«Εσύ δεν θα έπρεπε να ζεις». Τα ματιά δεν μπορούν να σε γελάσουν. Ο Νίκος Κυζερίδης τα αντικρίζει. Και κάθε φορά… λένε το ίδιο.
Ο Νίκος Κυζερίδης πέτυχε έναν άθλο. Κάτι απίστευτο. Και συνεχίζει.
Κοίταξε τον θάνατο στα μάτια. Δεν τα ανοιγόκλεισε. Δε λούφαξε. Αντιμετώπισε μία από τις χειρότερες μορφές ασθένειας.
Αυτή που αποκαλούμε χαϊδευτικά… κωλοαρρώστεια. Καταλάβατε γιατί μιλάμε…
Δεν το σκέφτηκε. Απλώς χαμογέλασε. Και είχε λάβει την απόφασή του σε ένα καρδιοχτύπι: Θα το παλέψει. Ακόμη και αν το… σκορ είναι 4-0 εις βάρος του.
Αυτό έμαθε να κάνει από τα ποδοσφαιρικά χρόνια του. Και τελικά όσα έμαθε, στο διάστημα που κλωτσούσε το τόπι, του φάνηακν χρήσιμα αργότερα.
Στο μεταποδσφαιρικό βίο του. Τη… δύσκολη περίοδο των αθλητών. Εκείνη που βγαίνουν από τη… φούσκα του αθλητή και μπαίνουν στη μεγαλύτερη, του ανθρώπου.
Για τον Νίκο Κυζερίδη η διαδικασία έμοιαζε με μία πελώρια και συνεχόμενη «σφαλιάρα». Χαμένα χρήματα, ξενιτιά και μία σοβαρότατη ασθένεια.
Η νέα πόρτα που βρέθηκε μπροστά του, είχε και αυτή κάτι άγνωστο κρυμμένο πίσω της. Όπως και οι υπόλοιπες. Την άνοιξε. Δε μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Η ζωή μετά το ποδόσφαιρο, μπορεί να είναι δύσκολη. Και διαφορετική. Δουλειά σε κουζίνα, σε ντελίβερι. Και μετά στη λύτρωση. Στο ποδόσφαιρο που τόσο πολύ έχει αγαπήσει.
Ο Νίκος Κυζερίδης είναι μαχητής. Όχι μόνο επειδή διέθετε την αρετή να κλωτσά καλά τη μπάλα. Η μάχη που έδωσε το 2013 θα του μείνει αξέχαστη.
Αλίμονο αν τη λησμονούσε.
Η ημερομηνία που ξεκίνησε η μάχη είναι χαραγμένη στο μυαλό του: 1 Οκτωβρίου 2013.
Δεν την ξεχνάει. Όπως δε βγάζει από το μυαλό την παραμικρή λεπτομέρεια. Τη σκληρή είδηση. Τη χαρμόσυνη είδηση. Την επόμενη ημέρα.
Ο Νίκος Κυζερίδης με τον γιατρό του.
Ο Νίκος Κυζερίδης καταγράφει στο Sportime.gr το ημερολόγιο του κεφαλαίου «ο καρκίνος και πως τον ξεπέρασα». Την επιβίωσή του, το… τραύμα που μένει πάντα, αλλά και για τη ζωή στη Γερμανία. Οι λεπτομέρειες ανατριχιαστικές. Ένα μάθημα ζωής για τον ίδιο και για όλους.
Και δεν ξεχνά: 1η Οκτωβρίου 2013. Τότε που ξεκίνησε η νέα ζωή του.
Κυρίες και κύριοι, ο Νίκος Κυζερίδης με τα δικά του λόγια:
«Ακόμη το βλεπω. Κάθε φορά που συναντώ τον Γερμανό γιατρό μου. Τον φίλο Γερμανό γιατρό μου, το βλέπω στα μάτια του.
«Εσύ δεν θα έπρεπε να ζεις»! Αυτό μου… λένε τα μάτια του. Ούτε ο ίδιος δεν το πιστεύει.
Και όμως…. Είμαι ακόμη εδώ.
Επιθετική. Κακή. Σπάνια. Αυτή ήταν η μορφή καρκίνου που είχα. Τρία κακά σε ένα.
Ήταν ξαφνικό. Μόλις το έμαθα, η ζωή μου έσβησε. Στο μυαλό μου ήρθε η πρώτη σκέψη που έρχεται σε όλους: Τελειώνουμε. Μία ημέρα, ένας μήνας, ένας χρόνος….
Δεν μπορούσα να το χωνέψω, δεν μπορούσα να πιστεψω ότι το έχω. Είμαι άνθρωπος της πίστης. Προτιμώ να πάθω εγώ κακό, παρά να συμβεί στους γύρω μου.
