Ο Μπιμπισίδης Κυριάκος είναι γόνος μιας αμιγώς κιτρινόμαυρης οικογένειας, που έδωσε και συνεχίζει να δίνει στον Άρη έμψυχο δυναμικό εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια! Πραγματικά, ο πατέρας του, Δημήτρης, αγωνίστηκε σαν τερματοφύλακας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ενώ αργότερα υπήρξε προπονητής των ακαδημιών της ομάδας, αναδεικνύοντας μέσω της δουλειάς του πολλά ταλέντα που στελέχωσαν την πρώτη ομάδα των κιτρίνων κατά την δεκαετία του '80.
Ο Κυριάκος ήταν ένας από αυτούς, καθώς έπαιξε από το 1982 έως το 1989 στην πρώτη ομάδα, ενώ οι δυο του γιοι, που είναι ποδοσφαιριστές, έχουν ξεκινήσει από τις ακαδημίες του Άρη.
Με τον Κυριάκο μας συνδέει μια σχέση φιλίας και φυσικά δεν αρνήθηκε να μου απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις για τα παλιά.
ΒΔ: Πότε και πως ήρθες στον Άρη;
ΚΜ: Στον Άρη ήρθα το 1978, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών. Αγωνιζόμουν στο ερασιτεχνικό Τιτανικό. Όταν αγωνιστήκαμε σε κάποιο τουρνουά εναντίον του Άρη, το κερδίσαμε και εγώ βγήκα πρώτος σκόρερ. Έτσι κέντρισα το ενδιαφέρον των ανθρώπων του Άρη που τελικά με έπεισαν να συνεχίσω στους κιτρινόμαυρους. Μαζί μου ήρθαν ο Χρήστος Μαλλές και ο Παναγιώτης Βραχνός. Μπήκαμε στις ακαδημίες, στο εφηβικό με προπονητή τον Στέλιο Παπουτσόπουλο, ενώ μετά από λίγο μεταπήδησα στην ερασιτεχνική ομάδα με προπονητή τον Κώστα Χατζηκώστα και τον Λεωνίδα Ποζάνη. Εκείνη η ομάδα έκανε πραγματικά θαύματα, παίζοντας τρομερή μπάλα και κερδίζοντας τρεις συνεχόμενες φορές το πανελλήνιο πρωτάθλημα ερασιτεχνών. Από εκεί βγήκαν πάρα πολλοί παίκτες που αργότερα στελέχωσαν την πρώτη ομάδα. Θυμάμαι ένα φιλικό ματς που παίξαμε με την Εθνική Ελλάδος, λίγο πριν το κύπελλο εθνών το 1980. Η Εθνική ήρθε πανέτοιμη και αντιμετώπισε στο Χαριλάου μια μεικτή ομάδα της εφηβικής και ερασιτεχνικής μας ομάδας. Χάσαμε μόλις 2-1, εντυπωσιάζοντας τους πάντες.
ΒΔ: Πότε μπήκες στην πρώτη ομάδα; Ποια ήταν τα πρώτα σου ματς και τι θέση έπαιζες;
ΚΜ: Την άνοιξη του 1983 έγινα ημιεπαγγελματίας, μαζί με τον Γιάννη Χατζηνικολάου. Το ντεμπούτο μου έγινε αμέσως μετά, σε ένα άτυχο παιχνίδι, την εντός έδρας ήττα από την ουραγό Ρόδο, ήττα που μας στοίχισε την έξοδο στο Ουέφα. Στο πρώτο παιχνίδι του Λίμπρεχτς, έπαιξα σέντερ φορ στο ματς κυπέλλου επί της Χαλκίδας. Κερδίσαμε 9-0 και εγώ πέτυχα χατ τρικ. Το 1985-86 ο Λίμπρεχτς με χρησιμοποίησε ως βασικό σέντερ φορ, με τους Γιουγκοσλάβους Νίκιτς και Μπάχτις στα άκρα. Την επόμενη χρονιά ο Ζετς με γύρισε πίσω, σαν αμυντικό χαφ, ενώ ο Πρόκοπ, αλλά και ο Παναγούλιας τα επόμενα χρόνια με χρησιμοποίησαν σαν καθαρό χαφ, καθώς σέντερ φορ πέρασε ο Βασίλης Δημητριάδης.
