Η ενασχόληση με την ιστορία του Άρη είναι μια διαρκής συλλογή κομματιών ενός τεράστιου παζλ που σιγά σιγά αποκαλύπτεται και αναδεικνύει μια πανέμορφη εικόνα. Αυτά τα κομμάτια άλλοτε είναι μεγάλα και ευδιάκριτα, αλλά πολύ συχνά είναι μικρά και σκοτεινά. Ωστόσο τα δεύτερα είναι αυτά που δίνουν μεγαλύτερη απόλαυση στον παρατηρητή, καθώς φέρνουν στην επιφάνεια εικόνες παλιές και ξεχασμένες, ανθρώπους που θα έμεναν για πάντα στο σκοτάδι αν δεν είχαν έρθει στην επιφάνεια χάρη σε ένα μικρό κομμάτι…
Έτσι πριν λίγο καιρό και ενώ κοιτούσα αγώνες μπάσκετ του 1985, έπεσε στην αντίληψη μου μια είδηση που είχε αρκετή βαρύτητα ώστε να αναφερθεί στο εξώφυλλο των Σπορ του Βορρά μετά τον αγώνα μπάσκετ του Άρη με τον ΠΑΟΚ που έγινε στις 7 Δεκεμβρίου: Ο Άρης νίκησε τελικά με 77-71 αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια για έναν παλαίμαχο της ποδοσφαιρικής μας ομάδας που βλέποντας το παιχνίδι στο σπίτι του, δεν άντεξε στην αγωνία και προδομένος από την καρδιά του έφυγε από τη ζωή γεμίζοντας θλίψη τους οικείους και τους συγγενείς του:
Ο Μιλτιάδης Πολυχρονιάδης ήταν μόλις 50 ετών, καθώς είχε γεννηθεί στις 7 Ιουλίου 1935.
Διαβάζοντας το άρθρο της εφημερίδας του 1985 δεν θα μπορούσα να μην ανατρέξω στο πόνημά μου για τους ποδοσφαιριστές του Άρη και να τον βρω να φιγουράρει στο ρόστερ των χρονιών από το 1950 μέχρι το 1953! Βλέπετε το όνομά του δεν μου θύμισε κάτι, αφού δεν υπήρξε βασικός παίκτης της ομάδας του Άρη, ωστόσο η συμμετοχή του σε αρκετά παιχνίδια και η κατάκτηση του πρωταθλήματος της πόλης του είχανε δώσει μια θέση στο βιβλίο μου με τα βιογραφικά όλων των ποδοσφαιριστών των κιτρίνων!
Περαιτέρω έρευνα στα αρχεία που διατηρώ μου έδωσαν κι άλλες πληροφορίες. Επιπλέον η Θεσσαλονίκη είναι ένα μεγάλο χωριό και έτσι εντόπισα τον γιό του Δημήτρη, παρότι βρίσκεται στο εξωτερικό, ο οποίος με βοήθησε να δημιουργήσω ένα μικρό αφιέρωμα στον πατέρα του…
Η τρίτη ομάδα του Άρη περίπου το 1950. Λίγο θαμπή, αλλά ξεχωρίζουν ο Παναγούλιας και ο Πολυχρονιάδης, δεύτερος και τρίτος από αριστερά στην επάνω σειρά!
Στον Πολυχρονιάδη αφιερώνει χώρο η εφημερίδα «Τα Νέα του Άρεως» στις 31 Ιανουαρίου 1954. Από εκεί μαθαίνουμε μερικά πρώτα στοιχεία, όπως το ότι καταγόταν από την Δράμα, από όπου έφυγε με την οικογένειά του το 1941 για να αποφύγει τις θηριωδίες των Βουλγάρων κατακτητών. Ήταν μόλις έξι ετών και στην κατοχή βρέθηκε να παίζει ποδόσφαιρο ξυπόλητος στις διάφορες αλάνες της πόλης μας. Το 1949 οδηγήθηκε από ανθρώπους του Άρη στις μικρές ομάδες του συλλόγου, αρχικά στη Γ με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης της κατηγορίας του επί δύο συνεχόμενες χρονιές! Αγωνιζόταν ως μεσοεπιθετικός, "το δέκα τα καλό" όπως έλεγε ο ίδιος, και διακρινόταν για την εξαιρετική τεχνική και τη φινέτσα που είχε στο παιχνίδι του, αν και ήταν λίγο βαρύς.
