Στις 14 Δεκεμβρίου 2021 ένας ακόμα ήρωας του ρομαντικού ποδοσφαίρου της δεκαετίας του 70 πέρασε στην αιωνιότητα. Ο Σπύρος Καπερνέκας ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής που οι περιστάσεις δεν του επέτρεψαν να κάνει μεγαλύτερη καριέρα. Ωστόσο έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους τελευταίους κανονιέρηδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, όρος που χαρακτήριζε παλιότερα τον παίκτη με το πολύ δυνατό σουτ. Πράγματι, το παρατσούκλι του Σπύρου ήταν βολίδας και τον χαρακτηρισμό αυτό τον δικαιολόγησε σε πάρα πολλά ματς με τα πολύ δυνατά σουτ του προς τις αντίπαλες εστίες.
Ο Σπύρος στον Αχαρναϊκό (κάτω ο δεύτερος από δεξιά). Μια μεγάλη καριέρα είναι έτοιμη να αρχίσει
ΟΝΕΙΡΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ – ΑΡΗΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Με καταγωγή από τη Μεσσηνία, γεννήθηκε στο Μενίδι το 1948. Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε με την ομάδα του Αχαρναϊκού στη β κατηγορία. Δεν άργησαν να τον εντοπίσουν οι άνθρωποι των μεγάλων ομάδων του κέντρου και το 1968 βρέθηκε στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό, με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ να τον χάνουν την τελευταία στιγμή.
Τρίτος από αριστερά, στο βασικό σχήμα του Ολυμπιακού. Δυστυχώς οι καλές στιγμές στον Πειραιά διήρκησαν λίγο
Δυστυχώς στον Πειραιά δεν πραγματοποίησε τα όνειρα του καθώς δεν μπόρεσε να διακριθεί. Στον Ολυμπιακό εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη αστάθεια, διοικητική και αγωνιστική. Από το 1969 μέχρι το 1971 αγωνίστηκε σε 37 ματς πρωταθλήματος πετυχαίνοντας 5 γκολ. Το 1971 δόθηκε δανεικός στην Κόρινθο ενώ την επόμενη χρονιά πραγματοποίησε ένα ακόμα μεγάλο βήμα ανηφορίζοντας στη Θεσσαλονίκη για να παίξει με τη φανέλα του Άρη.
Με τον Άρη αγωνίστηκε για τρία χρόνια, με την καριέρα του όμως να αντιμετωπίζει και εδώ προβλήματα: Αρχικά αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία από τον βρετανό προπονητή των κιτρίνων, Μακγκίνες. Ωστόσο όταν έλαβε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν, απέδειξε το πολύ σπουδαίο του ταλέντο. Κατά τη δεύτερη σεζόν, νέα προβλήματα εμφανίστηκαν στο ορίζοντα του Σπύρου. Όλα ξεκίνησαν από έναν τραυματισμό που τον έβγαλε εκτός μάχης για αρκετές εβδομάδες στερώντας τον από μία πιθανή συμμετοχή με την εθνική ανδρών, καθώς επρόκειτο να ταξιδέψει στη Γαλλία για να πάρει μέρος σε φιλικό αγώνα. Στη συνέχεια οι άσχημες σχέσεις που είχε με τον προπονητή Στάνκοβιτς έγιναν αφορμή να παραγκωνιστεί από το βασικό σχήμα σε μεγάλο μέρος των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Αγωνίστηκε με τον Άρη ως το 1975 (65 επίσημους αγώνες και 15 γκολ) και τερμάτισε την καριέρα του αφού έκανε ένα μικρό πέρασμα από την Καλαμάτα, τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον Μακεδονικό. Ωστόσο τα χρόνια του στον Άρη ήταν καθοριστικά στο να θεωρήσει τη Θεσσαλονίκη και τον κιτρινόμαυρο σύλλογο ως οικογένεια του, παραμένοντας τελικά εδώ.
Με τον Μπιτζίδη και τον Στολίγκα στο χόρτο του Χαριλάου. Το καλοκαίρι του 1972 ο Σπύρος ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη και έμεινε εδώ για πάντα!
ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΗ
Το καλοκαίρι του 1972 ο Σπύρος ήρθε μαζί με τους Κουμαριά και Στολίγκα για να δώσει λύσεις στο επιθετικό πρόβλημα των κιτρίνων που εκείνη την σεζόν θα στερούνταν τον τιμωρημένο Αλεξιάδη. Τους πρώτους μήνες παίζει πολύ λίγο, δείχνοντας ανέτοιμος. Παρόλα αυτά ο Μακ Γκίνες κάνει ανανέωση στην ομάδα και δίνει ευκαιρίες στο νέο αίμα. Χρειάζεται να έρθει ο Φεβρουάριος του 1973 για να πετύχει το πρώτο του γκολ, ενώ ως βασικός θα αρχίσει να παίζει μόνο μετά τις αρχές του Μαρτίου. Στις 18 Μαρτίου κάνει το μεγάλο «μπαμ», οδηγώντας στην επιτυχία με 2-0 επί της ΑΕΚ. Είναι ο σκόρερ και των δύο τερμάτων, αλλά πέρα από αυτό η εμφάνιση του είναι εξαιρετική. Συνεχίζει να σκοράρει, δίνοντας με γκολ του την νίκη επί της Καβάλας, της Καλαμάτας και του Ολυμπιακού Βόλου. Το γκολ εναντίον της ομάδας του Βόλου ήταν τόσο εντυπωσιακό, που ο Κλεάνθης Βικελλίδης είχε δηλώσει πως τέτοια γκολ μπαίνουν κάθε εκατό χρόνια! Σκοράρει και εναντίον του ΠΑΟΚ την τελευταία αγωνιστική. Στο τέλος το «κοντέρ» γράφει εννέα τέρματα και ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ της ομάδας, μια σημαντική διάκριση γιατί ουσιαστικά μέχρι την 21η αγωνιστική ήταν εκτός ενδεκάδας. Τα χαρακτηριστικά του είναι αυτά του μεγάλου επιθετικού: Έχει καλή τεχνική, πολύ δυνατό σουτ, τρομερές φυσικές δυνάμεις, είναι γρήγορος και φυσικά έχει αίσθηση του γκολ. Παίζει σε όλες τις θέσεις στην επίθεση, καθώς και από τα άκρα είναι ταχύτατος και έχει καλή σέντρα. Σε ένα φιλικό προετοιμασίας απέναντι στη Νάουσα όμως, παθαίνει κάταγμα κλείδας και εξάρθρωση ωμοπλάτης, τραυματισμό που τον βγάζει «νοκ άουτ» για αρκετό διάστημα. Η κόντρα του με τον προπονητή Στάνκοβιτς είναι ο παράγοντας που επηρεάζει την παρουσία του στη συνέχεια. Οι σχέσεις των δύο αντρών είναι κακές και έρχονται σε αντιπαράθεση αρκετά συχνά, με τον παίκτη να αποτελεί στόχο και αποδέκτη αρκετών τιμωριών από τον Γιουγκοσλάβο.
Μόνιμο θέμα στα πρωτοσέλιδα του αθλητικού τύπου
Έτσι παρότι επανέρχεται από τον τραυματισμό του, αργεί να ενταχθεί ξανά στην ομάδα. Εντωμεταξύ έχει επιστρέψει ο βασικός σέντερ φορ Αλεξιάδης και ο Σπύρος χρησιμοποιείται στα πλάγια, δεξιά ή αριστερά. Έτσι σκοράρει λιγότερο, αλλά με τις σέντρες του προσφέρει πολύτιμες ασσίστ. Με γκολ του καθορίζει το αποτέλεσμα με την Καβάλα, τον Ηρακλή και την Καλαμαριά. Τα τέρματα που πετυχαίνει είναι θεαματικά και ξεσηκώνουν την εξέδρα. Την επόμενη χρονιά η κόντρα με τον Στάνκοβιτς συνεχίζεται. Ο παίκτης αποκλείεται από την αποστολή για το ματς στην Τούμπα, για ασήμαντο λόγο. Οι οπαδοί σηκώνουν πανό συμπαράστασης και όταν την επόμενη αγωνιστική σηκώνεται να κάνει ζέσταμα για να περάσει στο παιχνίδι ως αλλαγή, αποθεώνεται! Τελικά παίζει σε αρκετά παιχνίδια αλλά σκοράρει μόνο δύο φορές. Ένα δείγμα της νοοτροπίας «παλιού τύπου» που υπήρχε στην ομάδα, ήταν πως ο Σπύρος δεν τροφοδοτούνταν επαρκώς από τους συμπαίκτες του, καθώς το παιχνίδι περιστρεφόταν γύρω από τον μεγάλο σκόρερ της ομάδας Αλεξιάδη, που λάμβανε σχεδόν το σύνολο των μεταβιβάσεων.
