Τον Ιανουάριο του 1949 ο εμφύλιος πόλεμος στη χώρα μας είχε φτάσει στο πιο κρίσιμο σημείο του με τις δύο πλευρές να δίνουν αιματηρούς αγώνες για την επικράτηση. Ένα από τα πιο δραματικά γεγονότα του εμφυλίου υπήρξε η κατάληψη της πόλης της Νάουσας από τους αντάρτες του Δημοκρατικού στρατού και οι μεγάλες σφαγές που έγιναν κατά τη διάρκεια των πέντε ημερών που κράτησαν οι εχθροπραξίες (11 – 15 Ιανουαρίου). Στα γεγονότα εκείνων των ημερών ο Άρης θρήνησε το θάνατο ενός δικό του παιδιού, γεγονός που απασχόλησε πολύ την κοινή γνώμη και τους αθλητικούς κύκλους της πόλης μας για τους επόμενους μήνες.
Ένα από τα πιο θλιβερά συμβάντα της μάχης της Νάουσας ήταν η σφαγή των τραυματιών στρατιωτών του Εθνικού στρατού στο νοσοκομείο της πόλης, σφαγή κατά την οποία «έφυγε» με δραματικό τρόπο από τη ζωή ένας άνθρωπος της ομάδας μας.
Η Νάουσα μετράει τις πληγές της μετά την προσωρινή κατάληψη της από τους αντάρτες το 1949
Ανάμεσα λοιπόν στους αγωνιστές του Εθνικού στρατού πολεμούσαν και δύο επώνυμοι αθλητές του Άρη, ο λοχαγός πεζικού Αγαμέμνονας Γκράτσιος, ποδοσφαιριστής της πρώτης ομάδας του Άρη και ο έφεδρος ανθυπολοχαγός πεζικού Γρηγόρης Κολωνιάρης, πρώην ποδοσφαιριστής και τότε παράγοντας του συλλόγου μας. Αμφότεροι πολέμησαν με ηρωισμό κατά τις πρώτες μέρες των συγκρούσεων και βρέθηκαν και οι δύο τραυματισμένοι στο νοσοκομείο της Νάουσας, με τον Κολωνιάρη να είναι πιο σοβαρά, αφού είχε δεχτεί θραύσματα βλήματος και στα δύο πόδια και ήταν αδύνατο να προχωρήσει. Ο Γκράτσιος είχε τραυματιστεί πιο ελαφριά και όταν οι αντάρτες κατόρθωσαν και πήραν υπό την κατοχή τους το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, ανέλαβε να οργανώσει την υπεράσπιση του νοσοκομείου. Οι οπλίτες που νοσηλεύονταν οπλίστηκαν και ετοιμάστηκαν να αντισταθούν, πράγμα που έκαναν με επιτυχία μέχρι ένα σημείο. Όταν οι αντάρτες υπερίσχυσαν και κύκλωσαν το κτήριο, η μόνη λύση για τους πολιορκημένους ήταν η έξοδος προς την ελεύθερη ζώνη. Ο Γκράτσιος συγκέντρωσε τους οπλίτες και τους γιατρούς και οργάνωσε την έξοδο. Ωστόσο ο φίλος του Γρηγόρης δεν μπορούσε να περπατήσει: «Πήγαινε εσύ, εγώ θα σας καθυστερήσω». Μαζί παρέμειναν και άλλοι στρατιωτικοί που ήταν σοβαρά και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν. Δεν έχουμε λεπτομέρειες του αποχαιρετισμού των δύο φίλων που σίγουρα θα ήταν συγκλονιστικός. Ο Κολωνιάρης παραμένοντας ήξερε πως υπέγραφε τη θανατική του καταδίκη.
Ο Αγαμέμνων Γκράτσιος, μια θρυλική-ηρωική μορφή του Άρη
Ο Γκράτσιος και οι περισσότεροι συνάδελφοι του κατόρθωσαν να σπάσουν τον κλοιό των ανταρτών και να διασωθούν. Η μοίρα όμως όσων παρέμειναν δεν ήταν η ίδια:
Οι αντάρτες εισήλθαν στον χώρο του νοσοκομείου και με τα αυτόματα άρχισαν να εκτελούνε τους τραυματίες στρατιώτες . Τον Κολωνιάρη πλησίασε ένας αγριεμένος αντάρτης και τον ρώτησε: «Εσύ δεν είσαι ο Κολωνιάρης του Άρεως;» Ο παλιός ποδοσφαιριστής του Άρη τον κοίταξε και ψιθύρισε: -«Ναι εγώ είμαι». –«Εμένα δεν με γνωρίζεις;» Ο Κολωνιάρης τον πρόσεξε καλύτερα: –«Νομίζω ότι είσαι ο Έκτορας Γεωργιάδης, ο παλιός τερματοφύλακας του Ηρακλή». –«Μπράβο το κατάλαβες. Και γιατί δεν ανέβηκες στο βουνό όπως εγώ;» -«Γιατί είμαι Έλληνας.» -«Και εγώ τι είμαι ρε Κολωνιάρη; Βούλγαρος;» -«Δεν ξέρω» είπε ο Κολωνιάρης. –« Αφού είμαι Βούλγαρος, πάρτην» και άδειασε το αυτόματο του στο σώμα του παλιού συνάδελφου του.
