Η αγωνιστική ετοιμότητα του ΑΡΗ είναι σαφές πως δεν βρίσκεται στο 100% για να αντιμετωπίσει ομάδα του Τσάμπιονς Λιγκ, όπως είναι ο Ολυμπιακός.
Όμως βρίσκεται σε ένα σημείο όπου τέτοια παιχνίδια δεν έχει δικαίωμα να τα φοβάται, αν θέλει να κάνει πρωταθλητισμό και λέμε αν, γιατί υπάρχει και αυτή η παρανοϊκή - συνομοσιολογική περίπτωση, να θέλει ντε και καλά να μείνει στο επίπεδο της 5ης θέσης. Μη το γελάτε, γιατί πραγματικά πρόκειται για σύνδρομο, το οποίο αν δεν ξεπεραστεί παραμένει κύριος στόχος, χωρίς να αναθεωρείται εύκολα στον αθλητισμό. Μικρές αλλά και τεράστιες οι αποστάσεις, που πρέπει να διανύσει μία ομάδα στο ποδόσφαιρο, για να καταφέρει να αλλάξει νοοτροπία, τόσο ψυχολογικά όσο και αγωνιστικά.
Ξεκινώντας από το πιο σημαντικό ακόμα, ομάδα που κερδίζει αγαπητέ Άκη Μάντζιο δεν αλλάζει. Δεν ξέφυγες και εσύ από τα λάθη των προηγούμενων συναδέλφων σου, που κατείχαν τα ηνία του πάγκου. Σε καταλαβαίνουν οι παίκτες σου, από τις επιλογές που κάνεις. Αν φοβάσαι, αν θες να κρατηθείς πίσω, αν είσαι άτολμος και σε ακολουθούν. Όμως η βασικότερη σας διαφορά είναι πως αυτοί όχι μόνο δεν είχαν πάγκο, άρα βάθος στις επιλογές, αλλά και αήττητη διαδρομή εφτά αγώνων με μόλις μία ισοπαλία, σε έδρες και με ομάδες που τα προηγούμενα χρόνια ο ΑΡΗΣ άντε να έπαιρνε μονάχα την ισοπαλία.
Εδώ έρχεται η κυριότερη ένσταση. Αυτό το ρημαδιασμένο 4-3-3, που φώναζε και ο Άγγελος Χαριστέας στον Ένιγκ. “Δεν πάει αυτό το σύστημα στην Ελλάδα, όταν δεν έχεις παίκτες και κυρίως όταν εδώ ο χρόνος δεν είναι ούτε σύμμαχος, ούτε οδηγός”!!!
Τρεις προπονητές και δύο τεχνικούς διευθυντές διώξαμε γι' αυτή την ιστορία, δεν έχετε πάρει τα μαθήματα σας ακόμα;
Έχοντας λοιπόν επιλέξει το 4-3-3, γιατί όσο και να το έβλεπαν οι σπίκερ και οι αναλυτές στα ράδια και τις τηλεοράσεις, σαν 4-2-3-1, ο Σάσα ναι μεν μπήκε για να καλύψει τη θέση, προσέξτε να καλύψει όχι να παίξει σαν επιτελικός πίσω από το φορ, αλλά η αποστολή του ήταν να πέφτει πάνω στην πρώτη πάσα, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε Τζέγκο-Ματίγια και να τρέξουν λιγότερο, άρα να μην κουραστούν και να βγαίνει πιο εύκολα η μπάλα από την άμυνα. Θυσιάζοντας μέτρα στο γήπεδο, προς τα πίσω!
Αυτά τα τινά έφεραν τα εξής δεινά. Γκάμα και Γκαρσία παροπλίστηκαν, όπερ σημαίνει πως άλλο να έχεις παίκτη που συνδυάζεσαι στον άξονα, όπως ο Μπερτόγλιο ή αντίστοιχα με Γκαρσία στον άξονα να έχεις Μαντσίνι στα δεξιά και άλλο να έχεις απόσταση από πτέρυγα σε πτέρυγα, όπως είχε ο Πορτογάλος με τον Αργεντίνο και να ψάχνει ο ένας τον άλλο με βαθιές μπαλιές ή να διανύουν διπλές αποστάσεις για να βρεθούν. Αποτέλεσμα ο Γκαρσία να μην έχει ταίρι στην επίθεση να παίξει έστω το ένα δύο, με το Μάνο να μη μπορεί να καλύψει αυτό το ρόλο, τόσο όσο βοήθεια σε Γκάμα όσο και στον Γκαρσία και ο άξονας, δηλαδή τα δύο στόπερ του Ολυμπιακού Σεμέδο-Σισέ να ευχαριστούν το θεό, για την τύχη τους.
