Οι περισσότεροι λάτρεις της ιστορίας του Άρη γνωρίζουνε τον Γιώργο Γκαντίνα, τον σπουδαίο πορτιέρο της ομάδας μας κατά τη δωδεκααετία 1962-1974. Οι πιο "ψαγμένοι" όμως θα πρέπει να γνωρίζουν πως ο Γιώργος Γκαντίνας ήταν ο μικρός αδερφός του Ηρακλή Γκαντίνα, ενός από τους σπουδαιότερους τερματοφύλακες των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, διάδοχος του σπουδαίου Κώστα Βελλιάδη!
Ο «Κλάκης», όπως ήταν το χαϊδευτικό του, είχε γεννηθεί στις 30 Μαΐου 1932 και ήδη από την περίοδο της κατοχής είχε βρεθεί στις μικρές ομάδες του Άρη.
To 1947 o 15χρονος Ηρακλής με τον Βελλιάδη, το παρόν με το μέλλον των τερματοφυλάκων του Άρη
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η φιγούρα του Κώστα Βελλιάδη επισκιάζει τα πάντα καθώς είναι ο απόλυτος πορτιέρο. Ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας του 40 ο Ηρακλής αναρριχιέται στην πρώτη ομάδα εκμεταλλευτόμενος τις ευκαιρίες που του δόθηκαν. Κάνει ντεμπούτο στα 17 του, στο ματς που έκλεισε την αυλαία στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα της σεζόν 1948-49, εναντίον του Παναθηναϊκού. Παρά την ήττα με 0-2, οι κίτρινοι είχαν κατεβάσει την δεύτερη ομάδα τους, ο Ηρακλής διακρίθηκε. Το 1949-50, ένας τραυματισμός του Βελλιάδη, του δίνει την ευκαιρία να υπερασπιστεί την εστία του Άρη στα περισσότερα από τα παιχνίδια της περιόδου. Κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις κυρίως στα ματς του κυπέλλου εναντίον του ΠΑΟΚ. Τελικά οι κίτρινοι διεκδικούν την παρουσία τους στον τελικό, παίζοντας στον ημιτελικό εναντίον του Εθνικού στην Θεσσαλονίκη. Ο αγώνας γίνεται στις 30 Απριλίου 1950 και ο Ηρακλής είναι ο καλύτερος των είκοσι δύο, συντελώντας τα μέγιστα στην νίκη-πρόκριση με 2-1. Δεν αγωνίζεται στον τελικό, καθώς επιστρέφει ο πιο έμπειρος Βελλιάδης, ενώ τα επόμενα χρόνια παίζει πολύ λίγο στην πρώτη ομάδα δείχνοντας όμως σε κάθε ευκαιρία την κλάση του.
Άγνοια κινδυνου, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1955 εναντίον του Παναθηναϊκού
Τον Φεβρουάριο του 1955 εκμεταλλεύεται ακόμη έναν τραυματισμό του Βελλιάδη και παίζει σε μία σειρά αγώνων του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης και του κυπέλλου Ελλάδος. Οι επιδόσεις του είναι κάτι παραπάνω από καλές και χειροκροτείται σε κάθε ευκαιρία από την κερκίδα στην οποία είναι ιδιαίτερα αγαπητός. Έτσι, παρότι ο Βελλιάδης αποθεραπεύεται, ο Ηρακλής κρατάει τη θέση του βασικού επιβραβευόμενος για την υπομονή και το ταλέντο του.
Η επόμενη σεζόν, 1955-56, είναι όλη δική του, καθώς είναι πλέον ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας. Κάνει πολύ καλές εμφανίσεις, δείχνοντας σπουδαία αντανακλαστικά, καλή φυσική κατάσταση και κυρίως σταθερότητα στην απόδοση του. Η ομάδα κατακτά το πρωτάθλημα της Βόρειας Ελλάδος και παίζει στο Πανελλήνιο. Εκεί παρουσιάζει μία κάμψη στην απόδοση του, με αποτέλεσμα να μοιραστεί τα τελευταία παιχνίδια με τον Συργιάννη. Το 1956-57 είναι η τελευταία του σεζόν, κατά την οποία δεν παίζει παρά μόνο σε τέσσερα ματς.
Eναντίον της μικτής Βουδαπέστης, ένα σπουδαίο φιλικό παιχνίδι για την ιστορία της πόλης μας
Στο τέλος της σεζόν ακολουθεί τον δρόμο που διάλεξαν τόσες χιλιάδες συμπατριώτες μας και αναζητά μια καλύτερη μοίρα στην Γερμανία. Εκεί θα αγωνιστεί με τα χρώματα ομάδας της Φρανκφούρτης και θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1998.
Με τον Άρη αγωνίστηκε από το 1949 μέχρι το 1957, σε 97 αγώνες έχοντας δεχτεί 122 γκολ (54/71 τα επίσημα). Πέρα από την προσφορά του αυτή, ο Ηρακλής υπήρξε πρότυπο και για τον μικρό του αδερφό, Γιώργο, ο οποίος συνέχισε τη δυναστεία του ονόματος Γκαντίνας μέχρι το 1974!
Η aris.re κατέχει το εξαιρετικά σπάνιο φωτογραφικό αρχείο του Ηρακλή Γκαντίνα (50 φωτογραφίες) μέρος του οποίου βλέπετε στο παρόν αφιέρωμα.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
