Αν θέλουμε να ασκούμε εποικοδομητική κριτική στο ποδοσφαιρικό τμήμα του ΑΡΗ, θα πρέπει να αποφασίσουμε ως ομάδα, ως οργανισμός τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε κάθε φορά.
Αυτή τη χρονιά ο ίδιος ο επικεφαλής του τμήματος Θεόδωρος Καρυπίδης, με δικές του δηλώσεις έθεσε τις βάσεις για να μπορούμε να συζητάμε τα επόμενα χρόνια ή ακόμα και φέτος για τίτλο. Το στήριξε με τις δικές του επιλογές όσον αφορά το ρόστερ και λέμε δικές του επιλογές διότι οι περισσότερες μεταγραφές έγιναν με δική του εντολή και κανενός προπονητή, εκτός κάποιων εξαιρέσεων ή τεχνικού διευθυντή ο οποίος φυσικά δεν υπάρχει πλέον ως θέση στον ΑΡΗ. Άρα πήρε και την ευθύνη των πράξεων και των λόγων του.
Εμείς τώρα, όπως γράψαμε από τη μέρα αυτή που ακούσαμε πως ο ΑΡΗΣ τα επόμενα χρόνια πάει για τίτλο, θεωρήσαμε πως δε μιλάμε για τη φετινή σεζόν αλλά για τις επόμενες και προφανώς βάση απόδοσης της ομάδας και συγκυριών που πάντα χρειάζονται για να φτάσεις σε ένα τίτλο. Ειδικά για μία ομάδα όπως ο ΑΡΗΣ οι συγκυρίες πρέπει να φτάσουν στο 1000% για να κατακτηθεί ο τίτλος. Πολλές φορές ο ΑΡΗΣ στα 108 είχε καλύτερη ομάδα από τους υπόλοιπους αλλά δεν πήρε τίτλο, διότι ο ΑΡΗΣ πρέπει να μάχεται τρεις και τέσσερις και 10 φορές παραπάνω για να πετύχει στόχους τέτοιου είδους.
Γνωρίζουμε άρα, πως ο ΑΡΗΣ δε βρίσκεται σε πόλη πληθυσμού ανάλογου της πρωτεύουσας, δεν έχει παραρτήματα, δε δανείζει ποδοσφαιριστές σε ομάδες της μεγάλης κατηγορίας, δεν εκλέγει πρόεδρο ΕΠΟ ή Σούπερ Λιγκ, δεν ελέγχει την ΚΕΔ, δε μπορεί να βρίσκει κάθε φορά μεγαλομετόχους, μεγέθους Μελισσανίδη, Σαββίδη, Αλαφούζου, Μαρινάκη κτλ κτλ!!!
Ο ΑΡΗΣ όμως μπορεί να έχει το κατάλληλο οργανόγραμμα, την απαραίτητη σοβαρότητα, σχεδιασμό και λειτουργία, για να μπορεί να θέτει στόχους και τους πετυχαίνει. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν ακόμα και με όλα αυτά χρειάζεται διπλάσιο χρόνο για να κατακτήσει ουσιαστικά το οτιδήποτε, διότι οι άλλοι δεν κατακτούν αλλά μόνο πετυχαίνουν, λόγω των παραμέτρων που δεν συμβαδίζουν μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και με το παρασκήνιο.
Φέτος για ακόμα μία φορά, όπως εμείς μόνο αναφέρουμε, ο ΑΡΗΣ δεν είχε τον κατάλληλο σχεδιασμό, ούτε μεταγραφικό όπως φάνηκε με τη μη πρόκριση στους ομίλους του Κόνφερενς, ένα στόχο τον οποίο δε μπορούμε πλέον να δεχτούμε πως βρίσκεται σε πρώτη γραμμή. Ο ίδιος ο κ.Καρυπίδης θέτει κάθε φορά την ομάδα εκτός του συγκεκριμένου στόχου με συγκεκριμένες, συνεχιζόμενες και καθυστερημένες επιλογές. Κατά συνέπεια ο ΑΡΗΣ φέτος με τον Μπούργος στον πάγκο έκανε προετοιμασία με 10 παίκτες λιγότερους και χωρίς παίκτες σε καίριες θέσεις, αφού δεν κράτησε Τζέγκο και Σάσα, όπως και έναν ακόμα τουλάχιστον στόπερ, ενώ δεν υπήρχε και δεύτερο φορ.
