Ο Αναπαυόμενος Θεός του πολέμου, το σύμβολο της πίστης των οπαδών του Άρη

Αξιολόγηση Χρήστη: 5 / 5

Όλοι μας αναγνωρίζουμε από μακρυά το σήμα που κοσμεί τη φανέλα του Άρη, ωστόσο λίγοι γνωρίζουν την ιστορία του αγάλματος που το ενέπνευσε. Η aris.re ρε έκανε μια από τις γνωστές της αναζητήσεις στον χώρο και στον χρόνο και σήμερα σας παρουσιάζει την ιστορία του αναπαυόμενου θεού του πολέμου.

Το 1622 στην Ρώμη έγινε μια εξαιρετική αρχαιολογική ανακάλυψη. Στον χώρο που κατά την αρχαιότητα βρισκόταν ο ναός του θεού Άρη, βρέθηκε βαθιά χωμένο στη γη ένα εξαιρετικής ομορφιάς άγαλμα του θεού. Το άγαλμα απέκτησε ο καρδινάλιος Λουντοβίκο Λουντοβίζι, ένας ισχυρός άνδρας εκείνης της εποχής, καθώς ήταν ανιψιός του Πάπα Γρηγορίου XV, και το τοποθέτησε, μαζί με άλλες πολλές αρχαιότητες, στη βίλα του στα περίχωρα της πόλης.
Ένας από τους πρώτους που «περιεργάστηκαν» το άγαλμα, ήταν ο νεαρός γλύπτης και μετά αρχιτέκτονας, Μπερνίνι, ο οποίος γυάλισε την επιφάνεια του αγάλματος και αποκατέστησε το μερικώς κατεστραμμένο δεξί του πόδι. Το αγαλματάκι του θεού Έρωτα που συνοδεύει το γλυπτό, είναι κι αυτό κατά μεγάλο βαθμό αποκαταστημένο από τον Ιταλό γλύπτη.

Το άγαλμα έχει ύψος 1,56 και παρουσιάζει τον θεό Άρη σε ανάπαυση. Είναι νεαρός και αγένειος, ενώ κάθεται επάνω σε πολεμικά τρόπαια. Στα πόδια του παίζει ένας μικρός Έρωτας, πράγμα που υποδηλώνει την ερωτική φύση του Θεού, όταν δεν πολεμάει. Είναι κατασκευασμένο από μάρμαρο και είναι ρωμαϊκό αντίγραφο, κατασκευασμένο στο τέλος του δεύτερου αιώνα π.χ.. Το πρωτότυπο ήταν ένα ελληνικό χάλκινο άγαλμα του 400 π.χ., έργο του Σκόπα ή του Λυσίππου.
Μετά τις επισκευές του Μπρενίνι και κατά τα επόμενα 280 χρόνια, το άγαλμα υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού των διάφορων ιστοριοδιφών που επισκέπτονταν την βίλλα και τους κήπους της οικογένειας Λουντοβίζι. Απεικονίστηκε σε δεκάδες γκραβούρες, ενώ αντίγραφα του έγιναν από πολλούς καλλιτέχνες, σε μάρμαρο ή χαλκό. Το 1901, απόγονος της οικογένειας, πούλησε σε δημοπρασία μεγάλο μέρος από τον οικογενειακό αρχαιολογικό θησαυρό. Το άγαλμα, μαζί με 96 ακόμη αντικείμενα, αγοράστηκε από το ιταλικό κράτος και έκτοτε εκτίθεται στο ιταλικό εθνικό αρχαιολογικό μουσείο, στο παλάτι Altemps, στη Ρώμη.
Ένα από τα αντίγραφα του αγάλματος σε χαλκό, έγινε το 1780 από τον γλύπτη Λουίτζι Βαλαντιέρ. Το άγαλμα αυτό με διαστάσεις σχεδόν ίδιες με του αυθεντικού αγάλματος, έγινε μέρος της συλλογής του Λούβρου το 1935 και από τότε εκτίθεται στην μεγάλη γαλαρία, πολύ κοντά στην διάσημη Τζοκόντα. Το γαλλικό όνομα του μπρούτζινου αγάλματος είναι Mars Assis (Καθιστός, αναπαυόμενος Άρης). Το άγαλμα στο Λούβρο, πολύ πιο γνωστό λόγω του χώρου στον οποίο εκτίθεται, θεωρείται λανθασμένα ως το αυθεντικό άγαλμα που μας ήρθε από την αρχαιότητα.
Το 1914, όταν ιδρύθηκε ο Άρης τα αγάλματα αυτά, «ιταλικό» και «γαλλικό», δεν ήταν ευρύτερα γνωστά στον κόσμο. Με την έκθεση του χάλκινου αντίγραφου στο Παρίσι, η παράσταση αυτή του θεού του πολέμου γίνεται ευρύτερα γνωστή καθώς απεικονίζεται σε βιβλία και καρτ ποστάλ της εποχής. Ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης διένυσε τα πρώτα πενήντα χρόνια της ύπαρξης του, έχοντας σαν σύμβολο του την απλή «γραφιστική» αναφορά του ονόματος του, σε ένα εραλδικό κιτρινόμαυρο πλαίσιο, συνοδευόμενα από τα γράμματα «Α» και «Σ». Το άγαλμα του Λουντοβίζι βρίσκεται σε κάποιες προπολεμικές σφραγίδες του συλλόγου, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποιείται ως σύμβολο της ομάδας, τουλάχιστον στη φανέλα ή από τον Τύπο.