Έτσι με αυτόν τον δραματικό τρόπο έφυγε από τη ζωή ο Γρηγόρης Κολωνιάρης, ένα από τα χιλιάδες θύματα του αδελφοκτόνου και εντελώς ανόητου εμφυλίου πολέμου. Μια άλλη μαρτυρία λέει πως ο Κολωνιάρης δεν πέθανε αμέσως, αλλά πριν «φύγει» ψιθύρισε στον εκτελεστή του πως χαίρεται που πεθαίνει από συνάδελφο και γνωστό του, πράγμα που εξόργισε τον Γεωργιάδη που του έδωσε και τη χαριστική βολή.
Το σώμα του Κολωνιάρη και των υπόλοιπων νεκρών βρέθηκαν με την ανακατάληψη της πόλης και η κηδεία του έγινε στις 19 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη με τη λαμπρότητα που του άρμοζε, με τιμές ήρωα.
Εκείνη τη μέρα δημιουργήθηκε ένα μικρό θέμα καθώς ο Άρης επρόκειτο να αντιμετωπίσει για το πρωτάθλημα μπάσκετ τον Ηρακλή. Οι κυανόλευκοι δεν είχαν βγάλει επίσημη ανακοίνωση για να συλλυπηθούν για τον θάνατο του Κολωνιάρη αλλά και ούτε δέχτηκαν να αναβληθεί η αναμέτρηση ώστε ο κόσμος να παραβρεθεί στην κηδεία του. Δεκάδες όμως οπαδοί του γηραιού προσήλθαν στα γραφεία του Άρη, αλλά και στη κηδεία, αφήνοντας λουλούδια και το θέμα έληξε πριν δημιουργηθεί.
Η μνήμη του Γρηγόρη κράτησε για πολλά χρόνια ακόμη, αφού κατά τη δεκαετία του πενήντα και του εξήντα διεξάγονταν αθλητικά τουρνουά, κυρίως μπάσκετ, προς τιμήν του, ενώ, σύμφωνα και με ψήφισμα του Α.Σ., είχε αναρτηθεί φωτογραφία του σε περίοπτη θέση στα γραφεία και είχε πάρει το όνομα του μια αίθουσα του κτιρίου του συλλόγου. Εμείς δυστυχώς δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε φωτογραφία του, αν και λογικά θα βρούμε στο προσεχές μέλλον. Να τονίσουμε πως ο Γρηγόρης Κολωνιάρης ήταν μέλος της οικογένειας Κολωνιάρη με καταγωγή από το Λιτόχωρο Πιερίας, και πρώτος ξάδερφος των αδερφών Χρήστου και Μιχάλη Κολωνιάρη που διακρίθηκαν στην ποδοσφαιρική μας ομάδα από το 1928 μέχρι το 1948. Όσο για τον Αγαμέμνονα Γκράτσιο, αυτός έγραψε τις δικές του σελίδες της ιστορίας του συλλόγου και υπηρέτησε τα συμφέροντα του Άρη από την ισχυρή θέση που είχε πάντοτε στην στρατιωτική ιεραρχία της χώρας μας μέχρι τον θάνατο του, το 1993.
Ας είναι αιώνια η μνήμη τους…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
Το νοσοκομείο της Νάουσας μετά την επανάκτηση της πόλης. Είναι ευδιάκριτα τα σημάδια της δραματικής μάχης που δόθηκε τον Ιανουάριο του 1949
Όποιος έχει περισσότερα στοιχεία είναι ευπρόσδεκτος να τα παρουσιάσει στη σελίδα μας και να ξετυλίξουμε το κουβάρι μιας ακόμη ιστορίας που έχει εξασθενίσει με την πάροδο του χρόνου αλλά δεν πρέπει να ξεχαστεί!
Η Ελλάδα κλαίει για τα παιδιά της, αφίσα της εποχής του εμφυλίου