Τα πρώτα σημάδια ήταν εκεί. Δεν μπορώ να τα περιγράψω, ακόμη και σήμερα. Αλλά ήταν ένας εφιάλτης.
Ώσπου να καταλάβω τι πρέπει να κάνω, πως θα το αντιμετωπίσω, πως θα συμβιβαστούμε,ποια θα ήταν η επόμενη κίνηση μου.
Όποιος δεν το έχει ζήσει, δεν μπορεί να το καταλάβει.
Είχα μεταμορφωθεί, ήμουν σαν φάντασμα,δίχως μαλλιά, πάχυνα, δεν ήθελα να με αντικρίζω.
Πήγαινα και έβαζα πέντε μπουκάλια ανά 15 ημέρες. Σαν πειραματόζωο. Στην κυριολεξία.
Δεν είχα γεύση, δεν ήθελα να κοτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Δεν μπορούσε να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.
Κοιμάσαι και ξυπνάς. Και λες, ένα όνειρο ήταν. Και μετά καταλαβαίνεις ότι είναι η αλήθεια.
Πρέπει να παλέψω, να το στηρίξω και να έχω μαζί την οικογενεοιά μου. Την είχα. Αυτή με στήριξε.
Όλος ο κόσμος με αγκάλιασε. Εκείνη η οικονομική βοήθεια που μου έδωσε ήταν τόσο σημαντική…
Χρειάστηκε και προσευχή. Τόσες χιλιάδες άνθρωποι με βοήθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του. Όλοι οι Οι Άγγελοι ήταν στο κεφάλι μου.
Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να το παλεύουμε. Μέχρι να… σφυρίξει ο ρεφερί.Τότε θα δεις τι έγινε.
Ακόμη και 4-0 να είναι το σκορ (εις βάρος σου), παίζεις.
Ο Γερμανός γιατρός μου το είπε κατάματα. Με όποιο κόστος. Έτσι πρέπει..
Αν δεν το πει με αυτόν τον τρόπο, για να βάλει ο ασθενής στο μυαλό του, ότι πρέπει να το παλέψει, τότε θα ζει με μία φαντασίωση.
Ο οργανισμός σου πρέπει να παλέψει με το «θηρίο». Επί ίσοις όροις.
Αν παρασυρθείς και πεις ότι όλα είναι καλά, κάποια στιγμή θα καταλάβεις το λάθος.
Τα σημάδια ήταν εμφανέστατα από την πρώτη στιγμή. Μέρα με τη μέρα φαίνονται.
Ζω.Και είναι θαύμα.
Έκανα όλα αυτά που έπρεπε. Ακτινοβολίες, χειρουργεία, χημειοθεραπεία, τα αντιμετώπισα όλα. Διάβασα για να μάθω τι πρέπει να κάνω. Που είναι… καλός ο καρκίνος.
Είναι αόρατος, δεν τον ξέρεις. Καρκίνος λέμε, αλλά μορφές υπάρχουν πολλές.
Αυτό το άτιμο δεν μπορείς να το ελέγξεις. Είναι μία καθημερινή μάχη.
Για όλη σου τη ζωή!
Πονάς κάπου και το μυαλό σου πάει αμέσως στο κακό.
Όλο αυτό με άλλαξε, με έκανε να δω διαφορεετικά τη ζωή. Το άγχος υπάρχει. Η ζωή είναι άγχος…
Η καθημερινότητα είναι τόσο μικρή, αλλά μεγάλη σε διάρκεια.
Τι έγινε; Πώς πήγε η ημέρα; Είναι όλοι καλά; Η γυναίκα μου; Τα παιδιά μου; Οι γονείς μου. Τι θα κάνουμε; Πολλά παίζουν ρόλο.
Το οικονομικό είναι το κυριότερο. Αυτή η περιπέτεια ήθελε χρήματα, βοήθεια, δεν τελειώνουν τα βάσανα σύντομα.
Το παλεύω καθημερινά, είμαι δυνατός. Ισχύς μου είναι το ποδόσφαιρο. Το «φάρμακό» μου.
Μπορεί να μη ζούσα, να μη το είχα. Είναι σκληρό, αλλά είναι η αλήθεια.
Όταν είμαι στο γήπεδο, είμαι άλλος άνθρωπος. Κάνω αυτό που αγαπάω, που με τρελαίνει. Που με στέλνει στα ουράνια.
Δεν είναι όλα ρόδινα. Είμαι κουρασμένος, έχω στεναχώριες.
Αλλά το ποδόσφαιρο είναι αυτό που λατρεύω.