Πολλοί από αυτούς που ήρθαν μετά βεβαίως της βασικής προετοιμασίας, η οποία στον ΑΡΗ είναι σα να μην είναι σημαντική ή δε δίνεται η πρέπουσα σημασία, ήταν ανέτοιμοι. Οπότε ο κάθε προπονητής, τεχνικός που κάθεται στον πάγκο, πρέπει κάθε φορά να δίνει ταυτότητα στο ρόστερ που του δίνεται να δουλέψει. Θα πείτε πως δέχεται να το πράξει. Το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχει το χρονικό περιθώριο, αφού ζητούνται κάθε φορά επίσης γρήγορα αποτελέσματα.
Πηγαίνοντας στο χθεσινό παιχνίδι δεν είναι πολλά τα ζητήματα που πρέπει να θίξουμε. Το πρώτο αφορά το κομμάτι του τεχνικού, του Άλαν Πάρντιου, ο οποίος έχει το δικό του εγωισμό να αναδείξει, που θα προέλθει μέσα από τη δουλειά του. Αλλά μέχρι στιγμής αυτό έχει στοιχίσει δύο παιχνίδια με ισάριθμες ήττες. Η μία στο Βόλο με την επιλογή Πίρσμαν που είχε επιλεγεί και από τον Μπουργος στο Αγρίνιο με ακόμα μία ήττα και η άλλη με την ΑΕΚ με τις επιλογές στο κέντρο, όπου ο Άγγλος επέλεξε μόλις ένα χαφ απέναντι σε τρία, όπως και ο προκάτοχος του. Οι αλλαγές βεβαίως που έκανε ήρθαν μετά από τα γκολ που δέχθηκε η ομάδα του και με καθυστέρηση στην απόφαση, αφού τα πράγματα και στις δύο περιπτώσεις άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά πριν μπουν τα γκολ.
Στην προηγούμενη αναφορά μας στα σχέδια των προπονητών, τοποθετήσαμε τα πράγματα πρώτα στην προετοιμασία πριν τους αγώνες και εν συνεχεία στο κοουτσάρισμα. Ουδείς σχεδίαζε από την αρχή καλά τα παιχνίδια, τώρα έχουμε και είδικό αναλυτή, πλην ορισμένων που κερδίθηκαν με σχετική ευκολία και ύστερα από διάστημα στο οποίο εμφανιζόταν το λεγόμενο φορμάρισμα, όπως ουδείς επιχείρησε να αλλάξει το μοντάρισμα που είχε αποφασίσει, τη στιγμή που εμφανιζόταν το πρόβλημα και πριν η ομάδα δεχθεί κάποιο τέρμα. Πάντα επέμεναν όλοι σε αποφάσεις εξ αρχής και εν συνεχεία έκαναν αλλαγές αφού η άμυνα δεχόταν γκολ ή αφού άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο.
