H Ίδρυση ενός νέου αθλητικού συλλόγου
Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 1912 και η ένταξη της Μακεδονίας και της ευρύτερης περιοχής στον εθνικό κορμό, σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας εποχής. Η πόλη της Θεσσαλονίκης ανέπτυσσε μια νέα δυναμική σε όλους τους τομείς της ζωής, παρά το γεγονός ότι παλιά και νέα εμπόδια και δυσκολίες θα παρουσιάζονταν.
Στον τομέα του αθλητισμού, ήταν φανερό ότι μία μόνο ομάδα, ο Ηρακλής, δε θα μπορούσε να καλύψει τις ολοένα και μεγαλύτερες αθλητικές ανάγκες της πόλης.
Το ιστορικό κτίριο του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης
Μερικοί μαθητές του Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης που έδρευε στην Εγνατία Οδό, κοντά στην Καμάρα επιχειρούν να μυηθούν στην μαγεία του ποδοσφαίρου. Φτιάχνουν ομάδα και αντιμετωπίζουν τους Ηρακλειδείς τους οποίους και νικούν. Η ιδέα για την δημιουργία συλλόγου δεν αργεί να έρθει. Ο πατέρας ενός νεαρού, του Δημήτρη Ιωαννίδη, τους προτρέπει να προχωρήσουν στην δημιουργία νέου συλλόγου.
Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν σε μια παρέα παιδιών που φοιτούσαν στο Γυμνάσιο της πόλης. Το Γυμνάσιο, μετά το 1914, χωρίστηκε λόγω αύξησης του αριθμού μαθητών σε 1ο και 2ο . Μέχρι το 1918 συστεγάζονταν στην Εγνατία (Καμάρα). Το 1ο γυμνάσιο μετακόμισε στη Βασιλίσσης Όλγας, εκεί που λειτούργησε όλο τον 20ο αιώνα. Συνεπώς ο Άρης ιδρύθηκε στην περιοχή της Καμάρας, αλλά «μετακόμισε» στην περιοχή της Αγίας Τριάδας , όπου και ρίζωσε και συνδέθηκε με τους κατοίκους της περιοχής.
Μαθητές και καθηγητές του Γυμνασίου τη σχολική χρονιά 1914-1915. Πιθανόν ανάμεσά τους να βρίσκονται και ιδρυτές του Άρη Θεσσαλονίκης.
Την άνοιξη του 1914 οι ιδέες και τα όνειρα των νέων της πόλης αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Συντάσσουν ένα πρόχειρο καταστατικό το οποίο εγκρίνουν την 1 Μαρτίου του 1914.
Στις 25 του Μάρτη, ανήμερα της ημέρας της εθνικής παλιγγενεσίας αλλά και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ,στην περιοχή του Βότση κατά την αρειανή μυθολογία, ίσως στο εξοχικό κέντρο του «Φλόκα», ιδρύεται ο «Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Άρης Θεσσαλονίκης».
Οι ιδρυτές είναι οι Ρούσος Ρωσσιάδης, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Δημήτριος Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννίδης και Αθανάσιος Παπαγεωργίου.
Συστήνεται και το πρώτο διοικητικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν πέραν των προαναφερθέντων και οι Μίνωας Κυδωνάκης (πρώτος πρόεδρος του Άρεως), αντιπρόεδρος ο Ρούσος Ρωσσιάδης, ταμίας ο Γεώργιος Λάμπρος, γραμματέας ο Αναστάσιος Τσιατσιαπάς και σύμβουλοι οι Δημήτριος Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννακίδης, Πέτρος Γκοτζαμάνης, Πέτρος Κρέης και Ιωάννης Πλιάτσικας.
Το πρώτο καταστατικό του Άρη με τους ιδρυτές και το Δ.Σ.
Μαζί με αυτούς αναφέρονται ως ιδρυτές και οι Δημήτρης Κοτρώτσης, Γρ. Βλαχόπουλος, Ν. Πριτσούλης, Λ.Κωστίδης, Πέπο Αμπραβανέλ, Καρ. Σαλούστο, Ν. Ρωσσιάδης, Αθ. Μαλιγκούδης, Αλ. Σκλαβούνος και Λ.Σταυρίδης.
Είκοσι νέοι της Θεσσαλονίκης αποτέλεσαν τους πρωτοπόρους μιας νέας ομάδας που έμελλε να αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς και να επιτύχει πολλές διακρίσεις στην ένδοξη πορεία της. Εκείνο που είναι εντυπωσιακό με την ομάδα αυτών των νεαρών ήταν ότι η ηλικία των περισσοτέρων δεν ξεπερνούσε τα 18 χρόνια. Ο Ρωσσιάδης, ιδρυτής και πρώτος αντιπρόεδρος ήταν 18χρονών, ο Τηλέμαχος Καραγιαννίδης 17, ο Κοτρώτσης 16. Πιθανολογούμε ότι ο μόνος ενήλικας ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Άρεως Μινωας Κυδωνάκης.
Ο Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, ο εμπνευστής του ονόματος “ΑΡΗΣ”
Ως «νονός» του ονόματος φέρεται ο Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, ο οποίος πρότεινε το «ΑΡΗΣ». Όνομα του θεού του πολέμου, σε αντιδιαστολή με τον ημίθεο που είχαν διαλέξει οι ιδρυτές του Ηρακλή.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η άποψη πως ο Άρης δημιουργήθηκε από τον Ηρακλή είναι εσφαλμένη. Αυτή η εντύπωση προέκυψε από τα γραφόμενα του Νακόπουλου, ποδοσφαιριστού της ομάδας και δικηγόρου στο επάγγελμα, που εντάχτηκε στο σύλλογο το 1919. Ο Καραγιαννακκίδης, όμως εκ των ιδρυτών του συλλόγου, διέψευσε έντονα και αποκατέστησε την αλήθεια, ενώ ο Νακόπουλος πιθανότερα δεν διευκρίνησε πως αναφερόταν στην "επανίδρυση" του συλλόγου μας, μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, το 1919.
Για συμβολικούς λόγους επιλέχτηκαν τα χρώματα του νέου συλλόγου να είναι το κίτρινο και το μαύρο, που θύμιζαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Θεσσαλονίκη, ήταν η «συμβασιλεύουσα», η δεύτερη τη τάξει μεγάλη πόλη της αυτοκρατορίας.
Σύμφωνα με την επωνυμία, ο ΑΡΗΣ ήταν σύλλογος ποδοσφαιρικός. Και δε θα μπορούσε να γινόταν αλλιώς. Οι ιδρυτές του ήταν ποδοσφαιριστές και αυτό το άθλημα θα καλλιεργούσαν. Οι ίδιοι δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι μέσα σε μια δεκαετία ο σύλλογος θα πλημμύριζε από αθλητές άλλων αθλημάτων. Το 1926 θα αναγκαστούν να κάνουν τροποποίηση του καταστατικού αλλά και της επωνυμίας σε «Άρης, αθλητικός σύλλογος Θεσσαλονίκης».
Πριν προλάβει ο σύλλογος να οργανωθεί, προς μεγάλη απογοήτευση των παιδιών που τον ίδρυσαν, ξέσπασε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος.
Η αθλητική δραστηριότητα περνούσε σε δεύτερη μοίρα, συν το γεγονός ότι πολλά παιδιά της ομάδας έπρεπε να στρατευτούν.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η πόλη μετατρέπεται σε στρατιωτικό κέντρο των ξένων δυνάμεων. Στο γήπεδο του Ηρακλή πραγματοποιούνταν φιλικοί αγώνες ανάμεσα στους ξένους αλλά και στις ελληνικές ομάδες.
Ο Άρης ουσιαστικά υπολειτουργούσε μέσα από τα εμπόδια και τις δυσκολίες της εποχής.
Η μετακόμιση του Α΄Γυμνασίου στην περιοχή της Αγίας Τριάδας θα αναζωογονήσει το σύλλογο. Οι μαθητές θα επιλέξουν το όνομα Άρης για τη σχολική τους ομάδα.
Οι μαθητές αυτοί ήταν οι Αγοραστός Αγοραστού ,Π. Κότσιανος, Σωτ. Παπαγεωργίου, Νιχάτ Οσμάν, Δημήτριος Ηλιάδης, Ιωάννης Μπαρίτας, Λεωνίδας Λόγγος, Δημ. Σωτηρόπουλος, Λαζ. Βλαχόπουλος, Αλεξ. Κόρατς, Κ. Τσιντιφάν, Δημ. Οπλοποιός και Γρηγόρης Βικελίδης, ξάδερφος των τριών αδερφών Βικελίδη που μεγαλούργησαν μετέπειτα στον Άρη.
Οι νέοι αυτοί, με τη βοήθεια του αρειανού δικηγόρου Ιωάννη Οικονομόπουλου, παρέλαβαν από το πρωτοδικείο το καταστατικό της ομάδος, όρισαν νέα διοίκηση και απέκτησαν τις σφραγίδες του συλλόγου. Τα εναπομείναντα μέλη του συλλόγου έδωσαν τη συγκατάθεσή τους στους νεαρούς μαθητές προκειμένου να ζωντανέψει ο σύλλογος και να λειτουργεί με την κανονικότητα που έπρεπε.
Ο μαθητικός νεανικός ΑΡΗΣ άρχισε να παίζει μπάλα στις αλάνες της Αγίας Τριάδας με άλλες συνοικιακές ομάδες, αλλά και ισραηλήτικες και ιταλικές. Σιγά σιγά άρχισε να διαμορφώνεται η αρειανή ταυτότητα και η ιδέα του συλλόγου που θα ταυτιστεί με την ευρύτερη περιοχή της Αγίας Τριάδας.
Μια ομάδα του Άρη, γύρω στα 1918. Αποτελείται από 8 παίκτες, καθώς αρκετοί ποδοσφαιριστές είχαν στρατευτεί στον πόλεμο.
Στις αρχές του 1919 η ομάδα ενισχύθηκε με νέους παίκτες. Ο Κώστας Βικελίδης, επηρεασμένος από το εξάδελφό του, διέλυσε την «Αστραπή» που έδρευε στου Παπάφη και εντάχτηκε μαζί με τους συμπαικτες του στον Άρη. Το ίδιο έκανε και ο Σταύρος Ζώκος του « Κεραυνόυ».
Η Ελλάδα εξακολουθούσε να βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία. Τον Μάρτη του 1921 κηρύχτηκε γενική επιστράτευση. Ο Άρης θα έχανε πάλι πολλούς αθλητές τους. Στο τέλος του ίδιου έτους έγινε φιλικό με τον Ηρακλή (17 Οκτωβρίου) που διακόπηκε λόγω επεισοδίων. Στις αρχές του 1922 οι δύο ομάδες ξαναέπαιξαν με τον Άρη να κερδίζει με 2-0.
Μια νέα, ακόμα πιο μεγάλη και δυσάρεστη περιπέτεια θα συγκλόνιζε την Ελλάδα: η μικρασιατική καταστροφή. Η νέα περιπέτεια, με τον ερχομό των χιλιάδων προσφύγων θα αλλάξει τις ισορροπιες και θα δημιουργήσει νέα δεδομένα σε όλους τους τομείς και φυσικά και στον αθλητισμό.
Τα νεαρά γυμνασιόπαιδα που πλαισίωναν τον Άρη βρίσκονταν μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Οι νέοι αυτοί, δημιουργικοί και πρωτοπόροι, κατανόησαν ότι μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να στελεχώσουν τον αγαπημένο τους σύλλογο.
Μέτα από σχετικές συζητήσεις και ζυμώσεις, βρήκαν τον κατάλληλο άνθρωπο στο πρόσωπο του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΗΛΙΑΔΗ, αδερφού του ποδοσφαιριστού Μίμη Ηλιάδη. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή για την ομάδα μας.
Άνθρωπος σεμνός, χαμηλών τόνων, μορφωμένος, δημιουργικός, ενέπνεε εμπιστοσύνη και σεβασμό σε αθλητές και φίλους του Άρεως.
Μαζί του εργάστηκαν ως διοικητικοί παράγοντες οι εκ των ιδρυτών, Τ. Καραγιαννίδης και Δ. Κοτρώτσης, καθώς και μια καινούρια γενιά ανθρώπων του αθλητισμού, οι Ιωάννης Αγγέλου, Τηλέμαχος Ζέγας, Ηλιάς Οπλοποιός, Στέλιος Καζαντζής, Ανδρέας Κοσματόπουλος, Ιωάννης Νακόπουλος, Λ. Σταυρίδης και Ε. Χατζηανδρέου.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους πλαισίωσαν αργότερα τις αθλητικές αρχές της Θεσσαλονίκης, εργαζόμενοι για την ανάπτυξη του αθλητισμού.
Ο Άρης έμπαινε στη νέα εποχή. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, θα γιγαντωθεί και θα κυριαρχήσει στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε όλη την Ελλάδα, κατακτώντας τον πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1928.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΤΖΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Πηγές
Την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ, Βασίλης Δερμεντζόγλου
Η ιστορία του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης, Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης
ΑΡΗΣ, για πάντα πρωταθλητές, Σκάι
ΑΡΗΣ, οι μεγάλες στιγμές της ιστορικής ομάδος, Άγγελος Καρυπίδης