Είναι και η οικογένεια μου η ζωή μου, μου αλλά αν δεν υπήρχει το ποδόσφαιρο, όλα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό πιστεύω..
Με ρωτάνε αν τα γενέθλια μου είναι ξεχωριστά; Όχι. Δεν περιμένω έναν χρόνο. Έχω γενέθλια κάθε μέρα. Είναι δώρο Θεού.
Δώρο που κάθε μέρα βλέπω τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Και ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο.
Κάθε λεπτό, κάθε μέρα όλα είναι ιερά στη ζωή μου.
Η ζωή είναι μικρή, πανέμορφή, μα και άδικη.
Και κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με τη ζωή.
Όλα τα μηνύματα που δέχτηκα, με άγγιξαν. Το καθένα ήταν ξεχωριστό. Είναι σημαντικό και μόνο που με σκέφτηκαν, που προσευχθήκαν για εμένα και ας μην με ξέρουν.
Κάποιος μπορεί να μου έγραψε 100 λέξεις και να ήταν σαν χίλιες λέξεις αγάπης.
Ευχές, τρομερά συναισθήματα. Δεν μπορώ να το ξεχάσω.
Οταν γυρίζω στην Ελλάδα και συναντάω άγνωστους ανθρώπους στο δρόμο, σκέφτομαι πως «αυτός μπορεί να με βοήθησε». Δεν έχει σημασία ο τρόπος.
Η ευαισθησία του Έλληνα σε τέτοια ζητήματα είναι απίστευτη. Είναι αυτό που λέμε παλικάρι. Θα σου ανοίξει την πόρτα του, θα σε βοηθήσει, θα σε ταίσει.
Ξέρετε, στη ζωή λέω «Ό,τι δίνεις, παίρνεις…». Αυτό πιστεύω.
Όπως και άλλοι, έτσι και εγώ αναρωτήθηκα, γιατί σε εμένα.
Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί ήρθε αυτό σε εμένα. Το έφερες, θα το αντιμετωπίσω Θεέ μου.
Ποιος ξέρει, ίσως με διάλεξε γιατί ήξερε ότι ήμουν δυνατός.
Άλλοι χάνουν δικούς τους ανθρώπους και ρωτάνε το ίδιο. «Γιατί Θεέ μου;». Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Πόσα δισεκατομμυρια την ημέρα κάνουν μία ευχή;
Εγώ γιατί έπαθα καρκίνο; Ένα παδάκι; Γιατί Θεέ μου, αφού είσαι παντού, μπορείς….
Είναι δύσκολο. Χάνεις έναν άνθρωπο και επηρεάζεται η πίστη σου.
Εγώ τώρα λέω «ευχαριστώ Θεέ μου».
Οι μάχες παλεύονται.
Πέρασα μία ασθένεια και έλεγα, γιατί σε εμενά; Μου το έδωσε ο Θεός επειδή είμαι δυνατός.
Έφυγα από την Ελλάδα με μηδέν χρήματα. Έχω κάνει λάθη, μπορούσα να έχω περισσότερα. Δεν έκανα σωστή διαχείριση.
Έβαλα λεφτά σε διάφορες δουλειες. Δεν είχα κάποιον να μου δώσει μία καλή συμβουλή. Τελικά μου έκαναν κακό. Έχασα 60 εκατομύρια δραχμές στο χρηματιστήριο!
Δεν είχα ιδέα, ούτε από λεφτά, ούτε από χρηματιστήριο. Με τελείωσαν ψυχικά. Όλα βγαίνουν αργά.
Αλλά μακάρι να είχα τα μυαλά τα πρώτινα, πριν από 19 χρόνια. Νόμιζα οτι όλες οι μέρες είναι ίδιες και θα είχα τον κόσμο δίπλα μου.
Ήρθε και το άρθρο 44 που με έκανε να χάσω τα πάντα από τον Άρη…
Ο κόσμος έχει μείνει στάσιμος, με όλα αυτά τα προβλήματα. Ζητάει μόνο χρήματα. Δεν υπάρχει χρόνος για αγάπη;
Ακόμη το θυμάμαι. Ποτέ ένας γιατρός δεν θα σου δώσει πιθανότητες. Τα πρώτα βήματα είναι δύσκολα.
Πρις τις εξετάσεις ο γιατρός μου ήταν σίγουρος πως θα έχω μετάσταση. Και δεν μπορούσε να μου δώσει ποσοστά επιβώσης. Είναι συνηθισμένο στην περίπτωσή μου.
Επρεπε να λάβει δείγματα.
Απ’ όλα αυτά που άκουσα, έπρεπε να περιμένω. Να κάνω υπομονή.