Απέναντι λοιπόν σε Σιμάνσκι, Γκατσίνοβιτς και Ελίανσον, ο ΑΡΗΣ αντιπαρέταξε Νταμπό και μπροστά του, τους Μαντσίνι και Ματέο. Δηλαδή ένα εξάρι και δύο οκτάρια για την ΑΕΚ και ένα εξάρι, έναν μέσο και έναν εξτρέμ από πλευράς γηπεδούχων. Έτσι ο τεχνικός της Ένωσης Ματίας Αλμέιδα, διάβασε το κέντρο του αντιπάλου του, θέλοντας να ανακόψει την κάθετη κίνηση του Μανού Γκαρσία, ενισχύοντας ταυτόχρονα την κίνηση του Πινέδα, που είχε την τέλεια κάλυψη και ενίσχυση στα μετόπισθεν, αποκόπτοντας ταυτόχρονα τόσο τον συνδυασμό Μαντσίνι – Ματέο – Γκρέυ, όσο και τον Νταμπό από άμυνα και επίθεση αφήνοντας τον μόνο, σε περιπτώσεις αντεπίθεσης ή παιχνιδιού από πίσω.
Από την άλλη μεριά ο Πάρντιου φάνηκε τελείως απροετοίμαστος, γιατί από τη δική του μεριά δεν είδε την υπεροπλία της ΑΕΚ τόσο στα δύο φορ Αραούχο – Λιβάι που επελέχθηκαν για να πιέσουν το αδύναμο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, σε συνδυασμό με το μοναδικό ανασταλτικό χαφ που τοποθέτησε μπροστά τους, όπως επίσης και τα τρία χαφ που κέρδισαν το κέντρο σε διάστημα 20 λεπτών από την έναρξη. Επίσης, όταν είδε πως αυτό τελικά το πέτυχε ο Αργεντίνος τεχνικός του δικεφάλου, δεν έβαλε δεύτερο χαφ, δεν μείωσε τις αποστάσεις των γραμμών και δεν έβαλε και αυτός δεύτερο φορ για να πιέσει μπροστά με περισσότερους παίκτες. Το κοουτσάρισμα θα έβγαινε για παράδειγμα με την έξοδο του Μανού που εγκλωβίστηκε, με την έξοδο του Ματέο που δεν ακολούθησε ποτέ τον προσωπικό του αντίπαλο και με την έξοδο βεβαίως του Ιτούρμπε που δεν είχε στήριγμα πίσω του.
Άρα από τη μία το 4-3-1-2 του Αλμέιδα λειτούργησε τέλεια, δείχνοντας ποιος δούλεψε για να κερδίσει το παιχνίδι και από την άλλη το 4-3-3 αποδείχθηκε για τον ΑΡΗ για ακόμα μία φορά καταστροφικό. Προηγούμενα παιχνίδια είχαν αναδείξει το ζήτημα αυτό με τους παρελθόντες προπονητές, που επέλεξαν αυτό το σύστημα στο ελληνικό πρωτάθλημα ή ακόμα και στην Ευρώπη. Μία ή δύο περιπτώσεις θυμόμαστε να έχει αποδώσει.
Μένουμε πάντως με τη μεγάλη απορία, πως ο Τόλης Τερζής, ο σημερινός βοηθός και ταπεινός όπως φαίνεται και πιστός στρατιώτης του συλλόγου, κατάφερε να φέρει ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ, να κερδίσει εκτός τον Αστέρα Τρίπολης και ουσιαστικά αν και κάθισε στον πάγκο ο Άγγλος να κερδίσει ο ΑΡΗΣ τον κακό δαίμονα του Ολυμπιακό. Η απορία μας δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες του, αλλά η απορία αφορά τις επιλογές τις διοίκησης, τη λειτουργία του αγωνιστικού τμήματος, τις συνθήκες που επικρατούν, αλλά και τέλος την παρουσία ορισμένων παικτών και την προσφορά τους στο σύνολο.
