Η είδηση των εφημερίδων στις 25 Ιουλίου 1953: "Το εσπέρας σήμερον τελούνται τα εγκαίνια του θερινού παραθαλάσσιου εντευκτηρίου του Άρεως, κειμένου όπισθεν του χειμερινού εντευκτηρίου και προ του γηπέδου αθλοπαιδιών του συλλόγου (Βασιλίσσης Όλγας 30). Κατεβλήθη μεγίστη φροντίς δια την αρτίαν οργάνωσιν του εντευκτηρίου και του εξοπλισμού του δι'όλων των ανέσεων ως και δια θαυμασίου κυλικείου"!
Πρόκειται για την καρδιά του συλλόγου, το αρχοντικό σπίτι που στέγασε την Λέσχη του Άρεως κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 60, όταν και το κτίριο έπεσε θύμα της αντιπαροχής και της ξέφρενης ανοικοδόμησης, όπως άλλωστε και το γειτνιάζον γήπεδο μπάσκετ του συλλόγου! Ήταν ένα παλιό αρχοντικό στο οποίο ο Άρης είχε στεγαστεί σε ένα τεράστιο χώρο, με πολλές αίθουσες για πολλές χρήσεις. Δίπλα ακριβώς υπήρχε το γήπεδο του μπάσκετ της ομάδας μας, με κερκίδα χωρητικότητας περίπου 800 ατόμων, ενώ στην πίσω μεριά η λέσχη είχε πρόσβαση στη θάλασσα, με ειδικά διαμορφωμένους χώρους για την άθληση των κολυμβητών και της ομάδας του γουότερ πόλο.
Το γήπεδο μπάσκετ του Άρη. Σήμερα απομένει μόνο ένα τειχάκι ανάμεσα στα κτίρια και τα αμάξια
Καθότι ο χώρος δεν υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες και οι αυτόπτες μάρτυρες συνεχώς και λιγοστεύουν, θα σας παραθέσω μέρη από ένα εξαιρετικό κείμενο του γιατρού Κωνσταντίνου Ροδοκανάκη που έγραψε για τον χώρο αυτόν καθώς αποτελούσε το μέρος που σύχναζε αυτός και η κιτρινόμαυρη παρέα του εκείνα τα χρόνια:
...Στο παλατάκι μας δεν ήμασταν μόνο οι μαχητικοί κίτρινοι. Ήμασταν οι φίλοι, οι άνθρωποι, οι διαλογιζόμενοι, οι συναθλούμενοι, ψυχαγωγούμενοι και συνδιαλεγόμενοι. ...Η λέσχη εξασφάλιζε τη χωροχρονική προϋπόθεση για τη διατήρηση της παλιάς μας φιλίας στην πράξη. ... Μέσα είχε τότε η Στέγη μας πιγκ-πογκ, τάβλια, ντάμες, ντόμινα, σκάκια, τράπουλες. Σε άλλες αίθουσες φυλάγανε τα κύπελλα και τα διπλώματα, συνεδρίαζε το συμβούλιο, λειτουργούσε η γραμματεία, αποθηκευόταν υλικό αθλητικό. Πίσω είχε βεράντα με τραπέζια, όπου καθόμασταν, τρώγαμε ή κουβεντιάζαμε και κάτω από αυτήν προς τη θάλασσα, γήπεδο μπάσκετ με κερκίδες από τη μιά και αποδυτήρια από την άλλη. Οι Αρειανοί δουλέψανε βλέπετε. Στον θαλάσσιο χώρο, μπροστά στο τερέν του μπάσκετ, οργανώσαμε, δουλεύοντας εθελοντικά, αγωνιστικό κολυμβητήριο. Βρισκόταν ανάμεσα στο γαλλικό ινστιτούτο και την οικία Γεωργιάδη (Φιξ) και είχε εξοπλιστεί με πλωτές εξέδρες και φορητές εστίες για υδατοσφαίριση, καθώς και με όρια τερέν και διαδρόμων από σκοινιά και φελλούς....