Στην αρχή απαιτήθηκε επέμβαση. Δίπλα στον εγκέφαλο. Μία διαδικασία που δεν πετυχαίνει πάντα.
Το ενδεχόμενο να επηρεάσει τα μάτια, την κίνηση είναι μεγάλο.
Τελικά, οι γιατροί αποφάσισαν να το διαχειριστούμε με χημειοθεραπεία.
1 Οκτωβρίου 2013, δεν το ξεχνάω… Δεν πρόκειται να το ξεχάσω.
Τρεις μέρες αναμονή για να δούμε την αντίδραση. Δεν την δέχονται όλοι τη χημειοθεραπεία.
Ήρθε ο γιατρός μου. Μου έβαλαν ένα μηχάνημα για τη χημειοθεραπεία, το…φιλαράκι που δεν πρέπει να ξυπνήσει ποτέ, όπως μου είπε.
Μπροστά μου εμφανίστηκανπ πέντε μπουκάλια: Μπλε, κίτρινο, άσπρο, ένα σκουρο και ένα ακόμη που δεν θυμάμαι πια. Όλα μέσα μου. Μα όλα.
Πέρασαν 5-6 ώρες. Το κεφάλι μου ήταν βαρύ.
Όταν ξεκίνησα εντάτικα τις χημειοθεραπείες, έκανα γυμναστική, σκάλιζα τον κήπο μου, έκανα ποδήλατο. Σα να μην συμβαίνει τίποτα. Αυτό ήταν το… φάρμακό μου.
Δεν έπρεπε να αρπαξω κρύωμα. Και να κάνω πυρετόι. Δεν είχα αντισώματα και ήμουν ευάλωτος.
Είχαν δυσκολίες στην πορεία. Διάφορες ιώσεις, οι οποίες άφησαν κουσούρια. Πονάω όταν καταπίνω. Η μύτη μου ανοίγει εύκολα. Πονάνε τα αυτιά μου….
Έπαιρνα 18 διαφορετικά χαπάκια. Και κορτιζόνη. Από μέσα είμαι ακόμη μέταλλο. Και ας έχω απέξω τα παχάκια μου.
Παίζει ρόλο ο οργανισμός. Αλλά πρέπει να το πιστέψεις για το κάνεις. Κακώς παραδίνεται όποιος παραδίνεταο. Πρέπει να το παλέψεις.
Ήμουν και τυχερός. Οι γιατροί μου είπαν οτι η δική πάθηση έχει… κεραίες. Σοβαρά. Οι μορφές καρκίνου με… κεραίες μπορούν να εξοντωθούν από τις χημειοθεραπείες Οι άλλες όχι.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον γιατρό μου, πάντα με δείχνει στους άλλους και λέει «Τον βλέπετε αυτόν; Είναι βιονικός. Αυτό που πέρασε δεν υπάρχει».
Στα μάτια του, όμως., βλέπω οτι δεν πίστευε οτι θα ζούσα!
Τον ρώτησα για το μηχάνημα. «Αν δεν σε ενοχλεί, άστο», μου είπε.
«Πάμε καλά, το έχουμε ξεπεράσει, μην το σκέφτεσαι,να χαμογελάς και να μην έχεις άγχος. Και να χαμογελάς», πρόσθεσε.
Υπάρχουν μήνες που έχω ξεχαστεί. Με τη δουλειά. Το άγχος είναι περισσότερο, το χαμόγελο λιγότερο.
Κανω τον έλεγχό μου κι όλα πάνε καλά.
Δέχομαι μηνύμα από παντού. Και προσπαθώ να απαντήσω σε όλα. Δεν είναι εύκολο, αλλά προσπαθώ.
Όταν ήμουν στην Ελλάδα τα έχασα όλα. Ήρθα στη Γερμανία και δούλεψα. Μπήκα για πρώτη φορά σε μία κουζίνα. Έκανα ντελίβερι.
Είδα τον εαυτό μου, τη δύναμη της ψυχής μου, δεν κατάλαβα τίποτα. Έκλαιγα γιατί δεν ήταν αυτό που αγαπάω να κάνω, το ποδόσφαιρο, αλλά το έκανα.
Σήμερα είμαι καλά. Προσπαθώ να ζω ήρεμα, όμορφα. Στεναχώριες υπάρχουν.
Αλλά ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο πια. Ως προπονητής. Και το λατρεύω. Είναι το φάρμακό μου.
Το μεγαλύερο μεράκι μου είναι να ήμουν προπονητής ή τεχνικός διευθυντής σε μία ομάδα που αγαπήθηκα….
πηγή: sportime.gr
