Φάση από τον αγώνα
Στις 4 Οκτωβρίου 1931 ο Άρης παίζει το πρώτο του παιχνίδι για τον νεοθεσπισθέντα θεσμό του κυπέλλου Ελλάδας. Ο αγώνας είναι νοκ άουτ και αντίπαλος του Άρη στον προημιτελικό αυτό είναι ο πρωταθλητής Αθηνών Παναθηναϊκός.

Ο αγώνας γίνεται Κυριακή, στις 4 το απόγευμα στο γήπεδο του Άρη και αναμένεται με αγωνία από χιλιάδες φιλάθλους. Το όνομα του αντιπάλου, ο οποίος είναι η ραχοκοκαλιά της εθνικής μας ομάδας, είναι τεράστιο. Και ο Άρης όμως δεν είναι τυχαίος. Είναι μόνιμος πρωταθλητής της πόλης μας και στις τάξεις του αγωνίζονται παίκτες που «βγάζουν φωτιά» με την απόδοση τους. Ο κόσμος έχει γεμίσει το γήπεδο από την μία το μεσημέρι. Υπολογίζεται πάνω από 6000 φίλων κυρίως του Άρη να περιμένουν με αγωνία την εμφάνιση των ομάδων. Μόλις λίγο μετά τις 4 εμφανίζεται η κίτρινη θύελλα, το στάδιο σείεται εκ θεμελίων. Οι κίτρινοι παρατάσσονται με τερματοφύλακα τον Κατράντζο, οπισθοφύλακες τους Οικονόμου και Κώστα Βικελίδη, μέσους τους Νικηφόρο Βικελίδη, Κατσαούνη και Δανιηλίδη, ενώ στην επίθεση παρατάσσονται οι Βογδάνου, Αγγελάκης, Κίτσος, Καλογιάνης και Αργυριάδης. Οι αντίπαλοι παρατάσσονται με τους Σούρμελη Ι, Βασιλείου, Δελτένη, Αντωνόπουλο, Μπαλτάση, Υποφαντή, Μηγιάκη, Συμεωνίδη, Σούρμελη ΙΙ, Μπαλτάση ΙΙ και Παπαδόπουλο.

Έτσι αναφέρθηκε ο τύπος της πόλης μας στη μεγάλη νίκη του Άρη
Ο διαιτητής Παπαγιάννης στρίβει το νόμισμα και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που κερδίζει ο Παναθηναϊκός εκείνη την ημέρα. Το ματς ξεκινάει μέσα σε χιλιάδες επευφημίες του κόσμου. Οι πράσινοι μάλιστα κάνουν το λάθος να προηγηθούν νωρίς, όταν μια ασυνεννοησία της άμυνας, δίνει το δικαίωμα στον Μηγιάκη να ανοίξει το σκορ. Γρήγορα όμως οι κίτρινοι ισοφαρίζουν με σουτ του Αγγελάκη. Προτού λήξει το ημίχρονο, περνάνε μπροστά στο σκορ με γκολ του Κίτσου. Το δεύτερο μέρος είναι παράσταση για ένα ρόλο. Ο Αγγελάκης σε ρόλο εκτελεστή, σκοράρει από παντού ανεβάζοντας το σκορ σε αστρονομικά ύψη. Το μόνο που καταφέρνει ο Παναθηναϊκός είναι να μειώσει το σκορ, αλλά το τελικό 7-2 είναι ένα σκορ που κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί πριν τον αγώνα. Ο Αγγελάκης έχει πετύχει πέντε γκολ, ενώ από ένα οι Κίτσος και Καλογιάννης.

Ακόμη μια εναέρια μονομαχία από το παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον Κίτσο
Το πανηγύρι είναι απερίγραπτο. Ο κόσμος γελάει και τραγουδάει στην κερκίδα. Το γήπεδο εκκενώνεται με αργό ρυθμό, ενώ τα γκρουπ των οπαδών συνεχίζουν την γιορτή σε κέντρα της πόλης. Το γλέντι κρατάει ώρες πολλές, ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Οι φίλαθλοι επιστρέφουν στις γειτονιές τους τραγουδώντας «δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, δεν είναι τρία, δεν είναι τέσσερα, μόνο είναι πέντε έξι, μόν’ είναι έξι επτά!»
Ο Άρης είχε ήδη το παρατσούκλι κίτρινη θύελλα. Τα αποτελέσματα αυτά δεν ήταν τυχαία. Εκείνη την εποχή, η ομάδα πετούσε και δεν το είχε τίποτα να φιλοδωρεί οποιονδήποτε αντίπαλο της με πάρα πολλά γκολ. Την ποιότητα εκείνης της ομάδας πιστοποίησε η κατάκτηση του Πανελληνίου τίτλου, λίγους μήνες μετά. Ο Άρης με εκπληκτικές εμφανίσεις σάρωσε τους αντιπάλους του, κερδίζοντας με σχετική ευκολία τον τίτλο. Όσο για τον Παναθηναϊκό; Θα πρέπει να θεωρεί τυχερό τον εαυτό του που στο ματς του πρωταθλήματος στο γήπεδο της Λεωφόρου πήρε ισοπαλία από τους κίτρινους με 0-0. Κι αυτό γιατί στο ματς του δεύτερου γύρου, στην Θεσσαλονίκη, δέχτηκε και πάλι επτά γκολ, αυτή τη φορά μάλιστα χωρίς να πετύχει κανένα.
Μία συγκλονιστική μαρτυρία για το παιχνίδι αυτό, δίνουν οι δύο πρωταγωνιστές του, Αγγελάκης και Κίτσος, όταν σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, πολλά χρόνια αργότερα μας μεταφέρουν το κλίμα που επικρατούσε στις τάξεις των πρασίνων κατά την διάρκεια και το τέλος του αγώνα!

ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ:
1932: Μία αξέχαστη επτάρα στον ΠΑΟ