Σύντομα βρέθηκε στη Β ομάδα από όπου μεταπήδησε σχεδόν αμέσως στην Α, κάνοντας ντεμπούτο στις 16 Δεκεμβρίου 1951, σε αγώνα κυπέλλου εναντίον του Ερμή Βερμίου. Ήταν λίγο μεγαλύτερος από 16 ετών! Η θέση του δυστυχώς συνέπιπτε με αυτή του μεγάλου Βασίλη Λιακόπουλου και από τη στιγμή που δεν υπήρχαν αλλαγές ήταν πολύ δύσκολο να παίξει σε επίσημους αγώνες. Τα «Νέα του Άρεως» τον χαρακτηρίζουν ως μια χρυσή εφεδρεία που έπαιξε σε αρκετά φιλικά παιχνίδια, όπως σε αυτό με την αυστριακή Βιν τον Δεκέμβριο του 1952, ενώ κατά τη σεζόν 1952-53 αγωνίζεται σποραδικά στο τοπικό πρωτάθλημα, αλλά και σε ένα αγώνα του πανελληνίου, στον Πειραιά εναντίον του Ολυμπιακού. Η καριέρα του ξεκινάει παράλληλα με του Αλκέτα Παναγούλια με τον οποίον ήταν αδερφικός φίλος. Η φιλία αυτή κράτησε μέχρι το τέλος του, καθώς κάθε φορά που ο Αλκέτας επισκεπτόταν την πόλη μας οι δύο φίλοι βρίσκονταν και αναπολούσαν τα παλιά! Ο Μιλτιάδης είχε επίσης φιλικές σχέσεις με τον Κέννα, τον Χαλυβόπουλο, τον Παπουτσόπουλο, τον Ποζάνη, όλοι τους παιδιά που ξεπήδησαν στην ομάδα αμέσως μετά την τρομερή γενιά του 1946. Ιδιαίτερες σχέσεις είχε και με τον Κώστα Βελλιάδη, τον κορυφαίο τερματοφύλακα του Άρη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ:
Ο Μίλτος με τον αγαπητό του φίλο και συμπαίκτη, Αλκέτα Παναγούλια
Τα «Νέα του Άρεως» αναφέρουν στις αρχές του 1954 πως ο παίκτης απέχει τον τελευταίο καιρό από τους αγώνες του Άρη λόγω παθήσεως των αμυγδαλών του. Σύμφωνα με το αρχείο μας, η τελευταία του εμφάνιση σε αγώνες του Άρη είναι τον Σεπτέμβριο του 1953, όταν δίνει το παρών σε δύο φιλικά με τον Βόλο και την Έδεσσα. Από το σημείο αυτό και μετά τα ίχνη του χάνονται μέσα από τα γήπεδα του Άρη. Ήταν μόλις 19 και ο λόγος που ο Μιλτιάδης αφήνει τα γήπεδα είναι σημαντικός: Πέρασε στο πανεπιστήμιο, στη Γεωπονική σχολή προτιμώντας να γίνει επιστήμονας αντί για ποδοσφαιριστής, μια επιλογή για την οποία φυσικά δεν μετάνιωσε ποτέ!
Οι πρωταθλητές Θεσσαλονίκης του 1953. Ο Πολυχρονιάδης είναι δεύτερος από αριστερά στη μεσαία σειρά
Με την πρώτη ομάδα του Άρη αγωνίστηκε λίγο, σε μόλις 19 αγώνες, πετυχαίνοντας 1 τέρμα. Ωστόσο το όνομά του συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωταθλητές της πόλης μας αφού συμμετείχε στο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης που κατέκτησε ο Άρης!
Μετά τα ποδοσφαιρικά του χρόνια φαντάζομαι πως τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά: Πήρε το πτυχίο, συνέχισε την παράδοση που είχε από τον πατέρα του, διατηρώντας την οικογενειακή επιχείρηση, ένα κατάστημα με γεωργικά φάρμακα και γενικά αγροτικά εφόδια, δημιούργησε ένα φυτώριο και αναλάμβανε διάφορα δημόσια έργα, όπως δασοφυτεύσεις. Ακολούθησε ο γάμος, δύο παιδιά, σε μια ζωή όμως από την οποία δεν ήταν απών ο Άρης, αφού το γήπεδο ήταν μέσα στις προτεραιότητές του: όχι μόνο σαν ιδεολογία, αλλά και σαν επαγγελματικός χώρος αφού ως γεωπόνος ο Μιλτιάδης για πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνος και φρόντιζε το χόρτο που πρασίνιζε από το 1971 το θρυλικό Χαριλάου.
Πήρε μέρος σε διάφορες διοικήσεις του Ερασιτέχνη ενώ τα τελευταία χρόνια του υπήρξε διοικητικό στέλεχος του κολυμβητικού τμήματος και ο γιος του Δημήτρης υπήρξε αθλητής του Άρη, ένας εξαιρετικός πολίστας με συμμετοχές στην Εθνική εφήβων.
Η μοίρα δυστυχώς το έφερε να φύγει από τη ζωή νεότατος. Η καρδιά του δεν άντεξε τη συγκίνηση από το ενδεχόμενο της ήττας των κιτρίνων στο ντέρμπι του μπάσκετ. Ο Μιλτιάδης ταξίδεψε στα ουράνια από όπου από το 1985 και μετά καμαρώνει την οικογένεια του και την ομάδα που αγάπησε, παρέα με τα φιλαράκια του από τα ξερά γήπεδα με τα οποία πέρασε μερικές από τις πιο όμορφες νεανικές του στιγμές...
Η λάμψη που βγήκε από την ανάσυρση αυτής της ιστορίας φώτισε ακόμη μια ξεχασμένη σελίδα της ιστορίας του συλλόγου μας και μας έκανε ακόμη μια φορά να αισθανθούμε συγκίνηση.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δημήτρη Πολυχρονιάδη για την ανταπόκριση και τη βοήθεια του, όπως και για το πολύτιμο και σπάνιο υλικό που μου παραχώρησε.
Είναι κλισέ η φράση με την οποία θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα, είναι όμως από τα πιο αγαπημένα μου κλισέ: Πεθαίνει κάποιος όταν περάσει στη λήθη. Ο Μιλτιάδης Πολυχρονιάδης σίγουρα δεν έχει περάσει στη λήθη της οικογένειας του αλλά εύχομαι από σήμερα να μπει και στις καρδιές των αναγνωστών μας και η μνήμη του να μείνει αιώνια και για τη δεύτερη οικογένεια του, την μεγάλη οικογένεια του Άρη.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
