Η αιματηρή ιστορία που γράφτηκε την 1η Φεβρουαρίου 2022 στα πέριξ του γηπέδου Κλεάνθης Βικελίδης δεν ήταν η πρώτη, αλλά σίγουρα η πιο τραγική. Δώδεκα αιμοσταγείς δολοφόνοι, τρία ανυποψίαστα θύματα, μια ανύπαρκτη αφορμή και ένας μάρτυρας που στην τρυφερή ηλικία των 19 έχασε τη ζωή του χωρίς λόγο.
"Μην με χτυπάτε άλλο, πονάω" ήταν τα τελευταία λόγια του Άλκη Καμπανού. Του νεαρού που δολοφονήθηκε από τα τάγματα εφόδου μιας οργάνωσης που θυμίζει άλλες εποχές και επαίσχυντες μεθόδους επιβολής βλαβερών ιδεολογιών.
Ο Άλκης "έφυγε" μέσα στη φασαρία, στην σκόνη, στον πόνο και στο αίμα. Ωστόσο πλέον δεν πονάει, βρίσκεται στα λιβάδια του παραδείσου και μας ατενίζει. Διότι δεν μας άφησε, αλλά "φεύγοντας" άφησε πίσω του μια μεγάλη διδαχή.
Είναι αλήθεια πως η ανθρωπότητα έχει χύσει πολύ αίμα για να πάει μπροστά. Κάπως έτσι θα πρέπει να εκλάβουμε τον χαμό του Άλκη. Χρειάστηκε να κυλήσει το αίμα του στον βωμό της Βίας για να αντιληφθούμε πως δεν είναι αυτή η θρησκεία που πρέπει να προσκυνάμε. Πως τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώσουν με άλλα ιδανικά, με διαλλακτικότητα και κυρίως ανοχή προς τα αλλότρια. Όλα είναι θέμα παιδείας. Και η σωστή παιδεία που ξεκινάει από το σπίτι και γίνεται μέσο σφυρηλάτησης των χαρακτήρων των παιδιών δια μέσου του σχολείο, πρέπει να παραδίδει άτομα υπεύθυνα στην κοινωνία.
Κάπου εκεί έχει χαθεί το παιχνίδι με τους δολοφόνους του Άλκη, του Τόσκο και τόσων άλλων θυμάτων της τυφλής αυτής βίας. Για αυτούς που είναι μέσα αλλά και για αυτούς που είναι έξω και καιροφυλακτούν για το επόμενο θύμα τους.
Ο τραγικός χαμός του Άλκη άνοιξε ασκούς που φυσάνε με μανία καθαρτικούς ανέμους. Ανέμους που με τη δύναμή τους μπορούνε να παρασύρουν και να εξαφανίσουν την παθογένεια, το μίσος και τη βία από ανάμεσα μας. Φτάνει να θέλουμε κι εμείς, οι γονείς, το κράτος, η δικαιοσύνη. Όλοι μαζί μπορούμε να ξεριζώσουμε το κακό από την καρδιά των παιδιών, το δηλητήριο που μολύνει τις συνειδήσεις και ξυπνάει το αρχέγονο ένστικτο που ο πολιτισμός μας θέλει να θάψει βαθιά.
Ο Άλκης λοιπόν βρίσκεται μακριά, στον παράδεισο, αλλά συγχρόνως βρίσκεται πλέον δίπλα μας σε κάθε λεπτό της ζωής μας. Με το αίμα του πότισε το άνθος της Αγάπης, ένα φυτό που μεγαλώνει και με τα φύλλα του αγκαλιάζει τα μικρά παιδιά και τους δείχνει τον δρόμο για τη ζωή. Δεν πονάει πια αλλά αγαπάει. Αγαπάει τη ζωή, τα χρωματα, τις μυρωδιές της άνοιξης, το φρέσκο αεράκι το καλοκαίρι, το θρόισμα των φίλων το φθινόπωρο, τον ήχο της βροχής τον χειμώνα. Αυτά ειναι η ζωή. Ζωή είναι ο Άλκης και το μάθημα που μας έδωσε με τον τραγικό του χαμό.
Ποτέ πια ξανά. Μοιάζει ουτοπικό, αλλά αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί, ίσως και να τα καταφέρουμε... Και ο Άλκης από εκεί ψηλά θα χαμογελάσει και επιτέλους θα αναπαυτεί ήρεμος, γιατί η θυσία του δεν θα ήταν μάταια...
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