Γκολ μετά από δυνατό σουτ του Καπερνέκα. Φαίνεται από τη θέση της μπάλας η δύναμη του σουτ που έγινε έξω από την περιοχή! Μάταια ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Βόλου Καραΐσκος εκτινάσσεται!
Το καλοκαίρι του 1975 θα αποχωρήσει από τον Άρη, αλλά θα παραμείνει οριστικά και αμετάκλητα στην πόλη μας. Τα τρία χρόνια που έμεινε στην ομάδα ήταν αρκετά ώστε να δημιουργήσει μία καλή εικόνα στη συνείδηση των φίλων της ομάδας και να δημιουργηθεί μια αμφίδρομη αγάπη που κράτησε μέχρι σήμερα.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ
Ο Σπύρος αγάπησε αλλά και αγαπήθηκε από τον κόσμο στη Θεσσαλονίκη, έτσι ήταν απόλυτα λογικό να παραμείνει στην πόλη. Διατηρούσε ένα κατάστημα χρωμάτων στην περιοχή της Βασιλίσσης Όλγας, ενώ ο γάμος του, του έδωσε μια όμορφη οικογένεια με δύο κόρες. Παράλληλα με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες κατά τα τέλη της δεκαετίας του 80 διετέλεσε προπονητής της ομάδας ερασιτεχνών του Άρη, με την οποία μάλιστα κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Ελλάδας.
Υπήρξε ένας σημαντικός μέντορας και καλός προπονητής για τους ερασιτέχνες του Άρη
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ ΑΡΗ
Το 1992 δημιουργήθηκε ο Σύλλογος Βετεράνων του Άρη. Ο σύλλογος αγκαλιάστηκε από όλους τους παλιούς ποδοσφαιριστές του Άρη, με τον Σπύρο να λαμβάνει τη θέση του γενικού γραμματέα. Έδειξε μια ακόρεστη διάθεση στα καθήκοντά του, αφού προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες πάντοτε με ανιδιοτέλεια και συνέπεια. Μια εικόνα που έχω από τον Σπύρο είναι να βρίσκεται έξω από το γήπεδο πολλές ώρες πριν από τους αγώνες της ομάδας εξυπηρετώντας τους συναδέλφους του με τη διανομή προσκλήσεων, ενημέρωση των λιστών και παρέχοντας πάσα λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα πρόεκυπτε.
Σε κάποια γιορτή των παλαιμάχων μαζί με τους καλούς του φίλους, Αλεξιάδη και Κούη
Ο Καπερνέκας ήταν πάντα εκεί: Στους αγώνες των παλαιμάχων, στις διάφορες εκδηλώσεις, στον καφέ, πάντα μια ευχάριστη παρέα, ένας ακούραστος εργάτης, με υπηρεσίες που διήρκησαν μέχρι τις τελευταίες του μέρες.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Ο χαμός του Σπύρου υπήρξε απροσδόκητος και ίσως άδικος. Έφυγε από τη ζωή στις 14 Δεκεμβρίου 2021 εξαιτίας πνευμονικής ίνωσης, μιας ασθένειας που τον νίκησε με ύπουλο τρόπο. Ο ίδιος είχε πιστέψει πως η εξαιρετική του κράση και η ιδιότητα του ως αθλητής κατά τη νεότητά του θα τον βοηθούσαν να την ξεπεράσει. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε και έφυγε από τη ζωή γεμίζοντας θλίψη την οικογένειά του και τον μικρόκοσμο του Άρη στον οποίο ήταν εξαιρετικά αγαπητός και δημοφιλής.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Με τον Σπύρο είχαμε μια γνωριμία από την οποία μου είχε δοθεί μια εξαιρετική εικόνα για αυτόν. Ωστόσο αρμόδιοι να μιλήσουν για αυτόν είναι οι άνθρωποι της ζωής του, η οικογένειά του και οι συνάδελφοι-φίλοι του από τον Άρη.
