Τα μέσα της δεκαετίας του ’90 με βρήκαν να σπουδάζω στην Ιταλία. Η παρουσία μου στο εξωτερικό μου στέρησε την απόλαυση να στηρίζω την ομάδα μου όσο τακτικά θα ήθελα, ωστόσο δεν αποκόπηκα από την κίτρινη οικογένεια καθώς ενημερωνόμουν συχνά από τις εφημερίδες, (το ίντερνετ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο), που έφταναν στην Ιταλία με μία μέρα καθυστέρηση.
Είμαι περισσότερο ποδοσφαιρικός παρά μπασκετικός, ωστόσο δεν έχασα την ευκαιρία να υποστηρίξω την ομάδα του μπάσκετ στα δύο μεγάλα παιχνίδια που έκανε στην ιταλική χερσόνησο, στον τελικό του Τορίνο και στον ημιτελικό του Τρεβίζο. Η πόλη που σπούδαζα απείχε περίπου 2,5 ώρες από το Τρεβίζο. Ο Μπρούνο, ήταν ένας καλός φίλος μου, Ιταλός που ασχολούνταν αποκλειστικά με το μπάσκετ και καταγόταν από εκεί. Η ομάδα της Μπενετόν εκείνη την εποχή ήταν στα πάνω της, με πολύ καλούς παίκτες και φανατικούς οπαδούς. Κυριαρχούσε στην Ιταλία και την Ευρώπη, ενώ ήταν και ήταν (και είναι ακόμη) συμπαθέστατη στους οπαδούς του Άρη λόγω του … Ιακοπίνι, του παίκτη της που εκτέλεσε τον συμπολίτη στον ημιτελικό της Αθήνας το 1993. Με τον Μπρούνο κάναμε αρκετή παρέα, και παίζαμε αρκετά συχνά μπάσκετ. Ο τρίτος της παρέας ήταν Έλληνας. Ο Λάκης ήταν από την Θεσσαλονίκη αλλά ενώ ήταν καλό παιδί, είχε και έχει ακόμη ένα κουσούρι: υποστηρίζει τον συμπολίτη, παρότι κατάγεται από αρειανή οικογένεια. Όταν ο Άρης διασταυρώθηκε με την ιταλική ομάδα στα ημιτελικά του κυπέλλου Κόρατς, τον Μάρτιο του 1997, η παρέα μας διχάστηκε. Ο Λάκης και ο Μπρούνο ήταν βέβαιοι πως η Μπενετόν θα κέρδιζε τον τίτλο και πως ο Άρης θα ήταν απλά ένα ακόμη εμπόδιο στην πορεία της ιταλικής ομάδας. Εγώ είχα αντίθετη άποψη. Στο πρώτο παιχνίδι ο Άρης κέρδισε με 4 πόντους, 77-73. «Θα σας κάνουμε μία χαψιά στην Ιταλία», μου είπε ο Μπρούνο. «Θα το δούμε», απάντησα. «Άλλωστε εκεί δεν θα είμαστε; Θα το δούμε από κοντά» είπε ο φίλος μου. Έτσι την ημέρα της ρεβάνς ξεκινήσαμε οδικώς για το Τρεβίζο. Σε ολόκληρη την διαδρομή ακούγαμε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό που μιλούσε για τον τίτλο που επρόκειτο να διεκδικήσει η Μπενετόν, μόλις απέκλειε τον Άρη. Τα εισιτήρια είχαν όλα προπωληθεί και καλά που ο Μπρούνο ήταν μέσα στα πράγματα και μας είχε εξασφαλίσει το μαγικό χαρτάκι. Το μόνο αρνητικό ήταν πως θα καθόμασταν στο πέταλο, ανάμεσα στους υποστηρικτές των γηπεδούχων. Φυσικά η παρέα μου δεν είχε κανένα πρόβλημα, αντίθετα γελούσαν λέγοντας πως στο τέλος του παιχνιδιού οι Ιταλοί θα με καταλάβουν από την στεναχωρημένη φάτσα μου. Το στοίχημα μπήκε και αργότερα ο χαμένος θα κερνούσε τον κερδισμένο μια τεράστια ποσότητα από μπύρες!
Το πέταλο των φανατικών της Μπενετόν και το εντυπωσιακό κορεό των Ιταλών που θεωρούσαν τον τίτλο σίγουρο!
