Ο Θρύλος του Κλεάνθη Βικελίδη
Σαν σήμερα το 1988 έφυγε από τη ζωή ο πιο χαρισματικός παίκτης που φόρεσε ποτέ τη φανέλα του Άρη. Ο Κλεάνθης Βικελίδης, μέλος της κιτρινόμαυρης οικογένειας των Βικελίδηδων, πέτυχε με τα κατορθώματα του να περάσει στη σφαίρα του θρυλικού και να αποτελέσει το σήμα κατατεθέν του συλλόγου μας, που για να τον τιμήσει έδωσε το όνομα του στον ναό του θεού του πολέμου, στο γήπεδο Χαριλάου.

Ο μικρός Κλεανθάκος ακολούθησε τα χνάρια των δύο μεγαλύτερων αδερφών του, του Κώστα και του Νικηφόρου. Γεννημένος το 1915, έκανε τα πρώτα του σουτ με την ομάδα του Άρη στα τέλη της δεκαετίας του ’20. Ήταν πολύ φυσικό να έχει έντονες τις εικόνες από την κατάκτηση του πανελληνίου πρωταθλήματος το 1928, καθώς ο αδερφός του Κώστας ήταν από τους σπουδαιότερους παίκτες εκείνης της μεγάλης ομάδας. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, αρχίζει και εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις του στην τρίτη ομάδα, την «χρυσή», όπως ονομαζόταν τότε. Το ντεμπούτο του το κάνει στις 28 Φεβρουαρίου 1932, σε δύσκολο εκτός έδρας ματς εναντίον του Παναθηναϊκού στο γήπεδο της Λεωφόρου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι 0-0 και όλοι μένουν ικανοποιημένοι από τον μικρό που δεν έχει γίνει ακόμη δεκαεπτά. Ακολουθούν άλλες δύο συμμετοχές του και τον Ιούλιο στέφεται πρωταθλητής της Ελλάδας! Η καριέρα του έχει μόλις αρχίσει. Η ομάδα εκείνο τον καιρό έχει σαν επιθετικούς τεράστια ονόματα, όπως τον Αγγελάκη, τον Κίτσο και τον Αργυριάδη, όλοι τους βασικά στελέχη της εθνικής ομάδας. Ο Κλεάνθης στην αρχή παίζει ως δεξιός εξτρέμ, ή ενδιάμεσος επιθετικός, πίσω από τους κεντρικούς. Σιγά σιγά όμως, αρχίζει να αποκτάει εμπειρίες και να πείθει τους πάντες για την αξία του. Του δίνεται θέση κεντρικού επιθετικού και ξεκινάει τον χορό των γκολ. Σκοράρει ακατάπαυστα και με όλους τους τρόπους. Είναι τρομερά δυνατός, πεισματάρης και με πολύ καλή τεχνική. Διαθέτει εξαιρετικό σουτ και απίστευτης ακρίβειας κεφαλιά. Με τον ογκώδη σωματότυπο του παρασέρνει τις αντίπαλες άμυνες και είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί, ακόμη και με φάουλ.

Η δεκαετία του ’30 είχε πολλές διακρίσεις για τον Κλεάνθη. Αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ σε σχεδόν όλες τις διοργανώσεις που πήρε μέρος, κέρδισε την αγάπη της κερκίδας με την παλικαριά του. Στις 21 Απριλίου 1940, στον ημιτελικό του κυπέλλου εναντίον της ΑΕΚ, ο Άρης βρέθηκε πίσω στο σκορ αλλά ο Κλεάνθης ισοφάρισε και έστειλε το ματς στην παράταση. Εκεί ο Άρης δέχτηκε πάλι γκολ και είχαν μείνει μόνο 4 λεπτά για την λήξη των 120 λεπτών. Τότε ο μεγάλος αυτός παίκτης σκόραρε και έκανε το 2-2. Οι πανηγυρισμοί στην κερκίδα ήταν έξαλλοι. Ο κόσμος εκστασιασμένος, έσκασε τα κιγκλιδώματα και εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο. Ο Κλεάνθης βρέθηκε στην αγκαλιά των οπαδών που τον πετούσαν στον αέρα. Σηκωτό τον πήρανε έξω από το γήπεδο και με πανηγυρισμούς κατευθύνθηκαν προς τον Λευκό Πύργο! Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης ήταν πως ο αγώνας δεν είχε λήξει! Οι κίτρινοι αναγκάστηκαν να παίξουν στα τελευταία τρία λεπτά με δέκα παίκτες! Τελικά στον επαναληπτικό πήραν την πρόκριση, αλλά στον τελικό ήταν άτυχοι.

