Ο προπονητής του Άρη, Χερμάν Μπούργος, παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στη «La Nacion» και αναφέρθηκε τόσο στη θητεία του στον Άρη αλλά και στη στάση ζωής του εν γένει:
Το 2013 μετά την περιπέτεια που είχε με την υγεία μου, διαπίστωσα τις δυνάμεις μου κι έζησα την εμπειρία με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Προσπαθώντας να εμψυχώσω ανθρώπους οι οποίοι παλεύουν για τη ζωή τους στα νοσοκομεία. Το μυαλό μου ήταν να δώσω δύναμη σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Η περιοχή στην οποία ζούσε ο Φίλιππος ο Βασιλιάς των Μακεδόνων απέχει μόλις είκοσι λεπτά από εκεί που βρίσκομαι. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με κουλτούρα και τρομερή ιστορία. Ο Άρης, η ομάδα μου, ήταν ο θεός του Πολέμου, γιος του Δία και της Ήρα. Για μένα που αγαπώ την ιστορία, στην πραγματικότητα έχω πάθος γι’ αυτή, είναι υπέροχο να βρίσκομαι σε μια χώρα πολιτισμού και μεγάλης ιστορίας όπως η Ελλάδα.
Η δουλειά του προπονητή δεν τελειώνει ποτέ. Οι 24 ώρες δεν του φτάνουν. Ο παίκτης θα δουλέψει για δύο, τρεις ώρες μάξιμουμ. Ο προπονητής έχει περισσότερες ευθύνες. Το ποδόσφαιρο είναι… ποδόσφαιρο, δεν είναι σκάκι. Δεν έχεις να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου αλλά όλους τους παίκτες, μια ομάδα.
Ήταν όμορφος ο τρόπος αντίδρασης της ομάδας. Έπρεπε να διορθώσουμε κάποια πράγματα καθώς αυτή είναι η δουλειά του προπονητή. Ήμασταν στην 8η θέση και πήγαμε στην τρίτη. Ήταν εξαιρετικός ο τρόπος αντίδρασης των παικτών. Είναι αυτός που έχω μάθει μέχρι τώρα. Ο παίκτης θέλει να είναι ηγείται κι όταν ξέρει τι πρέπει να κάνει, θα ανταποκριθεί . Το πιο δύσκολο για τον προπονητή είναι να βρει τον τρόπο».
Η γλώσσα δεν είναι κάτι δευτερεύον αλά θεμελιώδες. Υπάρχουν παίκτες που μιλούν πέντε γλώσσες, ομοίως και οι προπονητές. Προσωπικά μιλάω τρεις γλώσσες. Ισπανικά, αγγλικά και ιταλικά. Δεν είναι πάντα καλό να εξαρτάσαι από τον μεταφραστή γιατί δεν είναι το ίδιο. Όταν μιλάς την ιδια γλώσσα μπορείς να περάσεις καλύτερα τα μηνύματα που θέλεις και το κάνεις γρηγορότερα. Και είναι αναγκαίο γιατί δεν έχεις χρόνο. Επίσης, ο μεταφραστής απλά μεταφέρει λέξεις, δεν μπορεί να μεταφέρει το συναισθηματική αξία τους
Πιστεύω στον επαγγελματισμό και στην ευθύνη. Αν ένας παίκτης πρέπει να μείνει μια ολόκληρη μέρα στο προπονητικό κέντρο για να κερδίσει ένα παιχνίδι, πρέπει να το κάνει. Έτσι χτίζεις νοοτροπία. Προσπαθώντας να κερδίσεις. Και θα τα πάω καλά με τον παίκτη γιατί κι εγώ συνηθίζω να πηγαίνω στην προπόνηση τουλάχιστον δύο ώρες πριν την έναρξή της.