Ο Έλληνας προπονητής, αποκατέστησε σχεδόν πλήρως και μέσα σε λίγες μέρες τα πάντα, μέσα από τις ομάδες που παρουσίασε σε τρία ματς, τα δύο μάλιστα ντέρμπι, παρουσιάζοντας σύνολα δεμένα, με σοβαρότητα και προσανατολισμό αντάξιο της πορείας της ομάδας των τελευταίων τριών ετών. Αυτό που βλέπουμε εδώ και 20 μέρες συνιστά παραβίαση της ταυτότητας της ομάδας ή οποία και σαφώς δεν είναι να κυνηγά στο σκορ, δεν είναι να χάνει ντέρμπι κυρίως στην έδρα της και δεν είναι να χλευάζεται και να λοιδορείται από ομάδες που δεν αποτελούσαν βασικό αντίπαλο, όπως ο Παναιτωλικός ή ο Βόλος!!!
Δε δεχόμαστε να κερδίζουμε τη Μακάμπι παρά τον αποκλεισμό, στο παρατσακ να έρχεται ισοπαλία το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, να κερδίζουμε Ολυμπιακό και Αστέρα και ξαφνικά να μιλάμε για απουσία ενός παίκτη που στοιχίζει, για τη μη ύπαρξη αμυντικών χαφ και φορ. Δε συμπλέουν όλα αυτά μεταξύ τους σε καμία περίπτωση, παρά μόνο σε κάκιστες επιλογές, σχεδιασμό συγκεκριμένων αγώνων και εγωισμούς που δε χωρούν σε ομάδα που θέλει να λέει πως κυνηγά τίτλους!
Αναμένουμε ευρεία νίκη στο επόμενο ματς, είτε λείπει ο Νταμπό που συμπλήρωσε τέσσερις κίτρινες, είτε λείπει ο Μπράμπετς, είτε θα λείψει ο Γκρευ ή ο Μαντσίνι που ήθελε να πάρει μεταγραφή και τελικά έμεινε. Για μας έπρεπε να έχει ήδη πωληθεί. Τέρμα ποια και με αυτά τα κολλήματα του κόσμου, που δε θέλει να χαλάει ένας κορμός γεμάτος ατέλειες, σκαμπανεβάσματα, που έμαθε να κάνει 2 βήματα μπροστά και 4 πίσω. Γιατί αυτή τη στιγμή ο ΑΡΗΣ είναι εκτός στόχων, εκτός αν αυτοί είναι υποτιθέμενοι, δεν έχει ταυτότητα με τον κάθε ξένο τεχνικό να θέλει να περνάει τα δικά του, που δεν ταιριάζουν στην Ελλάδα, δεν έχει και τελικά σκοπό ύπαρξης επιτέλους!!!
Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε και να το πράξουμε… Θέλουμε πρωτάθλημα; Να δούμε οργάνωση, σχεδιασμό, προετοιμασία, ετοιμότητα και πάθος 10 φορές παραπάνω από τους άλλους. Θέλουμε κύπελλο; Να πηγαίνουμε στα χωριά και κερδίζουμε 10-0 και να μην μπορεί ο κάθε «χωριάτης» πρόεδρος να μιλάει για μας. Θέλουμε Ευρώπη; Επιτέλους μεταγραφές πριν το πρώτο ματς… Επιτέλους!!!
Υ.Γ. Ρε Μαντσίνι, τέτοια πάσα προς τα πίσω δεν αξίζει 3 εκατομμύρια... Δώστε τον τώρα που υπάρχει καλή προσφορά.
Υ.Γ.2 Παιδιά ο φορ για να βάλει γκολ του δίνουμε τη μπάλα για να βάλει γκολ.
Υ.Γ.3. Πάρντιου, είπαμε επιτρέπεται και στο 10’ και στο 15’ και στο 20’ η αλλαγή…τι φοβάσαι μήπως χάσεις μία διακοπή από τις τρεις στο δεύτερο ημίχρονο; Το φάγαμε το γκολ κι ευτυχώς δε φάγαμε κι άλλα. Τα ίδια και στο Βόλο.
Υ.Γ.4 Δεν τα ξέρεις όλα. Πόσες φορές θες να αποτύχεις για να μάθεις; Ήδη μετράμε την 4η…
Αριστοτέλης Δεληγιάννης