Παράλληλα κλήθηκε στην Εθνική ομάδα, με την οποία έπαιξε σε επτά παιχνίδια. Έκανε τα καλύτερα παιχνίδια του εναντίον του Ισραήλ για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου, το 1938. Στο Τελ Αβίβ κέρδισε μόνος του τους αντιπάλους του, αν και έπαιζε με ένα μάτι, λόγω χτυπήματος του στο ζυγωματικό. Στη ρεβάνς στην Αθήνα, πέτυχε και πάλι το γκολ της νίκης. Όλο το γήπεδο είχε σηκωθεί και τον χειροκροτούσε φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα του.

Με την εθνική το 1936. Ο Κλεάνθης είναι ο τρίτος από αριστερά στην κάτω σειρά
Δυστυχώς ο πόλεμος του ’40 κόβει την καριέρα του στο καλύτερο σημείο της. Σαν λιοντάρι στο κλουβί, περιμένει να ξαναρχίσει το πρωτάθλημα, μετά την κατοχή. Το 1946 είναι συγκλονιστικός. Παρά τα τριάντα του χρόνια, οι δυνάμεις του είναι αστείρευτες. Οδηγεί μια μεγάλη ομάδα στην κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος. Ξαναπαίζει στην Εθνική, κάνοντας μια τελευταία εμφάνιση εναντίον της Τουρκίας, ως αρχηγός, πετυχαίνοντας το μοναδικό γκολ της Ελλάδας. Τα επόμενα χρόνια παίζει στον ίδιο ρυθμό, σαν να μην περνάει από επάνω του ο χρόνος. Υπερασπίζεται με κάθε τρόπο τα συμφέροντα της ομάδας και ο περήφανος και δυναμικός χαρακτήρας του δεν αντέχει την αδικία. Πολλές φορές συμπλέκεται με αντιπάλους παίκτες, με διαιτητές και αστυνομικούς, όταν προκαλείται. Ο κόσμος τον λατρεύει για αυτόν τον δυναμισμό και το «αρειανιλίκι» που βγάζει μέσα από την καρδιά του. Το 1949 όμως ένας τραυματισμός στο πόδι, τον υποχρεώνει να σταματήσει την καριέρα του. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος της πόλης εκείνη τη χρονιά, είναι το τελευταίο μετάλλιο στην πλούσια τροπαιοθήκη του.

