Ο κόσμος της διανόησης της Θεσσαλονίκης θρηνεί από εχθές για τον χαμό ενός από τους πιο αντιπροσωπευτικούς ανθρώπους της. Ο Γιώργος Αναστασιάδης, ομότιμος καθηγητής της νομικής του ΑΠΘ αλλά και συγγραφέας με πλούσια δραστηριότητα σχετικά με την πόλη μας, έφυγε στα 77 του και γέμισε θλίψη τους οικείους του και όχι μόνο.
Η θλίψη αγγίζει βαθύτατα και την οικογένεια του Άρη, αφού ο Γιώργος Αναστασιάδης ανήκε στην πιο ποιοτική ελίτ των υποστηρικτών του Άρη, μέλος μιας γενιάς που πρόσφερε όσο λίγοι στην ιδεολογική παρουσίαση της ομάδας μας, ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία 1967-1977. Ο Αναστασιάδης αποτέλεσε μια από τις πιο σοβαρές και ποιοτικές πένες των Αθλητικών Νέων του Καμπάνη, πάντα ανεξάρτητος και δημιουργικός, βλέποντας με το δικό του μάτι τα γεγονότα και παρουσιάζοντας τα με τον καλύτερο τρόπο.
Ο ίδιος είχε γεννηθεί στην πόλη μας από αρειανή οικογένεια, αφού ο πατέρας του, Ολυμπιόδωρος, υπήρξε επί μακρά σειρά ετών παράγοντας στον σύλλογο σε πολλά πόστα.
Ο Γιώργος Αναστασιάδης ανάμεσα σε δύο θρύλους του ποδοσφαίρου της πόλης μας, τον Γιώργο Κούδα και τον Νίκο Χρηστίδη
Ο Νίκος Χρηστίδης μου μίλησε για τον Γιώργο Αναστασιάδη: " Με γέμισε θλίψη η είδηση του θανάτου αυτού του μεγάλου αρειανού. Ο Αναστασιάδης, παράλληλα με τις σπουδές του στη νομική, έγραφε στα Αθλητικά Νέα και ήταν ομολογουμένως η πιο καλή πένα της εφημερίδας. Έγραφε αυτό που πραγματικά αισθανόταν χωρίς να δέχεται παρεμβάσεις στο έργο του, ενώ ήταν διορατικός στις κρίσεις του. Με είχε αποκαλέσει τερματοφύλακα που ήρθε από το μέλλον, γιατί είχε δει πως στο παιχνίδι μου είχα στοιχεία που δεν χαρακτήριζαν τους τερματοφύλακες της εποχής μου, όπως τις εξόδους μου και τις κινήσεις μου προς την μπάλα, κόντρα στο στατικό παιχνίδι των πορτιέρο της εποχής μου. Η απώλεια του είναι μια μεγάλη πληγή για τον σύλλογο, που έχασε έναν ιδεολόγο του, μια κατηγορία αρειανών που τείνει να εκλείψει. Ας είναι καλά εκεί που είναι..."
Ο Γιώργος Αναστασιάδης είναι ο πιτσιρικάς (αριστερά) που φωτογραφίζεται με καμάρι με τους πρωταθλητές της Ελλάδας το 1946!
«Η απτή πραγματικότητα είναι πως ζούμε έναν απόλυτο διαχωρισμό δύο κόσμων: Το χρώμα της αθλητικής Θεσσαλονίκης. Οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι, Άρης και ΠΑΟΚ, χρόνια τώρα κουνιούνται στην ίδια τραμπάλα. Ανεβαίνει ο ένας, κατεβαίνει ο άλλος. Κάποτε ισορροπούν. Πάντα όμως βρίσκονται στα δύο άκρα. Οι βίοι τους είναι παράλληλοι. Ποτέ δεν συναντώνται. Συμμαχούν αλλά δεν συμφιλιώνουν. Ησυχάζουν κατά καιρούς αλλά ποτέ δεν σταματούν τον πόλεμο. Τα νεύρα τεντώνονται επικίνδυνα. Ο φανατισμός ξεφεύγει πλέον από τα αθλητικά πλαίσια. Γίνεται μισαλλοδοξία. Γραφική μισαλλοδοξία αν θέλετε. Όχι όμως και ακίνδυνη, αφού έτσι η ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται και η διαμάχη παίρνει δυσθεώρητες και ανεπιθύμητες διαστάσεις και προεκτάσεις. ... Δεν έχουμε να κάνουμε απλά με δύο μονομάχους, αλλά με έναν ταυρομάχο και έναν ταύρο που τον ερεθίζει το κόκκινο πανί. Κόκκινο πανί έχει γίνει ο ένας για τον άλλον. Και σε αυτό αποφασιστικό ρόλο παίζει η ψυχολογική τοποθέτηση των φιλάθλων: Οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ κοιμούνται και ξυπνούν από το όραμα ενός θριάμβου επί του Άρεως ύστερα από 7 έτη ηττών, ατυχιών και ταπεινώσεων. Και οι φίλαθλοι του Άρεως, έχοντας καλομάθει αυτά τα τελευταία χρόνια, ζουν με την προσδοκία των δύο αγώνων με τον δικέφαλο. Ζουν για να μεθύσουν με το κρασί της νίκης και της υπεροχής. Εκτός απ’αυτό έρχεται για να ρίξει λάδι στη φωτιά και να εξάψει τα πάθη, το τακτικό, ανελέητο και συχνά αδίστακτο ντοπάρισμα και αφιόνισμα του κόσμου από κάποια μερίδα του αθλητικού τύπου. ...
Δεν κυνηγάμε χίμαιρες. Ξέρουμε πολύ καλά τις άβυσσος χωρίζει τα δύο στρατόπεδα με τις διαφορετικές θρησκείες, την ανόμοια ψυχοσύνθεση και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα. Ωστόσο χωρίς να παριστάνουμε τον Δον Κιχώτη, θέλουμε να πιστέψουμε σε μια ειρηνική συνύπαρξη, σε μια ειλικρινή συνεργασία, σε ένα πνεύμα καλής θέλησης, σε κάποια εκτόνωση των παθών. Ευχόμαστε αργά ή γρήγορα οι δύο ομάδες να ξεπεράσουν τα συμπλέγματα τους, να ξεφύγουν από τα γρανάζια της διαμάχης τους, να ξεριζώσουν τις προκαταλήψεις, να αφήσουν την τραμπάλα και να αρθούν στο ύψος της ιστορίας τους και των περιστάσεων».
Γιώργο Αναστασιάδη, καλό παράδεισο...
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