Όταν φτάσαμε στο γήπεδο είδα από μακριά λεωφορεία με ελληνικές πινακίδες. Δεν περίμενα να δω πολλούς οπαδούς του Άρη και έτσι χάρηκα με την παρουσία του κόσμου μας. Μπαίνοντας στο γήπεδο είδα πως οι οπαδοί μας, περίπου 300 με 400 βρίσκονταν πολύ κοντά μας, στα αριστερά. Είχαν στριμωχθεί σε ένα σημείο ψηλά και ανάμεσα μας βρίσκονταν αρκετοί καραμπινιέροι. Σκέφτηκα να πηδήξω το διαχωριστικό και να ενωθώ μαζί τους, αλλά ο Μπρούνο μου είπε πως αν το έκανα οι καραμπινιέροι θα με σταματούσαν. Αν δε τα κατάφερνα, θα έβγαινα από το γήπεδο πολύ μετά την λήξη και πιθανότερα θα χανόμουνα με την παρέα μου. Κατά την διάρκεια του αγώνα τα αδέρφια στην κερκίδα άφηναν τα λαρύγγια τους και η ομάδα τα πήγαινε σχετικά καλά, παρά την εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που μας επιφύλασσαν οι Ιταλοί. Εγώ είχα μέσα μου κάτι που με έκαιγε: Στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν μου είχα το κιτρινόμαυρο κασκόλ. Μόλις το έδειξα διακριτικά στους φίλους μου πάγωσαν! «Μην κάνεις καμιά μαλακία, θα μας φάνε ζωντανούς», είπε ο Λάκης, ενώ ο Μπρούνο μεταξύ γέλιου και τρόμου είπε: «δεν σας γνωρίζω, δεν με γνωρίζετε! Μην το βγάλεις!» Τελικά ο Άρης έχασε με την ίδια διαφορά πόντων και το ματς πήγε στην παράταση! Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Η αγωνία μου δεν διέφερε από αυτή των Ιταλών που βλέπανε την πρόκριση στον τελικό του θεσμού να κρέμεται από μία κλωστή, όπως και εγώ, από την αντίθετη όμως κατεύθυνση! Τελικά ο Θεός του πολέμου έκανε το θαύμα του και το τέλος της παράτασης βρήκε την ομάδα μας να χάνει με έναν πόντο, αλλά να παίρνει την πανηγυρική πρόκριση! Από το σημείο εκείνο και μετά λειτούργησα ενστικτωδώς! ‘Έβγαλα χωρίς να το σκεφτώ το κασκόλ και το σήκωσα ψηλά πανηγυρίζοντας ανάμεσα σε εκατοντάδες στενοχωρημένους αλλά και σαστισμένους οπαδούς των αντιπάλων! Με το που με είδαν οι δικοί μας ακούστηκε μια ιαχή και οι πανηγυρισμοί τους εντάθηκαν! Το ότι ζω για να περιγράψω αυτή την ιστορία το χρωστάω εν μέρει στην αθλητική παιδεία που έχουν οι Ιταλοί και εν μέρει στο ότι ο πυρήνας των φανατικών της Τρεβίζο βρισκόταν στο απέναντι πέταλο! Δεν με πείραξε κανένας, ούτε καν μου μίλησαν! Φυσικά για πολύ ώρα δεν μου μίλησε και η παρέα μου! Στο αυτοκίνητο στην επιστροφή ο Ιταλός ήταν απαρηγόρητος, ωστόσο λίγες ώρες μετά με την κατάλληλη πόση ικανής ποσότητας ιρλανδέζικης μπύρας κατόρθωσα και τον έπεισα να φωτογραφηθεί με το κασκόλ μου!
Οι παίκτες μας αφιερώνουν τη νίκη στην κερκίδα του Άρη!
Ο μπασκετικός Άρης έχει ένα αρνητικό ρεκόρ: Δεν κατόρθωσε ποτέ στην ιστορία του να φύγει νικητής από την Ιταλία, τουλάχιστον απέναντι σε ιταλική ομάδα. Ωστόσο η ήττα στο Τρεβίζο ήταν και είναι μέχρι σήμερα η πιο γλυκειά ήττα για τον Αυτοκράτορα, αφού σήμανε την πρόκριση στον τελικό του Κόρατς και έβαλε τα θεμέλια για την μετέπειτα κατάκτησή του τροπαίου μέσα στην Τουρκία. Όσο για εμένα, αυτή η εκδρομή αποτελεί την πιο μεγάλη εκτός έδρας εμπειρία μου και η ανάμνηση της θα με συντροφεύει μέχρι να πεθάνω.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