Με τη φανέλα της μικτής Θεσσαλονίκης
Μετά από λίγο ακολούθησε την καριέρα του προπονητή. Έκανε μια σύντομη καριέρα, σε μικρότερες ομάδες, ενώ όταν τον χρειάστηκε ο Άρης, του συμπαραστάθηκε, αφού κάθισε για τρεις χρονιές στον πάγκο του. Την δεκαετία του ’60 ανέλαβε χρέη γενικού αρχηγού και παράγοντα της ομάδας.
Στις 4 Νοεμβρίου 1988, η μεγάλη κίτρινη καρδιά του τον πρόδωσε κοντά στο σπίτι του, στην οδό Τσιμισκή. Ήταν μόλις 73 ετών. Το «μακεδονικό τανκ», όπως ήταν ένα από τα δεκάδες παρατσούκλια που του έδωσε η λαϊκή λατρεία, από εκείνο το σημείο και μετά, παρακολουθεί τους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας από ψηλά.
Ο επίσημος Άρης τιμώντας τον μεγάλο αυτό παίκτη, προπονητή, παράγοντα και κυρίως αρειανό, το 2004 μετονόμασε το γήπεδο Χαριλάου, σε στάδιο Κλεάνθης Βικελίδης. Έτσι η μνήμη του θα μείνει για πάντα συνδεμένη με την ιστορία του Άρη, ακόμη και όταν πολλά χρόνια αργότερα, θα έχουν «φύγει» όλοι όσοι τον είχαν γνωρίσει και οι ιστορίες με τις δάφνες του από τα ξερά ποδοσφαιρικά γήπεδα, περάσουν στον χώρο του θρύλου.


«Ποιος αντίπαλος σε δυσκόλεψε περισσότερο στην καριέρα σου;» τον ρώτησε δημοσιογράφος της τηλεόρασης κατά την δεκαετία του ’70. «Κανένας», απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο ίδιος. «Ποτέ μου δεν λογάριασα και δεν φοβήθηκα κανέναν». Δεν είναι ύβρις, δεν είναι αλαζονεία. Αυτός ήταν ο Κλεάνθης, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που φόρεσε ποτέ την φανέλα του Άρη.

πηγή: "100, Την Καρδιά αν Ρωτήσεις Ποτέ", το βιβλίο της aris.re για τους ποδοσφαιριστές του Άρη

Ο Κλεάνθης με την αγαπημένη του κόρη Κατερίνα, στην αυλή της Λέσχης του Άρη, στην οδό Β.Όλγας
Η οικογένεια του Κλεάνθη Βικελίδη, ο εγγονός και ο …δισέγγονος με το όνομά του!
Πέρα από τον Άρη ο Κλεάνθης Βικελίδης είχε μια τεράστια αγάπη προς την μονάκριβη κόρη του, Κατερίνα. Από την κόρη του ο Κλεάνθης απέκτησε τον ένα και μοναδικό του εγγονό, τον Γιώργο.
Μπορούμε να πούμε πως η ζωή του Κλεάνθη απέκτησε μια βαθύτερη και πιο τρυφερή υπόσταση με την έλευση του εγγονού του! Παππούς και εγγονός ήταν απόλυτα δεμένοι μαζί, και από την αρχή της δεκαετίας του 80 και μέχρι τον αιφνίδιο θάνατο του Κλεάνθη, ο πιτσιρικάς συντρόφευε τον παππού του στα παιχνίδια του Άρη!
Η ποδοσφαιρική ικανότητα του Κλεάνθη δεν «πέρασε» στον εγγονό του, ωστόσο ένας ακόμη μικρός Κλεάνθης εμφανίστηκε στον ορίζοντα, όταν ο εγγονός του απέκτησε με τη σειρά του έναν γιό! Δεν ξέρουμε αν ο δωδεκάχρονος σήμερα Κλεάνθης, ο δισέγγονος του Μακεδονικού Τανκ, θα πάρει το μεγάλο ταλέντο του παππού του και θα διαπρέψει στα γήπεδα του ποδοσφαίρου. Το σίγουρο είναι πως η ψυχή του, που είναι ήδη βαμμένη με το κιτρινόμαυρο χρώμα του θεού του πολέμου, μαζί με το dna του και σε συνδυασμό με το όνομα του, θα αποτελέσουν την πιο γλυκιά συνέχεια του θρύλου του μέγιστου Κλεάνθη Βικελίδη, ενός από τους μεγαλύτερους θρύλους που έχει αναδείξει ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο!
Με τον εγγονό του Γιώργο, στον αγώνα εναντίον της Ίπσουιτς στο Καυτανζόγλειο

ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ

Το κείμενο του άρθρου μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ τον Νοέμβριο του 2018