Την 13η Αυγούστου 2024 ένα ακόμη κομμάτι του παλιού Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ πέταξε ψηλά στον ουρανό.

Ο λόγος για τον Λάζαρο Λέσιτς ο οποίος "έφυγε" στα 85 του χρόνια αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο γιουγκοσλαβικό μπάσκετ. Ο Λάζαρος βέβαια είχε προλάβει να συνδεθεί, και μάλιστα αρκετά, με τον Άρη των χρόνων της Αυτοκρατορίας, αφού υπήρξε βοηθός του Ιωαννίδη και μετέπειτα προπονητής της ομάδας του Άρη. Παρότι διέμενε στη γειτονική χώρα, είχε άμεση επαφή με τα μπασκετικά δρώμενα της Ελλάδας και μάλιστα ήταν ενεργός μέσω των social media. Εκεί είχα την τύχη να τον γνωρίσω, να του απευθύνω πλήθος ερωτημάτων, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον επισκεφτώ στο σπίτι του, παρότι με είχε καλέσει απενειλημένα. 

Με βάση τις επαφές μου μαζί του, το παρακάτω αφιέρωμα αποτελεί έναν φόρο τιμής στον σπουδαίο αυτόν μπασκετάνθρωπο...

Μεγάλη μορφή του μπάσκετ, σύμβολο της μεγάλης σχολής της άλλοτε παντοδύναμης Γιουγκοσλαβίας, ο Λέσιτς προσέφερε πολλά περισσότερα από τα οποία είχε αρχικά ως στόχο να βοηθήσει την ομάδα.

Σύμβολο της «μεγάλης των Πλάβι σχολής»
Για να αποτυπώσουμε την πραγματικότητα θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Λάζαρος Λέσιτς στα χρόνια της νιότης ήταν πολυαθλητής. Ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία σαν κολυμβητής. Όπως μου αποκάλυψε ο ίδιος όταν ήρθε στον Άρη Θεσσαλονίκης ο Μάκης Νάτσης του είχε προτείνει να αγωνιστεί και σαν κολυμβητής του συλλόγου. Η μοίρα όμως ήθελε ο ίδιος να συνδέσει την ζωή του με το μπάσκετ.

Για την ομάδα της Ραμποτνίτσκι Σκοπίων αποτελεί μια σπουδαία προσωπικότητα της ιστορίας της. Αγωνίστηκε ως παίκτης της ομάδας από το 1957 έως το 1962 ωστόσο έμελε να γράψει ιστορία κυρίως ως προπονητής της. Παρέμεινε στην ομάδα έως το 1972 πριν φύγει για την Μπόρακ Σάκα και αργότερα την Ολύμπια Λουμπλιάνας όπου ανέδειξε μεγάλους αθλητές .

Ο Λάζαρος Λέσιτς επί το έργον

Η μεγαλύτερη επιτυχία επί των ημερών του στην Γιουγκοσλαβία ήρθε στο Μουντομπάσκετ του 1970. Ήταν τότε που σαν βοηθός προπονητή στέφθηκε πρωταθλητής κόσμου με την εθνική ομάδα ενώ ήταν παρών και σε διάφορα τουρνουά Ευρωμπάσκετ κατά τα οποία ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

 

Το Μουντομπάσκετ του 1970 αποτελεί την μεγαλύτερη διάκριση στην καριέρα του Λάζαρου Λέσιτς

Το πόσο σπουδαία προσωπικότητα αποτελεί για το μπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας το καταλαβαίνει κάποιος από την βράβευση του από τον Ζόραν Ζάεφ (πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ μεταξύ 2017 και 2020) σε μια εκδήλωση για τα ογδοηκοστά του γενέθλια το 2019. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν τεράστια ονόματα όπως οι Μίρκο Νόβοσελ, Ντούσαν Ίβκοβιτς, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, Μπόγνταν Τάνιεβιτς, Ντίνο Ράτζα, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, Ίβο Ντανέου, Νίκολας Πλέτσας, Ράτο Τβρντιτς, Νταμίρ Σόλμαν, Ζέλικο Γιέρκοφ καθώς και οι Έλληνες Παναγιώτης Γιαννάκης, Μιχαήλ Μισούνωφ και Λευτέρης Σούμποτιτς.

Ο Ζόραν Ζάεφ τιμά τον Λάζαρο Λέσιτς

Άρης-Λέσιτς: Μια σχέση ζωής
Ο Λάζαρος Λέσιτς είχε τις πρώτες επαφές με την οικογένεια των «κίτρινων» πίσω στην δεκαετία του 1960 όταν και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Γιάννη Ιωαννίδη σε κάποια τουρνουά. Χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1986, ο Σωτήρης Μυστακίδης, δημοσιογράφος της εποχής, ο οποίος ήταν συγγενής του Λέσιτς και μεγάλος Αρειανός ήταν αυτός που έφερε τον Λάζαρο σε επίσημη επαφή με τον Άρη. Εντάχθηκε στον σύλλογο το 1989 ουσιαστικά όμως βοηθούσε την ομάδα εξ αποστάσεως από αρκετό καιρό νωρίτερα.