Άκυρη λοιπόν η κριτική στον Γκαρσία, άλλωστε αυτό το έχουν ξανακάνει οι “αναλυτές” που θεωρούσαν πτώση του Αργεντίνου, όταν ο Παντελίδης τον πήρε από εξτρέμ που έπαιξε επί εποχής Ερέρα και τον βάφτισε χαφ, που πήγαινε κοντά στο μπακ για να μαρκάρει. Ο Μάνος σαν φορ δεν τροφοδοτήθηκε, κάτι που απήλαυσε για λίγο βέβαια ο Λόπεθ, με την είσοδο των Σίλβα-Μπερτόγλιο, που μαζί με τον Γκάμα συνέθεσαν επιτέλους αυτό που θα έπρεπε να παρουσιάσει ο ΑΡΗΣ από την αρχή.
Τρία εξτρέμ πίσω από τον επιθετικό, γρήγορα όπως είναι κυρίως στους συνδυασμούς, κρατώντας πίσω τα μπακ Ραφίνια-Χολέμπα που αλώνισαν και έδωσαν βοήθειες στα εξτρέμ τους και να πετύχουν ένα γκολ ποίημα, όπως η μείωση σε 2-1!
Ο Σάσα λοιπόν έγινε ο Μπάσα των προηγούμενων ετών. Καλός στην άμυνα, τρεχαντήρι, κόφτης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι μεσοεπιθετικός. Τελικό συμπέρασμα;
Στην Λάρισα και στο Περιστέρι, θα κάνουμε την πρόβλεψη, η τριάδα Γκάμα-Γκαρσία-Σίλβα(ακόμα κι αν η τριάδα είναι με Μπερτόγλιο-Μαντσίνι) θα επιστρέψει, πίσω από τον φορ, όποιος και να είναι αυτός. Ελπίζουμε να δούμε βέβαια και το ίδιο με τον πάοκ... αλλά αυτό είναι άλλο παιχνίδι έτσι κι αλλιώς(που αν και μετράει σαν γόητρο, θα διάλεγα το γόητρο με τον Ολυμπιακό, γιατί πλέον είναι ξεπερασμένο, όσο και να το θέλουμε πάντα)!
Το τελευταίο σχόλιο το άφησα για τον τερματοφύλακα. Τον νεαρό Σιαμπάνη που πήρε πόντους στις νίκες, πήρε τη θέση κάτω από τα γκολ ποστ και θα μείνει γιατί είναι ο πιο ικανός, όλων όσων είδαμε μέχρι τώρα. Είδαμε πως έκανε το βήμα πίσω, όταν από τη στιγμή που δε βγήκε, γιατί δε θα την έφτανε με την πορεία που είχε πάνω από το μπούγιο, μπροστά από τη μικρή περιοχή, κακώς θα έβγαινε ακόμα κι αν το επιχειρούσε, έπρεπε να καλύψει το τέρμα πάνω στη γραμμή. Από τη στιγμή που πέρασε η μπάλα το μισό του τέρματος και είχε πορεία στα δίχτυα δε μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα.
Ναι Κνετ δεν είναι, ούτε βέβαια ο απίθανος Σέρβος στόπερ που έσπρωξε μόνος του τη μπάλα μέσα στο ματς του Καραισκάκης, σε κενό τέρμα και χώρο να τη διώξει άουτ ή πλάγιο... Ούτε βέβαια υπάρχει τέτοια προϊστορία που να επιδεικνύει ή να καταδεικνύει πως ο ΑΡΗΣ κερδίζει τον Ολυμπιακό, άλλωστε η εξυγίανση μας έχει αποδείξει πως για τον κερδίσεις, πρέπει να βάζει αυτογκόλ ή να μην κάνει μεταγραφές, τόσο σε ΕΠΟ-ΚΕΔ όσο και στην ίδια του την ομάδα.
Πέντε στα πέντε πέρσι με την άεκ, μία ήττα μόλις σε 6 ματς με τον παοκ, καλά ο Παναθηναικός έχει γίνει επίσημος αιμοδότης του άσπονδου εχθρού του μετά την ψήφο σωτηρίας, ούτε ξέρει πόσες νίκες είναι πίσω. 34 για την ακρίβεια. Λοιπόν μη ρωτάτε τον ΑΡΗ που είναι...
Εσείς που ήσασταν όταν πέρσι ξαναπήρε το πρωτάθλημα και φέτος δε σας βλέπουμε καν να τον φτάνετε;
Υ.Γ. Νίκη στη Λάρισα, Νίκη στο Περιστέρι, Νίκη και με τον πάοκ... και συνεχίζουμε!!!
Αριστοτέλης Δεληγιάννης
