θεσσαλονίκη έχει δύο συλλόγους που έχουν όντως κυνηγηθεί επανειλημμένα από το κράτος, και εμείς συγκεκριμένα δε σκοπεύουμε να ανεχθούμε ακόμα ένα σκάνδαλο υπέρ της τρίτης ομάδας, αυτής για την όποια παγώνουν χρέη, χαρίζονται γήπεδα και ανοίγουν οι τράπεζες την Κυριακή.
Εφαρμόστε τους νόμους που οι ίδιοι έχετε θεσπίσει. Δε γίνεται αυτοί να ισχύουν με κάθε αυστηρότητα για ομάδες όπως ο ΑΡΗΣ και ο Ηρακλής, και να παραβλέπονται για άλλες, επειδή έτσι επιβάλλουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους (και τα δικά σας). Το ότι γαύρος ήταν -και είναι- για χρόνια δυνάστης του ελληνικού ποδοσφαίρου και έκανε αίσχη χωρίς καμία συνέπεια, δεν αποτελεί δικαιολογία για να κάνει το ίδιο ο κάθε επίδοξος χαλίφης.
Μη διανοηθείτε να περάσετε φωτογραφική διάταξη, γιατί θα ακούτε Βόρεια Ελλάδα και θα νομίζετε ότι βρέχει…
ΑΡΗΣ - ΙΔΕΑ - ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ
Από το 1970… κι ακόμα παλιότερα