ΒΔ: Πως τελείωσε η καριέρα σου στον Άρη;
ΚΜ: Το καλοκαίρι του 1989, κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της ομάδας στο Σεράγιεβο, είχα έναν τραυματισμό που μου προξένησε κατά λάθος ο συμπαίκτης μου Λίπκα. Δυστυχώς έπαθα μερική ρήξη συνδέσμων. Το πόδι δεν μπήκε σε γύψο, όπως θα έπρεπε και ο τραυματισμός αυτός σημάδεψε το υπόλοιπο της καριέρας μου. Συνέβη στα είκοσι πέντε μου χρόνια, στο σημείο που είχα πλέον τις εμπειρίες και τις δυνάμεις να πρωταγωνιστήσω στον Άρη. Δυστυχώς ποτέ μου δεν τον ξεπέρασα. Στα τέλη του 1989 μεταγράφηκα στον Λεβαδειακό, όπου αγωνίστηκα για δύο περίπου χρόνια.
ΒΔ: Έχεις παίξει στην εθνική ομάδα;
ΚΜ: Έχω παίξει στην εθνική παίδων, νέων και ελπίδων, έχοντας πετύχει μάλιστα και αρκετά γκολ. Αγωνίστηκα στο προ ολυμπιακό τουρνουά με την ολυμπιακή ομάδα μας, στους μεσογειακούς στην Συρία το 1988 με την μεσογειακή ομάδα και φυσικά στην εθνική ενόπλων. Έχω αγωνιστεί σε όλα τα κλιμάκια δηλαδή, πλην της ομάδας των ανδρών.
ΒΔ: Τι σου έχει μείνει από τα χρόνια σου στο Άρη;
ΚΜ: Τα χρόνια αυτά ονομάστηκαν τα πέτρινα χρόνια του Άρη. Η γενιά μου ήταν διάδοχος της τρομερής ομάδας του Άρη που πρωταγωνίστησε μέχρι το 1982, οπότε το βάρος που μας έπεσε ήταν μεγάλο και δυσβάστακτο. Η μετάβαση ήταν απότομη και δεν είχαμε στο πλάι μας έμπειρους παίκτες που θα μας καθοδηγούσαν. Με εξαίρεση τον Κούη και τον Τζιφόπουλο, οι παίκτες μας ήταν άπειροι και παρά το ταλέντο δεν μπόρεσαν να κάνουν την υπέρβαση. Δεν κερδίσαμε κάποιο τρόπαιο. Αυτό που μου μένει είναι μια γλυκιά νοσταλγία για κάποια παιχνίδια που κερδίσαμε, εναντίον δυνατών αντιπάλων. Έχω σκοράρει εναντίον όλων των μεγάλων ομάδων, πλην του ΠΑΟ. Σημαντικό ματς και καλή μου εμφάνιση ήταν εναντίον του ΠΑΟΚ στο 3-1 το 1985. Με τον Λίμπρεχτς κάναμε πρωταθλητισμό στο πρώτο γύρο του 1984-85. κατόπιν χάσαμε την έξοδο στο Ουέφα σε ένα άτυχο αγώνα με τον ΟΦΗ στην Κρήτη, ενώ κάναμε και μια εμφάνιση σε ημιτελικά του κυπέλλου εναντίον του Ολυμπιακού. Παρά τα οικονομικά προβλήματα και τις πενιχρές αμοιβές που είχαμε, στην ομάδα υπήρχε πάντα φιλικό κλίμα, καθώς ήμασταν όλοι φίλοι, ήμασταν μια δεμένη ομάδα. Η φιλία αυτή συνδέει τους περισσότερους από εμάς μέχρι και σήμερα. Η πικρία που μου μένει, είναι για το γεγονός πως είχαμε τις δυνατότητες, αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε να πάμε πιο ψηλά, όπως αξίζαμε.
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
Ο Κυριάκος είχε την ευγένεια να μας παραχωρήσει ένα dvd με αγώνες κατά τους οποίους πρωταγωνίστησε. Σας παραθέτουμε ένα μέρος του βίντεο αυτού με τα καλύτερα γκολ του:
