Η δολοφονία του 19χρονου Αλκιβιάδη έχει συνταράξει ολόκληρη την χώρα. Η οπαδική του προτίμηση ήταν ο Άρης, και παρότι δεν ήταν ενεργός οπαδός, δεν παύει να ήταν ένα μέλος της κιτιρνόμαυρης οικογένειας. Δεκάδες ανακοινώσεις συμπαράστασης και καταδίκης του μοιραίου γεγονότος έχουν βγει σήμερα, με πρώτη θέση αυτές του Ερασιτέχνη Άρη, αλλά και της ΠΑΕ:
Ο Α.Σ. Άρης ανακοίνωσε:
Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους…
Ακόμα ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του από μία παρέα δολοφόνων, οι οποίοι εδώ και χρόνια κυκλοφορούν και δρουν ανενόχλητοι στη Θεσσαλονίκη. Έκανε, βλέπετε, το «λάθος» να υποστηρίζει τον ΑΡΗ και να βρίσκεται με τους φίλους του στη γειτονιά τους…
Η δεύτερη δολοφονία σε διάστημα δύο χρόνων, μετά απ’ αυτή του Τόσκο, δεν προκαλεί, πλέον, οργή. Το ποτήρι της οργής έχει ήδη ξεχειλίσει. Η δεύτερη δολοφονία μέσα σε δύο χρόνια θέτει, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, όλους τους υπεύθυνους προ των ευθυνών τους.
Και δε μιλάμε μόνο για τους δολοφόνους, οι οποίοι με δρεπάνια μαχαιρώνουν κόσμο στον δρόμο. Αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν. Γιατί ξέρουν ότι θα τη βγάλουν «καθαρή». Η ατιμωρησία είναι αυτή που οπλίζει το χέρι τους για να πάρουν ζωές. Και η ατιμωρησία πρέπει να σταματήσει εδώ.
Κύριοι της Δικαιοσύνης: Όσο αφαιρούνται ζωές και οι υπεύθυνοι κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας, η λίμνη του αίματος όλο και θα μεγαλώνει. Η δολοφονία του Τόσκο είναι το πιο νωπό και χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σήμερα θρηνούμε ακόμα έναν θάνατο. Από θαύμα δε θρηνούμε κι άλλους δύο. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να πράξουμε το αυτονόητο; Για να μην ξαναδούν το φως του ήλιου όσοι απροκάλυπτα αφαιρούν ζωές; ΩΣ ΕΔΩ.
Κύριοι της Αστυνομίας: Είναι υποχρέωσή σας να βρείτε ΑΜΕΣΑ τον δολοφόνο με το δρεπάνι με την παρέα του και να τους παραδώσετε στα χέρια της δικαιοσύνης. Σας αναλογεί μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα γίνονται.
Και επειδή ζούμε στην εποχή του «πες, πες, κάτι μένει στο τέλος», όχι κύριοι των ΜΜΕ: ΔΕΝ ήταν συμπλοκή οπαδών. Ήταν εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού 20 χρονών το οποίο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, έπεσε θύμα της «περιπολίας» των γνωστών – αγνώστων, που διψούσαν για αίμα. Οτιδήποτε άλλο λέγεται ή γράφεται, είναι διαστρέβλωση της αλήθειας, η οποία βιάζεται σωρηδόν εδώ και μερικά χρόνια, στον βωμό της προστασίας των «παιδιών».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνηθίζουμε να λέμε «ας ελπίσουμε αυτό να είναι το τελευταίο θύμα». Με την ελπίδα, όμως, δε γίνεται τίποτα. Πράξεις περιμένουμε. Για να κλείσει αυτός ο κύκλος του αίματος και να σταματήσουμε να θρηνούμε τον χαμό νέων ανθρώπων…
Επίσης ανακοίνωσε και η ΠΑΕ Άρης:
«Περάσανε μόλις δύο χρόνια από την δολοφονία του Τόσκο Μποζατζίσκι. Τα δάκρυα δεν έχουν στεγνώσει ακόμη…
Θέλαμε να πιστεύουμε, ελπίζαμε, ότι ο κύκλος της τυφλής οπαδικής βίας θα έκλεινε με τη δολοφονία του Βούλγαρου φιλάθλου μας, που έκανε το… λάθος να έρθει στη Θεσσαλονίκη για να δει το ντέρμπι με τον Π.Α.Ο.Κ. Δυστυχώς…
Τα ξημερώματα, κάποιοι στυγνοί δολοφόνοι διάλεξαν να κόψουν το νήμα της ζωής σε ένα παιδί 19 χρόνων επειδή ήταν φίλαθλος του ΑΡΗ. Ασύλληπτο! Δεν το χωράει ο νους μας! Επειδή ήταν φίλαθλος του ΑΡΗ, κάποιοι στυγνοί δολοφόνοι αποφάσισαν να του αφαιρέσουν τη ζωή. Θεέ μου, γιατί; Θεέ μου που πάμε;
Και μαζί με το 19χρονο παιδί, που τους εκλιπαρούσε «σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο» (ραγίζει η καρδιά μας…), μέχρι να ξεψυχήσει, έστειλαν άλλα δύο παιδιά στο νοσοκομείο. Τον Άγγελο και τον Δημήτρη. Ευτυχώς τα δύο παιδιά ζούνε. Θα τους δει ξανά η μάνα τους, ο πατέρας τους, η οικογένειά τους…
Στην μάνα του 19χρονου Αλκιβιάδη που χάθηκε, όμως, στον πατέρα του, στην οικογένειά του, τι θα πούνε οι δολοφόνοι; Τι θα πούμε όλοι εμείς; Ως κοινωνία;
