Το κείμενο βασίζεται στο βιβλίο "Η Ραψωδία του 1970" του Βασίλη Δερμεντζόγλου (εκδόσεις aris.re)
Ένα από τα πρώτα ονόματα που έρχεται στο μυαλό όταν θυμόμαστε το κύπελλο του 70, είναι φυσικά αυτό του Νίκου Καμπάνη. Ο Καμπάνης, πρόεδρος του Άρη τότε, έχει συνδέσει το όνομά του με το τρόπαιο αυτό αλλά και με τη ριζική διαμόρφωση του γηπέδου Χαριλάου που επί προεδρίας του μεταμορφώνεται σε ένα όμορφο και πλήρως λειτουργικό στάδιο. Στη συνείδηση όλων ο Νίκος Καμπάνης είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας που πέρασε ποτέ από το σύλλογο.
Είχε γεννηθεί το 1916 στο νησί της Άνδρου και στις αρχές της δεκαετίας του 40 βρέθηκε μόνιμα πλέον στην πόλη μας. Ασχολήθηκε με το εμπόριο χάρτου αλλά από το 1955 μέχρι το θάνατό του, υπήρξε ο εκδότης της εφημερίδας "Αθλητικά Νέα", της μεγαλύτερης αθλητικής εφημερίδας στη Βόρεια Ελλάδα. Παράλληλα, από το τέλος της δεκαετίας του 40, κολλάει το μικρόβιο του Άρη και ασχολείται με πάθος, αρχικά ως φίλαθλος και μετά ως παράγοντας, σε διάφορα τμήματα του συλλόγου.
Το 1962 αναλαμβάνει πρόεδρος της επιτροπής σωτηρίας του Άρη που κινδύνευε με υποβιβασμό. Ο Άρης τελικά σώζεται στο μπαράζ της Λαμίας, αλλά ο Καμπάνης που κατηγορείται για χρήση αθέμιτων μέσων για την επίτευξη του στόχου, τιμωρείται από την Ε.Φ.Ι. (επιτροπή φιλάθλου ιδιότητας) με την στέρηση της φιλάθλου ιδιότητάς του.
Αυτή θα του επιστραφεί με βασιλικό βούλευμα το 1965, ενώ το 1968 ορίζεται από τη χούντα ως κυβερνητικός επίτροπος στον Άρη. Την άνοιξη του 1969 παραιτείται από τη θέση αυτή, αλλά μετά την επιτυχία της ομάδας στο πρωτάθλημα 1968-69, παίρνει μέρος στις εκλογές του Α.Σ. κερδίζοντας τον τίτλο του προέδρου του Άρη.
Η σεζόν 1969-70 τον βρίσκει λοιπόν στο ανώτερο αξίωμα του συλλόγου, και το όνομά του γράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Άρη, μαζί με τα ονόματα των ποδοσφαιριστών μας.
Ο Καμπάνης διέθετε μία ισχυρή προσωπικότητα. Ήταν σκληρός, εργατικός, φιλόδοξος, ακαταπόνητος εργάτης για την επίτευξη των στόχων που έθετε στο μυαλό και στην καρδιά του. Δημιουργούσε εύκολα φίλους αλλά και εχθρούς. Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του λαοπλάνο, αναγνωρίζοντας άμεσα το γεγονός πώς χρησιμοποιούσε τα προσόντα του ώστε να πείσει τον κόσμο και να πετύχει τους στόχους του. Δεν ήταν πλούσιος αλλά είχε τον τρόπο να μαζεύει χρήματα από εύπορους αρειανούς ή λόγω των πολιτικών γνωριμιών του, από επιδοτήσεις του κράτους. Γεγονός ήταν πάντως πως οτιδήποτε έπραττε, αποσκοπούσε πάντα στο όφελος και στο συμφέρον του Άρη που αγαπούσε όσο τίποτα άλλο.
Το φθινόπωρο του 1969, ως πρόεδρος πια, δρομολογεί μία σειρά από έργα που είχαν σκοπό τη δημιουργία νέων εγκαταστάσεων στο γήπεδο και τη βελτίωση των υπαρχόντων. Όταν ολοκληρώθηκαν τα έργα αυτά, το γήπεδο είχε πλέον μία άλλη μορφή και ένα σκέπαστρο το οποίο του έδινε μία νέα ταυτότητα, αφού ήταν πλέον το σήμα κατατεθέν της έδρας μας.
Τον Δεκέμβριο του 1969, σε μια συνέντευξη τύπου που έδωσε, εξήγησε το όνειρο του για το μέλλον : «Το γήπεδο του Άρη μέχρι τον Μάη του 1971 θα είναι ένα σύγχρονο συγκρότημα αθλητικών εγκαταστάσεων, και θα διαθέτει στεγασμένες κερκίδες περισσότερες από κάθε άλλο ελληνικό γήπεδο, ενώ από την επόμενη σεζόν θα έχει χωρητικότητα 35.000 καθήμενων θεατών».
Τήρησε τελικά το μεγαλύτερο μέρος των υποσχέσεων του, ενώ το Χαριλάου επιτέλους πρασίνισε με τον χλωροτάπητα που τοποθετήθηκε κατά τη διάρκεια των έργων.
Επέστρεψε τη θέση του προέδρου του Άρη δύο ακόμη φορές, το 1973 και το 1975, ενώ έφυγε από τη ζωή εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, στις 13 Φεβρουαρίου 1977, σε ηλικία 61 ετών.
Ο Νίκος Καμπάνης δεν υπήρξε απλά ένας οραματιστής. Υπήρξε ένας άνθρωπος τολμηρός, ίσως και θρασύς, που δεν δίστασε και δε φοβήθηκε να ελιχθεί ανάμεσα στον αθλητισμό και στην πολιτική. Παραμερίζοντας το προσωπικό όφελος, κατόρθωσε να αποκομίσει, σε καιρούς δύσκολους, τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τον σύλλογο αφήνοντας μια κληρονομιά που ακόμη και σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά, είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί και φυσικά να ξεχαστεί…
Ο Κώστας Παπαιωάννου στο πλαίσιο μιας συζήτησης μας, με είχε ξαφνιάσει υποστηρίζοντας με θέρμη πως το όνομα Νίκος Καμπάνης θα άρμοζε περισσότερο στο γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης. Κατά τη γνώμη του ο Κλεάνθης Βικελίδης ήταν μεν ένας ένδοξος ποδοσφαιριστής, μάλλον ο σπουδαιότερος που πέρασε από την ομάδα, αλλά το γήπεδο του Άρη είναι κατά μεγάλο ποσοστό επίτευγμα του σχεδιασμού και την τολμηρής πραγματοποίησης των ονείρων του οραματιστή Νίκου Καμπάνη!
Ο Καμπάνης, παρότι "έφυγε" το 1977, εξακολουθεί να παραμένει στην καρδιά και στη συνείδηση της πλειοψηφίας των φιλάθλων του Άρη, ως ένας αξεπέραστος ιδεολόγος του συλλόγου μας, και το έργο του είναι ότι καλύτερο πέτυχε παράγοντας του Άρη από την εποχή του μέχρι σήμερα...
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
