Ένα άγριο σκηνικό ήρθε χθες να συμπληρώσει τα σκηνικά οπαδικής βίας που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Ένας 28χρονος Βούλγαρος οπαδός της Μπότεφ Πλόβντιβ (ομάδας αδελφοποιημένης με τον Άρη) σκοτώθηκε όταν οπαδοί του ΠΑΟΚ τον εντόπισαν με άλλους 9 ομοεθνείς του να πίνουν καφέ στην ανατολική Θεσσαλονίκη φορώντας φανέλα του Άρη.
Στην προσπάθεια του ο νεαρός να σωθεί έτρεξε με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο.
Το περιστατικό που συνέβη χθες έρχεται να συμπληρώσει τον κύκλο των αιματηρών συμπλοκών που λαμβάνουν χώρα σε ολόκληρη την χώρα τα τελευταία χρόνια. Ο κάθε άνθρωπος με την στοιχειώδη πνευματική μόρφωση θα καταδίκαζε γεγονότα σαν τα χθεσινά. Είναι πασιφανές πως ενήλικες άνθρωποι που έχουν σαν "χόμπι" να προκαλούν ζημιές την υγεία συνανθρώπων δεν έχουν την υψηλότερη αντίληψη της ζωής και της πραγματικότητας.
Η ειρωνεία είναι πως οι συγκεκριμένοι οπαδοί-δολοφόνοι του ΠΑΟΚ που έβαψαν τα χέρια τους με αίμα, είναι οι ίδιοι που πριν 3 χρόνια κλαίγανε με κροκοδείλια δάκρυα και βροντοφωνάζανε για "δικαιοσύνη" λόγω της απώλειας του Νάσου Κωνσταντίνου.
Αν περπατήσει κάποιος επί της οδού Αγίου Δημητρίου, έξω από την οδοντιατρική σχολή θα διακρίνει ένα μικρό μνημείο αφιερωμένο προς τον αδικοχαμένο οπαδό του ΠΑΟΚ. Ο 24χρονος Νάσος είχε χάσει την ζωή του τον Μάιο του 2017 μετά από αγώνα ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός. Στην προσπάθεια του ο νεαρός να ξεφύγει από μερίδα χουλιγκάνων που τον κυνηγούσε, επειδή έτυχε να φορά ασπρόμαυρο μπλουζάκι, χτυπήθηκε μοιραία από διερχόμενο όχημα. Είναι απίστευτα θλιβερό να χάνει κάποιος την ζωή του άδικα λόγω του ποδοσφαίρου και να μην τον ξαναδούν ποτέ οι οικείοι του.
Οι χθεσινοί λοιπόν χούλιγκανς του ΠΑΟΚ (και της κάθε ομάδας φυσικά), με τα κράνη και τα μαχαίρια, είναι από μόνοι τους προσβολή προς την μνήμη του συνοπαδού τους Νάσου Κωνσταντίνου και του κάθε ανθρώπου που έχει χάσει την ζωή του λόγω της τυφλής οπαδικής βίας (όπως τον Κωνσταντίνο Κατσούλη το 2014, τον Μιχάλη Φιλόπουλο το 2007, τους Ευθύμη Λιάκα & Κώστα Ντόλια το 1991 κλπ).
Το αισχρό είναι πως σε κάθε ομάδα δεν είναι μόνο οι "200-300 μπαχαλάκηδες" που συντηρούν αυτά τα φαινόμενα βίας. Αυτοί είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο καθώς όλοι μας πλέον δεχόμαστε αυτά τα φαινόμενα σαν κάτι αναμενόμενο, το ανεχόμαστε και αντί λοιπόν να εξαλείψουμε το πρόβλημα βοηθάμε στην διαιώνιση της ποδοσφαιρικής βίας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι μεγαλύτεροι με τις πράξεις και τα λόγια μας, άθελα μας, φανατίζουμε τους νεότερους και τους μεταφέρουμε την νοοτροπία του "χούλιγκαν".
Ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου διαμορφώνεται πρώτα απ’ όλα στο σπίτι, την οικογένεια και δευτερευόντως από την κοινωνία. Όλους εμάς δηλαδή που στα πλαίσια της "γηπεδικής ατμόσφαιρας" τραγουδάμε παθιασμένα συνθήματα με τις χειρότερες ύβρεις και γινόμαστε άκρως εριστικοί & προκλητικοί προς τους άλλους στα πλαίσια της "καζούρας".
Για αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα δακρύσει ο οποιοσδήποτε για κάποιον νεκρό, την επόμενη φορά που θα καταδικάσει τα εκάστοτε φαινόμενα βίας, ας κάνει ο καθένας από εμάς την αυτοκριτική του και να σκεφτεί τι έκανε από μόνος του σαν άτομο για να προλάβει το κακό.
