Θυμάμαι εκείνη την εκπληκτική έναρξη που είχαμε κάνει με την επάνοδο μας στην Α’ Εθνική κατηγορία. Όταν τότε είχαμε τον Ερέρα στον πάγκο, τον Γκάμα, τον Γκαρσία, τον Δεληζήση, τον Ματίγια να παίζουν. Βρισκόμασταν στην κορυφή και δειλά δειλά, ορισμένοι φίλοι της ομάδας εξέφρασαν γρήγορα μία βαθειά επιθυμία, που δεκαετίες τώρα, αποτελεί διακαή πόθο όλων όσων αγαπούν τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης.
Βαθειά επίσης εμφανιζόταν τότε και η φιλοσοφημένη προσέγγιση, της φράσης με αρκετή μετριοφροσύνη, χαμηλά τη μπάλα!
Δε θα ήθελα να συγκρίνω τις δύο καταστάσεις, ούτε τις δύο ομάδες. Δεν έχουν καμία, μα καμία ομοιότητα. Εκτός από τον χρηματοδότη και μερικούς παίκτες που έμειναν από εκείνη τη χρονιά. Θέλω μονάχα να σταθώ σε αυτό το χαμηλά τη μπάλα και το πως ο ΑΡΗΣ, σήμερα είναι πρώτος χωρίς να έχει χάσει ακόμα παιχνίδι. Το αγωνιστικό κομμάτι και τότε βρισκόταν στο στόχαστρο, με τον Ερέρα να μην έχει πάγκο για να φτιάξει μία πιο σταθερή άμυνα, έχοντας καλύτερη αμυντική λειτουργία γενικότερα. Ενώ σήμερα ο ΑΡΗΣ σιγά σιγά παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα σε μία επίθεση που με λίγη δουλειά, σταθερότητα και σοβαρότητα μπορεί να γίνει η καλύτερη στην Ελλάδα και μία άμυνα, που πρέπει να μάθει να στηρίζει την εμπροσθοφυλακή και περισσότερο να προστατεύει το τέρμα της.
Αν ήθελα να δώσω μπόνους και πιθανότητες, για το αν μπορεί ένας οργανισμός σαν τον ΑΡΗ, έχοντας γνώση για το πως λειτουργεί σε όλους τους τομείς, από την οργάνωση μέχρι τα στεγανά του, να μείνει σε τέτοια επίπεδα βαθμολογικά, τότε θα σας έλεγα πως έφτασε μέχρι εδώ αθόρυβα κι έτσι πρέπει και να συνεχίσει να το κάνει, για να το πετύχει στο τέλος.
Έγιναν αρκετές προσθήκες, που βοηθούν την ομάδα να ανανεώνεται. Ο πάγκος έχει βάθος σε όλες τις γραμμές, με δυνατά και πολύ δυνατά σημεία, γιατί αδύναμες μονάδες ο ΑΡΗΣ δεν έχει. Όλοι οι παίκτες είναι ετοιμοπόλεμοι και μπορούν να βοηθήσουν σε περιπτώσεις ανάγκης. Είδαμε τον Σούντγκρεν, που μερικοί είχαν βαλθεί να διώξουμε,γιατί λέει δεν κάνει ή δεν μπορεί. Χθες όχι μόνο μπόρεσε αλλά η πλευρά του ήταν ασφαλής, έχοντας μπροστά του τον Γκαρσία που κρατάει πίσω την αντίπαλη άμυνα.
Επανήλθε σαν βασικός ο Δεληζήσης. Με τα συν και τα πλην του, τον βοηθά αρκετά η δυάδα Ματίγια-Τζέγκο, αλλά και ο Ρόουζ. Πιο καλός ο Μπουσέ στο να καθοδηγεί την άμυνα του, από τον Κουέστα που πρέπει να μείνει σαν δεύτερος τερματοφύλακας. Ο Μπερτόλιο δένει με Γκάμα-Γκαρσία. Οι τρεις τους δεν έχουν αντίπαλο, αρκεί να τροφοδοτούν και τον φορ και να έχουν πιο καλές επιστροφές στην άμυνα. Θέλω να δω και τον Σίλβα, όπως και τον Μάνο ο οποίος στα λεπτά που έχει παίξει έχει δείξει το πείσμα του και μερικές ικανότητες, όπως το καλό ξεμαρκάρισμα, το γεγονός πως ζητάει μπάλα σε κενό χώρο, πως πιέζει τα στόπερ. Θα πρέπει να του δοθεί χρόνος, αλλά θα πάρει ευκαιρίες καθώς το πρωτάθλημα έχει δρόμο και τα ματς είναι πολλά, μαζί με τα πλέι οφ. Ο Μαντσίνι υπήρε ο πλέον αδικημένος γιατί δεν ξεκίνησε το ματς στα Γιάννενα με τον Απόλλωνα. Φιλότιμος και παίκτης φανέλας και ομάδας ξεκάθαρα. Από τον Σάκιτς δεν το περίμενα να χει τόση ενέργεια και το βγάζει στις προσωπικές μονομαχίες. Ο Τζέγκο πρέπει να προστατεύεται. Ο Μάντζιος έχει δουλειά πάνω σε αυτόν τον παίκτη, να δουλέψουν μαζί το καθαρό μυαλό για να μην κιτρινίζεται χωρίς λόγο. Χθες όταν βγήκε η ομάδα γύρισε πίσω. Είναι παίκτης που κρατά την ομάδα πάνω, αντίθετα από τον Σάσα. Καλή η αλλαγή του Κάτσε που έδωσε μέτρα και γέμισε χώρο. Περιμένω να δω Μπεναλουάν πίσω μαζί με Ρόουζ!
