Η Ελλάδα θρηνεί. Δύο από τα πιο άξια τέκνα της, οι αεροπόροι Στάθης Τσιτλακίδης (31) και Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας (29) δεν βρίσκονται πια κοντά μας. Στις 31 Ιανουαρίου 2023 το εκπαιδευτικό φάντομ F-4 τους κατέπεσε στο Ιόνιο με αποτέλεσμα να βρούνε αμφότεροι τραγικό θάνατο στα παγωμένα νερά της θάλασσας.
Ο χαμός των δύο άξιων αεροπόρων συγκλόνισε το πανελλήνιο ενώ ιδιαίτερη αίσθηση στη Βόρεια Ελλάδα έκανε ο χαμός του Δραμινού Στάθη Τσιλτακίδη καθώς ήταν πιστός οπαδός του Άρη και μέλος του Α.Σ. Άρης. Ο θάνατος του επιβεβαιώθηκε την επόμενη μέρα, την 1η Φεβρουαρίου, μέρα πένθους ούτως ή άλλως λόγω της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού, το 2022.
H τραγική ιστορία του Στάθη μας θύμισε μια άλλη τραγική ιστορία που ξεκίνησε το 1941 και τελείωσε το 1962. Μια ιστορία που έχει να κάνει με Ήρωες και τον Άρη, τον σύλλογο μας. Δύο πιλότοι, πατέρας και γιος, μέλη της οικογένειας του Άρη που έδωσαν τη ζωή τους στους αιθέρες, υπηρετώντας πιστά την πατρίδα:
Ο λόγος για τον Σπύρο Νανόπουλο και τον γιό του Κωνσταντίνο. Αμφότεροι πιλότοι της Βασιλικής Αεροπορίας, αμφότεροι έδωσαν τη ζωή τους στο καθήκον.
Νανόπουλος Σπύρος και Κωνσταντίνος, δύο αρειανοί που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα
Ο σμηναγός Σπύρος Νανόπουλος είχε γεννηθεί το 1909. Στις 6 Ιανουαρίου 1941 έπεσε στο καθήκον, όταν το αεροπλάνο του κατερρίφθη από ιταλικά πυρά στο Πόγραδετς της Αλβανίας. Ο γιός του Κωνσταντίνος έγινε με τη σειρά του κι αυτός πιλότος, ανθυποσμηναγός, ένας από τους καλύτερους μεταπολεμικά της χώρας. Δυστυχώς ο Κωνσταντίνος έφυγε κι αυτός από τη ζωή στο καθήκον, όταν στις 25 Ιανουαρίου 1962 το F86 του συγκρούστηκε στον αέρα με άλλο F86, κατα τη διάρκεια νυχτερινής πτήσης-άσκησης. Στο τραγικό εκείνο δυστύχημα που συνέβη στην Τανάγρα, έχασε τη ζωή του και ο άλλος πιλότος, Δεμάγκος Ιωάννης. Ο Νανόπουλος είχε γεννηθεί το 1935 και ήταν αθλητής του Άρη Θεσσαλονίκης, όπως ακριβώς και ο πατέρας του...
Και οι δυο τους πέρασαν στο Πάνθεον των Ηρώων της χώρας αλλά και εμείς στον Άρη τους θυμόμαστε ως Ήρωες, γνήσια τέκνα του θεού του πολέμου.
Είναι σίγουρο πως οι νέοι αυτοί άνθρωποι δεν έφυγαν μάταια. Το να προασπίζεται κάποιος τα ιδανικά και τη χώρα του είναι το υψηλότερο ιδανικό. Η επίκληση σε αυτό το ιδανικό ένα "φάρμακο" που μπορεί να απαλύνει κάπως τον πιο μεγάλο πόνο, αυτόν του πρόωρου θανάτου στο καθήκον. Ως Έλληνες έχουμε χρέος να μην ξεχάσουμε ποτέ τους νέους αυτούς και τη θυσία που έκαναν για να μπορούμε όλοι εμείς και οι οικογένειες μας να ζούμε με ειρήνη...
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