Πότε όμως μπαίνει το άγαλμα «Λουντοβίζι» στον επίσημο συμβολισμό του συλλόγου μας;
Ο Τράϊος Περικλής, στο κείμενο που γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του Ίντου Κωνσταντίνου «Η Ιστορία του Άρη, τόμος 1», το 2002, μας μεταφέρει μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του πως η φιγούρα του συγκεκριμένου αγάλματος διασταυρώθηκε με την ιστορία του συλλόγου μας:
«Η πρώτη εκδοχή αναφέρει ότι το άγαλμα του "θεού του πολέμου", ενέπνευσε τους παράγοντες του ΑΡΗ και το οραματίστηκαν ως έμβλημα του συλλόγου.

Η δεύτερη εκδοχή παρουσιάζει ως κεντρικό πρωταγωνιστή τον μυθικό Κώστα Βικελίδη, επί σειρά ετών ποδοσφαιριστή και προπονητή των "κιτρίνων", καθώς και προέδρου της ομάδας στη διετία 1967-1969. Στο συγκεκριμένο διάστημα της διοικητικής του σταδιοδρομίας, περνούσε σε καθημερινή βάση μαζί με τον θρυλικό Αρειανό Μάκη Νάτση από ένα κατάστημα με αντίκες, το οποίο και βρισκόταν στη γωνία των οδών Παύλου Μελά και Εγνατίας. Στη βιτρίνα του καταστήματος, σε περίοπτη θέση, ήταν το άγαλμα, ο Θεός του πολέμου ΑΡΗΣ αναπαυόμενος. Κόστιζε 6.000 δραχμές, ποσό υπερβολικά μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής. Ο υπεύθυνος του καταστήματος, διαπιστώνοντας την έντονη διάθεση του Κώστα Βικελίδη να αγοράσει το άγαλμα για λογαριασμό του ΑΡΗ, το υπερτιμολόγησε, πουλώντας το με το... ασύλληπτο ποσό των 20.000 δραχμών. Η διοίκηση του ΑΡΗ δεν μπόρεσε μόνη της να κάνει την οικονομική υπέρβαση στην περίπτωση αυτή της "μαύρης" αγοράς. Έδωσε 6.000 δραχμές στον καταστηματάρχη, ενώ για τις υπόλοιπες 14.000 δραχμές ανέλαβε τη χρηματοδότηση ο πιο εύπορος σύμβουλος του συλλόγου, με προσωπικές του δαπάνες, ο Γιώργος Δημητρίου.»
Έτσι στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το παλιό σήμα περνάει στην ιστορία, καθώς αντικαθίσταται από το σημερινό σήμα. Η ιστορία του σήματος δεν τελειώνει εκεί, καθώς ο Α.Σ. Άρης δεν είχε κατοχυρώσει το σήμα αυτό. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια για τη κατοχύρωση του, χάρη σε ενέργειες των οργανωμένων οπαδών του συνδέσμου SUPER3, που το 1998 το κατοχυρώνουν και το παραδίδουν στον Α.Σ. .

Τι απέγινε όμως το άγαλμα που είχε αγοράσει ο Βικελίδης; Η έρευνα που έκανα, με έφερε σε αδιέξοδο. Σύμφωνα με τον Καριπίδη Άγγελο, συγγραφέα του βιβλίου «Άρης 1914-2002, οι Μεγάλες στιγμές του Συλλόγου», το άγαλμα βρίσκεται συσκευασμένο μέσα σε ένα κιβώτιο, σε κάποιον αποθηκευτικό χώρο του γηπέδου. Ο ίδιος, σε αναζήτηση του το 2003, δεν κατόρθωσε να πάρει έγκριση για να ερευνήσει τους χώρους αυτούς. Σε σχετική ερώτηση που έκανα προς τον «αιώνιο» φροντιστή του γηπέδου, Υψηλάντη Σόλωνα, η απάντηση του ήταν βιαστική και φευγαλέα: «το έχουν κλέψει εδώ και χρόνια»!
Χάνονται έτσι τα σύμβολα; Δεν πρόκειται βέβαια παρά για ένα αντίγραφο, αλλά από την στιγμή που έχει σημαδεύσει την ιστορία της ομάδας, ως το σύμβολο που αγαπήθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, μήπως οφείλουμε να δείξουμε κάποια μεγαλύτερη προσοχή και φροντίδα; Εγώ προσωπικά θα ήθελα να το βλέπω σε κάποια περίοπτη θέση του γηπέδου και πιστεύω πως οι περισσότεροι από εσάς συμφωνούν με αυτό.
Αυτή είναι η ιστορία του «Αναπαυόμενου» ή Λουντοβίζι ή Assis. Ο Θεός του Πολέμου, Άρης ή Marte ή Mars ή Ares, είναι ένας και ο σύλλογος μας τον έχει δοξάσει και θα τον δοξάσει ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Ενώ οι υπόλοιποι θεοί του αρχαίου ελληνικού δωδεκάθεου έσβησαν και πέθαναν στην πάροδο των αιώνων, αυτός αναγεννήθηκε και λατρεύεται και πάλι χάρη στον ένδοξο σύλλογο της πόλης μας.