Χθες ακούστηκαν πολλά για τη διαιτησία και κάποιος έγραψε το καταπληκτικό περί εύνοιας του ΑΡΗ. Γελάνε και οι πέτρες και μαζί θα γίνει και η Δευτέρα παρουσία αν ο ΑΡΗΣ ευνοηθεί από άνδρα με τα “κορακί”... Ο αντίπαλος ζήτησε πέναλτι, σε φάση που ο αμυντικός δεν πάει πάνω στον επιθετικό αλλά το αντίθετο. Σε στιγμή που η μπάλα όχι μόνο τον βγάζει οφ σάιντ, αλλά τον δείχνει να έχει κίνηση κατευθείαν πάνω στον αμυντικό, άρα και επιθετικό φάουλ εκτός φάσης παρακαλώ. Δεν ξέρω αν ο Γκλάντενμπέργκ έχει παίξει το ρόλο του σε σχέση με το VAR, αλλά αυτό ήταν το δώρο της εξυγίανσης, στους εκφραστές της για να μπορεί να αναδειχθεί το ποδόσφαιρο και κάθε αδικία που είχε δημιουργήσει η μία παράγκα σε βάρος της άλλης.
Δεν το εκτίμησα ποτέ ως όργανο απόδοσης δικαιοσύνης, γιατί στη μπάλα η μόνη δικαιοσύνη είναι η μπάλα και καμία άλλη. Από την άλλη ως τώρα έχει δείξει όχι μόνο το πόσο αναγκαίο είναι, αλλά δείχνει και την ανικανότητα των διαιτητών, που πασχίζουν να πάρουν αποφάσεις που δεν τις δικαιώνει το ριπλέι. Πόσο πολύ μπορεί να έσκασαν εκείνη τη στιγμή του οφσάιντ Τζήλος και Καραντώνης, που δεν φαινόταν πέναλτι;
Απίθανοι στην Ελλάδα που γράφουν για τις ομάδες, αλλά που δεν ξέρουν μπάλα υπάρχουν πολλοί. Υπάρχουν όμως και αυτοί που με πρόσχημα ένα υποτιθέμενο αίσθημα δικαιοσύνης, ανακαλύπτουν εύνοια σε μία ομάδα που έχει κατακρεουργηθεί ηθικά, οικονομικά, διοικητικά, δικαστικά, τηλεοπτικά, γιατί πολύ απλά μετά το BIG4 το χάος και φυσικά με στόχο τα άδεια γήπεδα, τις ψήφους από χωριά 300 κατοίκων, που έπρεπε να παίζουν απέναντι στους μεγάλους για να πανηγυρίζουν, ως άλλοι αήττητοι Ολυμπιονίκες, τον έριχναν κάθε φορά σε αόμματους διαιτητές...
Ο ΑΡΕΙΑΝΟΣ για μένα βγάζει αντίθετα συναισθήματα πάνω στην αδικία και το θυμό του. Πρώτος είναι και λέει σιγά μη το πάρουμε, δε θα μας αφήσουν, δεν είμαστε καλοί στην άμυνα, ο τάδε σέρνεται, ο προπονητής δεν κάνει κτλ... γιατί δε θέλει να το γρουσουζέψει, γιατί θέλει να τρέφει μέσα την ελπίδα του και την ίδια ώρα την πολεμάει.
Δεν περίμενα πως θα το πω ποτέ, αλλά τα άδεια γήπεδα λόγω κωροναιού είναι η μόνη πραγματικότητα που ευνοεί τον ΑΡΗ. Εκτός από το ρόστερ του, που έχει δυνατότητες, αν κρατηθεί και δε γυρίσουν τα μυαλά των παικτών, από τη λαχτάρα. Δεν πιέζεται ο διαιτητής σε αποφάσεις, δεν πιέζεται η ομάδα από τον κόσμο σε λάθη που κάνει στην ώρα του αγώνα, δεν ακούει την εξέδρα να κοουτσάρει και να φωνάζει στον Μάντζιο να κάνει ότι του λένε.
Επικρατεί ησυχία και η ηρεμία θα έρχεται με τα καλά αποτελέσματα κι ας μην παίζουμε καλή μπάλα 90λεπτά. Μισή ώρα είναι αρκετή για μία καινούρια ομάδα. Όσο περνάει ο καιρός το μισάωρο θα γίνει 45λεπτο και 65λεπτο. Γιατί αν παίζουμε καλά 70 λεπτά και πάνω μιλάμε για άλλη υπόθεση εργασίας. Κρατάμε το μηδέν και πηγαίνουμε για το 1-0 παντού και πάντα. Αν ξεδιπλωθεί και η επίθεση κι αρχίσουν σκορ οι φορ , πάμε πιο εύκολα.
Το πρόγραμμα συνεχίζει ομαλά, ανεβάζοντας σιγά σιγά το βαθμό δυσκολίας αντιπάλων, με Λάρισα και Αστέρα Τρίπολης διαδοχικά, οπότε θα δούμε και τις όποιες αντιδράσεις και παρουσίες του ΑΡΗ και εκεί. Τα λεγόμενα μεγάλα ματς, τα ντέρμπι δεν πρέπει να απασχολούν τόσο, όσο με τους άλλους αντιπάλους. Το ζουμί του πρωταθλήματος είναι κάτω από την τρίτη θέση. Εκεί παίζεται το παιχνίδι...
Ξέρω τι λείπει από τον ΑΡΗ και μου λείπει και μένα. Αλλά για να ρθει, το αφήνουμε να ρθει...
Αριστοτέλης Δεληγιάννης