Στο 1 βρίσκεται η είσοδος της Λέσχης, στο 2 το γήπεδο μπάσκετ.
Στη Λέσχη πέρα από τους νέους, σύχναζαν και μεσήλικες, φίλοι του συλλόγου, είτε παράγοντες που δρούσαν εντός ή εκτός διοικήσεως. Αρκετοί ήταν γραφικοί και διασκεδαστικοί, άλλοι πάλι ιδιόρρυθμοι και μερικοί σοβαροί και αμίλητοι. Ανάμεσα τους παλιοί αθλητές, ιδίως ποδοσφαιριστές, αλλά και κολυμβητές. υπήρχαν και πλούσιοι έμποροι, βιομήχανοι επιχειρηματίες, που ενίσχυαν το σωματείο με μεγάλα για την εποχή ποσά, όποτε οι εισπράξεις από τις συνδρομές των μελών και τα εισιτήρια των αγώνων δεν επαρκούσαν για την κάλυψη των εξόδων. Εξάλλου πολλοί στρατηγοί, υπουργοί και βουλευτές δήλωναν ευθαρσώς φανατικοί οπαδοί του Άρη, και ήταν τόσοι, που αν κάνανε πραξικόπημα, θα μπορούσαν εύκολα να σχηματίσουν ακόμη και ...Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας!
Λειτουργούσε στη Λέσχη και κυλικείο που διαχειριζόταν ο Λάμπρος Μαστραπάς, πρόσφυγας από το Δοξάτο. Οι μεσήλικες συνήθως έπαιζαν τάβλι και έπιναν ούζο, ενώ συχνά έφερναν τις γυναίκες και τα παιδιά τους ή και τα εγγόνια τους για να τους δείξουν τι σημαίνει Άρης...
Ο Κλεάνθης Βικελίδης στην αυλή του Εντευκτηρίου με την κόρη του.
Η Λέσχη του Άρεως δυστυχώς διατηρήθηκε για μόλις περίπου 10 χρόνια, αφού το 1963 το κτίριο γκρεμίστηκε δίνοντας τη θέση του σε μια τεράστια πολυκατοικία. Το Εντευκτήριο του Άρη μεταφέρθηκε στο κέντρο της πόλης, στην οδό Καρόλου Ντίλ, σε έναν άλλο χώρο που όμως δεν είχε την άπλα και την αίγλη της παλιάς Λέσχης του Άρεως.
Ο τι απομένει σήμερα από το παλιό γήπεδο μπάσκετ του Άρη
Σαν σήμερα λοιπόν το 1953, ο Άρης εγκαινίασε το θερινό του εντευκτήριο, στον χώρο της παλιάς λέσχης. Η περιήγησή μου στην περιοχή δεν βρήκε τίποτα, παρά μόνο έναν μακρύ τοίχο, μέρος των εγκαταστάσεων του παλιού γηπέδου μπάσκετ της ομάδα μας... Ο χώρος έχει φύγει εδώ και χρόνια, παραμένει ωστόσο στις μνήμες των παλιών, όπως του Βασίλη Ψηφίδη που θυμάται να κρυφοκοιτάει μαζί με τους συμπαίκτες του πίσω από τις γρίλιες τις συνελεύσεις του ΔΣ...
Εύχομαι με το παρόν γράφημα να έριξα φως και πάλι σε ένα μικρό αλλά σπουδαίο και νοσταλγικό κομμάτι της κιτρινόμαυρης ιστορίας που, κατ'έμε, δεν πρέπει να ξεχαστεί...
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
Υ.Γ. Το κείμενο που παρέθεσα είναι από το εξαιρετικό βιβλίο "Ιστορίες μια χαμένης γειτονιάς", του Κωνσταντίνου- Χριστόφορου Ροδοκανάκη, εκδόσεων Καπάνι που πρέπει να το διαβάσετε...