Ο Λέσιτς στον πάγκο του Άρη μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Αν και έφερε αρκετούς παίκτες από την ενωμένη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν μάνατζερ με την ακριβή έννοια του όρου. Μπορούσε να φέρει οποιονδήποτε παίκτη στον Άρη γιατί τους έπειθε ότι στην Θεσσαλονίκη θα είχαν περισσότερες ευκαιρίες. Οι μεταγραφές του Λευτέρη Σούμποτιτς, του Μιχαήλ Μισούνωφ, του Στόγιαν Βράνκοβιτς, του Γκόραν Σόμπιν, του Μίροσλαβ Πετσάρσκι είναι έργο δικής του δουλειάς και βοήθησε σημαντικά στην απόδειξη της Ελληνικής καταγωγής των δύο πρώτων. Παράλληλα έφτασε πολύ κοντά στην απόκτηση του Ζάρκο Πάσπαλι (πριν πάει στον Ολυμπιακό) καθώς και του Πέταρ Ναουμόφσκι, μεταγραφές που ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκαν για διάφορους λόγους.

Ο Νίκος Γκάλης παίρνει εντολές από τον Λάζαρο Λέσιτς για κάποια επίθεση.

Τον πρώτο καιρό είχε καταφθάσει με την φιλοσοφία να οργανώσει τα τμήματα υποδομής του Άρη κατά τα προηγμένα Γιουγκοσλαβικά πρότυπα. Ωστόσο γρήγορα φάνηκε πως οι δυνατότητες του ήταν για πολύ περισσότερα πράγματα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν από τους πρώτους που τον ξεχώρισαν και τον πήρε μαζί του στην πρώτη ομάδα σαν ασίσταντ κόουτς. Είναι μια πραγματικότητα πως ο Ιωαννίδης διδάχθηκε πολλά από τον Λάζαρο ενώ ακόμη και σήμερα οι δύο άντρες διατηρούν μια εξαιρετική σχέση.

Γιάννης και Λάζαρος, τεράστια η αλληλοεκτίμηση μεταξύ των δύο αντρών. Οι δυο τους θα τα λένε πλέον στον ουρανό

Μετά την αποχώρηση του «ξανθού» το 1990 προβιβάστηκε σαν πρώτος προπονητής σε μια περίοδο που η «αυτοκρατορία» του Άρη περνούσε αναταράξεις. Το 1991 θα κατακτήσει μαζί στο πλάι του Μιχάλη Κυρίτση το τελευταίο έως σήμερα πρωτάθλημα της ομάδας με το περίφημο γκολ-φάουλ του Μπραντ Σέλερς.

Ο Λέσιτς δίνοντας οδηγίες στην ομάδα του Άρη σαν πρώτος προπονητής σε κάποιο καλοκαιρινό τουρνουά στο ΣΕΦ το 1990.

Τον Απρίλιο του 1992, σαν πρώτος προπονητής ξανά, όταν ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με 78-75 από τον Ολυμπιακό στον Πειραιά (διαλέγοντας ουσιαστικά με τον τρόπο παιχνιδιού του αντίπαλο στους τελικούς) θα πει την φράση «για να γίνει κάποιος βασιλιάς στη ζούγκλα, πρέπει να σκοτώσει το λιοντάρι, αλλά ο ΠΑΟΚ προτίμησε να σκοτώσει την αλεπού». Πράγματι θα βγει προφητικός καθώς την επόμενη κιόλας σεζόν οι «ασπρόμαυροι» θα την «πατήσουν» στους ημιτελικούς από τον αντίπαλο που θέλησαν να αντιμετωπίσουν στους τελικούς και κατά συνέπεια να τον γιγαντώσουν.

Σεζόν 1991-1992: Ο Λέσιτς δίνει συμβουλές στους Πετσάρσκι, Σούμποτις, Τζόουνς κατά την διάρκεια ενός τάιμ άουτ. Δεξιά ο Φάνης Ταρνατώρος.

Το καλοκαίρι του 1992 μαζί με την αλλαγή διοίκησης ο Λάζαρος Λέσιτς αποχώρησε επίσημα από την ομάδα. Ωστόσο η λατρεία του για τον Άρη και τις χρυσές ημέρες του παρελθόντος ήταν τέτοια που δεν έσβησε ποτέ με το πέρασμα των ετών. Μέχρι τις τελευταίες του μέρες δεν σταμάτησε να ενδιαφέρεται για την ομάδα έχοντας αφήσει μόνο φίλους εντός και εκτός Άρη.

Ο Λέσιτς στο Αλεξάνδρειο το 2017 κατά την διάρκεια ενός φιλικού αγώνα του Άρη με την Ραμποτνίτσκι.

ΙΩΑΚΕΙΜ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