Ήταν Κυριακή, 27 Οκτωβρίου 1940. Ο καιρός ήταν μελαγχολικός, αλλά η υποψία βροχής δεν εμπόδισε χιλιάδες κόσμου να παραβρεθούν στο γήπεδο του Σιντριβανίου.
Ήταν η δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης και ο Άρης αντιμετώπιζε τη νεοφώτιστη ΜΕΝΤ. Η ομάδα της Τούμπας είχε κάνει εντυπωσιακό ξεκίνημα κερδίζοντας στην πρεμιέρα τον πρωταθλητή της πόλης, Ηρακλή, με 2-1. Έτσι το παιχνίδι αναμενόταν με ενδιαφέρον. Οι κίτρινοι στο πρώτο τους παιχνίδι είχαν αναδειχτεί ισόπαλοι 2-2 με τον ΠΑΟΚ, οπότε με ενδεχόμενη νίκη της η ΜΕΝΤ θα αποκτούσε ένα σοβαρό προβάδισμα στη βαθμολογία. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο εύκολα για τους «μπλε». Ο Άρης από τα πρώτα λεπτά επιβεβαίωσε το προσωνύμιο «κίτρινη θύελλα» και σάρωσε τους αντιπάλους του. Προηγήθηκε γρήγορα με τον Κλεάνθη Βικελίδη. Κατόπιν το παιχνίδι ισορρόπησε και οι Τουμπιώτες πίεσαν, αλλά σύντομα το δεύτερο γκολ από τον Χατζηνικολάου με γωνιακό σουτ, τους έκοψε τα πόδια. Δύο λεπτά πριν την λήξη του ημιχρόνου, ο Κλεάνθης πέτυχε το 3-0. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Άρης ήταν καταιγιστικός αλλά άστοχος. Το μοναδικό τέρμα που μπόρεσε να πετύχει ήταν στο 54’, με σουτ του Τακατζόγλου. Αν οι επιθετικοί του ήταν πιο προσεκτικοί θα μπορούσαν να πετύχουν πολλά περισσότερα γκολ, αλλά το σκορ παρέμεινε στο 4-0.
Ο Κλεάνθης Βικελίδης στο τελευταίο ματς της προπολεμικής εποχής. Ο Κλεάνθης το 1940 ήταν 25 ετών και βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του. Δυστυχώς η κατοχή του στέρησε πέντε ολόκληρα χρόνια δημιουργικού ποδοσφαίρου και πολλά τρόπαια από τον σύλλογο μας
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν κατά μπουλούκια οπαδοί και παίκτες και των δύο ομάδων ανακατωμένοι, άλλοι συζητώντας, άλλοι γελώντας δυνατά, άλλοι τραγουδώντας, ξεκίνησαν να παίρνουν σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής για τα σπίτια τους.
Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε σε λίγες ώρες. Δεν μπορούσε να αναλογιστεί πως το ματς που μόλις είχαν παρακολουθήσει έμελε να είναι το τελευταίο, καθώς το πρωτάθλημα δεν επρόκειτο να αποπερατωθεί.
Η μέρα σιγά σιγά αργοέσβηνε και μαζί με το φως που γινότανολοένα και λιγότερο, έσβηνε μια εποχή.
Ο Βλαδίμηρος Τακατζόγλου δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως το γκολ που έβαλε στο 54’ λεπτό θα ήταν το τελευταίο γκολ της προπολεμικής εποχής. Μιάς εποχής που έφερε τεράστιες αθλητικές επιτυχίες στον Άρη, την αγαπημένη ομάδα των Θεσσαλονικέων.
Η ειρήνη όμως πέθαινε και παρέσερνε μαζί της στο σκοτάδι τις ζωές όλων των Ελλήνων. Από την επόμενη ημέρα, ο αγώνας δεν θα ήταν για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο αγώνας θα ήταν για την προάσπιση των ιδανικών του έθνους. Και όταν η νίκη χάθηκε κάτω από τις μπότες των Ούννων κατακτητών και την χώρα σκέπασαν τα μαύρα σύννεφα της κατοχής, τότε ο αγώνας ήταν για την εξασφάλιση της καθημερινής τροφής, για την επιβίωση.
Οι παίκτες μας, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, σύντομα βρέθηκαν στο μέτωπο. Ο Θεός τους προστάτεψε και όλοι τους επέστρεψαν σώοι και αβλαβείς. Η ομάδα όμως θρήνησε ένα θύμα, τον πρόεδρο της, Μάνθο Ματθαίου, θύμα του πρώτου μεγάλου ιταλικού βομβαρδισμού της πόλης. Οι παίκτες μας συνέχισαν να αγωνίζονται σε φιλικές αναμετρήσεις κατά τη διάρκεια της κατοχής, παρά τον υποσιτισμό τους.
Ο Μάνθος Ματθαίου, ο σπουδαίος προπολεμικός πρόεδρος του Άρη, το μεγαλύτερο θύμα του συλλόγου μας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δίπλα του ο Δημοσθένης Χατζηνικολάου, ένας σπουδαίος επιθετικός της ομάδας μας
Οι περισσότεροι από αυτούς έδωσαν το παρόν στο πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα κατακτώντας το και αποδεικνύοντας σε όλους πως το φρόνημα αυτών των μαχητών του Θεού του πολέμου δεν το έκαμψαν ούτε ο πόλεμος αλλά ούτε η κατοχή, η πείνα και η εξαθλίωση.
Τα ονόματα των παικτών μας που αντιμετώπισαν την ΜΕΝΤ, την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 1940, ήταν τα εξής:
Γκότσης, Αμπραχαμιάν, Ράμμος, Σταυράκμπεης, Σιώτης, Νικολαΐδης, Τακατσόγλου, Σιδηρόπουλος, Χατζηνικολάου, Βικελίδης και Κολωνιάρης.
Από τον ιστορικό αυτό αγώνα υπάρχει στο αρχείο μας μια και μοναδική φωτογραφία που σας παρουσιάζουμε στο εξώφυλλο, από την εφημερίδα Μακεδονία.
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
