Μετά από κάθε επιτυχία, αλλά κυρίως μετά από κάθε αποτυχία είναι ανάγκη κανείς να αναγνωρίζει τα λάθη του, πέρα από οποιαδήποτε προσπάθεια μείωσης της απογοήτευσης με επικεφαλίδες, όπως έχουμε συνηθίσει.
Ο ΑΡΗΣ αποτελεί ένα ξεχωριστό οργανισμό στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς ενώ ζει χρόνια μέσα σε αυτό, κάθε φορά βρίσκεται προ εκπλήξεων. Όμως αυτή τη φορά η πιθανότητα αυτή της έκπληξης δε μπορεί να καλύψει τα κενά που υπήρξαν.
Η φετινή χρονιά σημαδεύτηκε από λάθη ολκής. Η περίπτωση Μόλντε φανέρωσε παραλείψεις που έφτασαν το βαθμό του εγκλήματος. Η συνέχεια είχε να κάνει με αυτές τις παραλείψεις που πήγαν να διορθωθούν όπως και έγινε ως ένα σημείο. Ο Άγγελος Χαριστέας ήταν αυτός που κατάφερε να δώσει άλλη πνοή, ως προς τη σοβαρότητα που πρέπει να έχει το τμήμα για να προχωρήσει. Η αδυναμία μεταγραφών λόγω του μπαν, μετά και την υπόθεση Ντουρμισάι, όπως και η παρεμβολή της ΕΠΟ δεν επέτρεψαν μία συνέχεια στην προσπάθεια ενδυνάμωσης.
Στόχος πρώτος επετεύχθη μετά κόπων και βασάνων. Η έξοδος στην Ευρώπη ήρθε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, με την αδειοδότηση να αποτελεί έκπληξη κυρίως από πλευράς κάποιων παραμάγαζων του συστήματος της εξυγίανσης και όχι μόνο. Ακολούθησε ο στόχος του Κυπέλλου ο οποίος πέρασε μέσα από τη μη καταγγελία του ΑΡΗ, για το κύρος του πρώτου αγώνα στο ΟΑΚΑ! Ένας αγώνας που έπρεπε να έχει κατοχυρωθεί στον ΑΡΗ άνευ αγώνος. Γιατί μη μου πείτε πως η ΑΕΚ θα άφηνε τέτοια γεγονότα αν γινόταν στο Κλεάνθης Βικελίδης...
Σαφώς και δε θα το άφηνε, όπως δεν άφησε να παραμείνει το 1-0 του πρώτου ημιχρόνου, με την παρέμβαση στα αποδυτήρια και την είσοδο-επίθεση των οπαδών της κατά μελών αποστολής του ΑΡΗ. Ήρθε το δεύτερο παιχνίδι για να μας αποδείξει το εξής παράδοξο. Ότι η ΑΕΚ όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους της στα ίσια και ποδοσφαιρικά, αλλά μόνο με τέτοιους τρόπους. Έχοντας το 2-1 του πρώτου αγώνα, ήθελε ένα μόνο γκολ, γιατί πολύ απλά ούτε το 2-0 έφτανε. Όποια στιγμή και να το έβαζε η μεγαλύτερη πιθανότητα ήταν να καταρρεύσει ο ΑΡΗΣ, όπως και έγινε. Έφτανε και περίσσευε μόνο το 3-0, που θα ήταν το μόνο σκορ πρόκρισης για τον ΑΡΗ.
Πέρα όμως από αυτό ο ΑΡΗΣ πλήρωσε τις αδυναμίες που ο ίδιος δημιούργησε από την αρχή της χρονιάς. Γνωστές οι οικονομικές δυνατότητες του Θεόδωρου Καρυπίδη. Από την άλλη όμως η διαχείριση του αγώνα έμπαζε, κυρίως στο τέλος του. Λάθη των παικτών που αφήνουν τον Λιβάγια εντελώς μόνο του, με τη γραμμή άμυνας να απέχει από αυτόν τουλάχιστον 3 μέτρα, χωρίς επιπλέον βοήθεια στον Κουέστα μετά την απόκρουση , έφεραν τον αποκλεισμό. Σε συνδυασμό βεβαίως με το κοουτσάρισμα του Γερμανού από τον πάγκο, που θεώρησε πως η προσέγγιση του έπρεπε να παραμείνει ως έχει και να ρίξει το φταίξιμο σε ένα επιθετικό φάουλ που μπορεί να προηγήθηκε, αλλά δεν σφυρίχτηκε ή δεν το είδε το VAR.