Σε κοπή πίτας παλαιμάχων με τους φίλους του Βένο και Παπαϊωάννου που δεν αρνήθηκαν να πούνε λίγα λόγια για τον Σπύρο
Ο Κώστας Παπαϊωάννου υπήρξε συμπαίκτης και συνεργάτης του στον σύλλογο βετεράνων του Άρη. Αλλά περισσότερο από όλα, υπήρξε αληθινός φίλος του όλα αυτά τα χρόνια: «Όταν ήρθε από τον Ολυμπιακό, νομίζαμε πως θα είχαμε να κάνουμε με μία βεντέτα, αφού είχε κάνει όνομα στον Πειραιά. Ωστόσο αυτό που διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα ήταν πως επρόκειτο για έναν σπάνιο και άριστο χαρακτήρα. Γίναμε αμέσως πολύ καλοί φίλοι, μια ειλικρινή φιλία που κράτησε για πάντα. Πέρα από τον χαρακτήρα του, επρόκειτο για έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή, με ένα απίστευτο σουτ που δεν νομίζω πως έχει κάποιος στη σημερινή εποχή. Στον σύλλογο ήταν ακούραστος, έτρεχε διευθετώντας κάθε θέμα. Μπορεί να ήταν Πελοποννήσιος, αλλά τελικά τον κέρδισε η Θεσσαλονίκη και στο τέλος έγινε πιο Σαλονικιός και από εμάς»!
Ο Γιάννης Βένος είπε για τον Σπύρο: «Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος-ποδοσφαιριστής. Αγάπησε και αγαπήθηκε από τον κόσμο, πρόσφερε τα μέγιστα στους βετεράνους, πάντα πρόθυμος και συνεπής στις υποχρεώσεις του. Ο χαμός του ήταν μια μεγάλη απώλεια για την οικογένεια του Άρη».
Το 1972 στον αγιασμό του γηπέδου του Άρη
Πέρα από την ποδοσφαιρική διάσταση, θα θέλαμε να κλείσουμε το αφιέρωμα μας με τα λόγια που μου μετέφεραν οι κόρες του, Έλενα και Καλλιρρόη:
Για τον κόσμο ήτανε ο Καπερνέκας, για τους φίλους του ο Σπύρος, ο Σπυράκος, ο Πίπης, για τους ποδοσφαιριστές του ο κυρ Σπύρος… Αλλά για μας ήτανε ο μπαμπάς μας ο ήρωας μας, ο προστάτης μας, που πάντα θα μας λείπει και πάντα θα μας λείπει μία τελευταία αγκαλιά…
Υ.Γ. Ο Σπύρος μπορεί να «έφυγε», αλλά παραμένει για πάντα στην καρδιά αυτών που τον γνώρισαν, τον έζησαν, τον αγάπησαν. Τα λόγια με τα οποία τον περιγράφουν όλοι όσοι τον έζησαν είναι η πιο τρανή απόδειξη πως αυτό που δημιούργησε με την παρουσία του στα γήπεδα, αλλά και στην προσωπική του ζωή, θα ζήσει για πάντα. Μια τελευταία παρακαταθήκη του ίσως να μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια: Ο εγγονός του Δημήτρης είναι ενεργό μέλος της Κ-14 του Άρη και οι επιδόσεις του ίσως να προδιαγράφουν μια συνέχιση της ποδοσφαιρικής αξίας του παππού του!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
