Η παλιά εποχή του ποδοσφαίρου έχει φύγει και μαζί της έχει πάρει τους κυριότερους ήρωες της. Αυτούς που έπαιζαν για ένα σάντουιτς και μια γκαζόζα.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο Δημήτρης Μπιμπισίδης που έφυγε πλήρης ημερών στις 22 Οκτωβρίου 2021 στα 91 του χρόνια.
Ο κυρ Μίμης μου είχε μιλήσει πολλές φορές για την εποχή του, τότε που έφυγε κυνηγημένος από τις φλόγες του εμφυλίου και ήρθε από τη γενέτειρα του στην Ορεστιάδα, για να εγκατασταθεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και να ενταχθεί στο ρόστερ του τεράστιου Άρη του Κλεάνθη Βικελίδη και του Κώστα Βελλιάδη.
Στην Φλωρεντία, σε σχολή προπονητών
Ξυπόλητοι και πεινασμένοι, οι νεαροί παίκτες του Άρη έπαιζαν με μόνο τους όπλο το σπουδαίο ταλέντο και τη θέληση για διάκριση. Ωστόσο ο Δημήτρης είχε την ατυχία να αγωνίζεται ως τερματοφύλακας, θέση που είχε πιασμένη ο Κώστας Βελλιάδης. Έτσι ο νεαρός Δημήτρης έπαιξε πολύ λίγο, θυμόταν μια συμμετοχή του στο κύπελλο Βίτσι, που έγινε για την διασκέδαση των στρατιωτών μας στα Γιάννενα και όπου ο Άρης αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό.
Ο Δημήτρης ήταν αθλητικός και γεμάτος όνειρα. Ήθελε να διασχίσει τον κόσμο με ποδήλατο, ήθελε να γνωρίσει ξένες χώρες, να αγκαλιάσει το ποδόσφαιρο από κάθε οπτική του. Το 1952 βρίσκεται στην Αθήνα όπου υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία και εντάσσεται στην ομάδα του Πανιωνίου όπου κάνει τρομερές εμφανίσεις, αλλά πέφτει και πάλι μπροστά σε έναν τεράστιο τερματοφύλακα, τον Πεντζαρόπουλο. Σύντομα η Ελλάδα δεν μπορεί να τον κρατήσει και φεύγει στο Βέλγιο. Εκεί αγωνίζεται στο Βαλονικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Σαρλερουά. Είναι φανταστικός και οι Βέλγοι ενθουσιάζονται. Ωστόσο μετά από μερικούς μήνες ένα ατύχημα τον αναγκάζει να σταματήσει πρόωρα την καριέρα του. Βρίσκεται στη Γαλλιά και αναλαμβάνει προπονητής διάφορων ομάδων. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα επιστρέφει στην Ελλάδα αλλά το ποδόσφαιρο τον μαγεύει. Παρακολουθεί σχολές προπονητικής, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στη Γερμανία. Εκεί μαθαίνει τα μυστικά του αθλήματος κοντά σε τεράστια ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Με τον Λες Σάνον στην Αγγλία
Στα τέλη της δεκαετίας του 70 τον βρίσκουμε στις ακαδημίες του Άρη. Από τα χέρια του βγαίνουν πολλοί από τους μετέπειτα πρωταγωνιστές της δεκαετίας του 80. Ένας από αυτούς είναι ο γιός του Κυριάκος που διακρίνεται ως χαφ και επιθετικός. Μένει κοντά στον Άρη καθώς οι γνώσεις του τον κάνουν σκάουτερ. Φέρνει αρκετούς νέους παίκτες και γενικά είναι πάντα κοντά στην ομάδα, όπου και όποτε χρειαστεί. Είναι αυτός που θα σπεύσει να βοηθήσει τον τραυματία Γκουιντάρ όταν αυτός θα χρειαστεί αίμα, για να αναγκάσει τον Ούγγρο τερματοφύλακα να πει πως "τώρα είμαι Έλληνας, αφού πήρα τόσο ελληνικό αίμα από τον Μπιμπισίδη και την οικογένεια του".
Δούλεψε σε πολλές ομάδες Β και Γ εθνικής, όπως την Καστοριά, Τύρναβο, Ορεστιάδα, Μαντούδι κ.α..
Ο κυρ Μίμης ήταν αυτό που λέμε αφανής ήρωας της ομάδας. Το όνομά του δεν είναι δίπλα σε θριάμβους και δάφνες, δίπλα σε επιτυχίες τονισμένες από τη δημοσιογραφική πένα. Βρίσκεται όμως δίπλα σε ονόματα που πρόσφεραν στην ομάδα, δίπλα σε ιδρωμένες φανέλες και λασπωμένα παπούτσια. Βρίσκεται χαραγμένο στον πάγκο και στα αποδυτήρια του Βικελίδης, στου δικού του γηπέδου Χαριλάου.
Με τα τσικό του Άρη το 1978
Ο κυρ Μίμης βρίσκεται πλέον στο πάνθεον των πρωταγωνιστών του Άρη. Είναι παρέα με τους φίλους του, τον Κλεάνθη Βικελίδη, τον Αλκέτα Παναγούλια, τον Στέλιο Παπουτσόπουλου και τόσων ακόμη που αποτελούσαν την παρέα του στα αρειανίδικα στέκια των μεταπολεμικών δεκαετιών.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