Γνώμη μας εκ των υστέρων βεβαίως, είναι πως άργησε η είσοδος του Ντιγκινί, η έξοδος του Ιντέγε και η είσοδος των δύο νεαρών παικτών σε καίριες θέσεις, όπως αυτές του αμυντικού χαφ και του τρίτου στόπερ. Θα ήταν ίσως οι πιο θεαματικές αλλαγές που θα είχε κάνει ο ΑΡΗΣ, με σκοπό να κρατήσει το αποτέλεσμα, για το διάστημα των δύο λεπτών που απέμεναν για τη λήξη του αγώνα και φυσικά για να πάρει την πρόκριση στον τελικό. Για να κρατήσει το μηδέν, που δεν το έχει καταφέρει για πάρα πολλά παιχνίδια. Στατιστικά θα δεχόταν το γκολ... Από την άλλη μεριά το 35λεπτο που διαλέγει ο ΑΡΗΣ να παίξει ποδόσφαιρο, είναι λίγο απέναντι σε ομάδες με βάθος, όπως η ΑΕΚ. Δε μπορεί να στηρίζεται συνεχώς στην τύχη, όταν δηλαδή δε βγαίνουν οι τελικές προσπάθειες του αντιπάλου. Τα κενά διαστήματα δημιουργούν επιπλέον κόπωση σωματική και ψυχολογική.
Η διαφορά τώρα αυτού που έχει το μυαλό του στο παιχνίδι, με αυτόν που θεωρεί πως το ακολουθεί, είναι τεράστια και φάνηκε στις αλλαγές των δύο τεχνικών. Τα χρονικά σημεία, η επιλογή των παικτών, το κοουτσάρισμα είχαν τεράστιες διαφορές. Σαφώς οι επιλογές διαφέρουν και σε ποιότητα και σε ποσότητα. Το ζήτημα είναι το ρίσκο. Ο Ιταλός το πήρε και του βγήκε, ο Γερμανός δεν το πήρε και έχασε. Το τι θα γινόταν στον τελικό με αντίπαλο τον Ολυμπιακό είναι εντελώς άλλη συζήτηση. Εκεί απλώς θα λέγαμε πως δε μπορεί ο ΑΡΗΣ να ακολουθήσει στο τρανζίσιον σε καμία περίπτωση, με πιο αργά χαφ και στόπερ. Όπως δε θα ακολουθήσει και η ΑΕΚ εκτός αν επιλέξει ο Καρέρα το τέλειο κατενάτσιο...
Ο ΑΡΗΣ λοιπόν για να βρει το δρόμο του, επιτέλους, είναι αναγκαία η μεταστροφή του από την επιλογή που έχει κάνει να μην βαδίζει απέναντι σε κάθε ρεμούλα που επιχειρούν οι μετρ του είδους, να αλλάξει τροπάρι και να κάνει επιλογές που αντιμετωπίζουν ή ακόμα και ακολουθώντας τη μέθοδο της πλάγιας οδού, όλα αυτά τα κακώς κείμενα. Γιατί χωρίς επένδυση ίση ή μεγαλύτερη τουλάχιστον των 10 εκατομμυρίων ευρώ, δε θα πρωταγωνιστήσει περισσότερο στο ελληνικό πρωτάθλημα και δε θα αντέξει ούτε μία ενδεχόμενη πρόκριση σε ομίλους Γιουρόπα Λιγκ σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο!!!
Ο κορμός υπάρχει, ο οποίος και αποτελείται από έξι παίκτες. Ο Άγγελος Χαριστέας μπορεί να χτίσει μία πολύ καλή ομάδα πάνω σε αυτόν, με τις προσθήκες δύο ή τριών νεαρών παικτών από τη δεύτερη ομάδα. Με τον ίδιο προπονητή, για να γίνει μία σοβαρή προσπάθεια. Με στόχο βεβαίως εκ νέου μία έξοδο στην Ευρώπη και τον τελικό Κυπέλλου... Αν θέλουμε να τον κερδίσουμε συνεπάγονται και πολλές ακόμα παράμετροι. Ας δούμε όμως το νέο σχεδιασμό...
Αριστοτέλης Δεληγιάννης
