Η παρουσίαση του βιβλίου του Λεωνίδα Βόσδου στην Φλώρινα

Αξιολόγηση Χρήστη: 0 / 5

Πραγματοποιήθηκε εχθές η παρουσίαση του βιβλίου του Λεωνίδα Βόσδου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Φλώρινα. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η ομιλία του ενός εκ των παρουσιαστών του βιβλίου, του "δικού" μας, Σπύρου Χριστοφορίδη, του οποίου παραθέτουμε το κείμενο.

Ακολουθεί το βίντεο ολόκληρης της εκδήλωσης, όπως δημοσιεύτηκε στο youtube από τα ΝΕΑ ΦΛΩΡΙΝΑΣ.

Ο Σπύρος Χριστοφορίδης αντιλήφθηκε την έκδοση του βιβλίου "Η ζωή πριν και μετά ...τα 90 λεπτά" ως εξής:

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΝ ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΝΙΚΗΣΩ
Κάποιες ζωές γίνονται αξιομνημόνευτες γιατί σ’ αυτούς που έλαχε ο κλήρος να τις ζήσουν έχουν το χάρισμα της μοίρας.
Κάποιες άλλες γίνονται αξιομνημόνευτες με πολύ κόπο, προσπάθεια και πείσμα, αυτά όμως τα συστατικά κάνουν όσους τις γεύονται, σαν έτοιμοι από καιρό, πιο ευτυχισμένους και πλήρεις.
Μια τέτοια ζωή μας περιγράφει στο πρώτο συγγραφικό του εγχείρημα ο απόγονος του λέοντα – κατά την ετυμολογία του ονόματός του- Λεωνίδας Βόσδου, που χωρίζεται σε 4 ανισομερείς ΧΡΟΝΙΚΆ κυκλοτερείς σταθμούς της Ελλάδας.
Φλώρινα, Θεσσαλονίκη, Νάουσα και ξανά Φλώρινα για να κλείσει ένας θριαμβικός ασύμμετρος κύκλος.
Παράλληλα με τις στάσεις της ζωής του μας δίνει τον καμβά, αλλά και την ηθογραφία μιας εποχής, αυτής που συνηθίσαμε να λέμε μεταπολίτευση, κυρίως εκτυλισσόμενη στη γενέτειρα Φλώρινα, στο μικρό πατρικό σπίτι δίπλα στον Σακουλέβα, και στη Θεσσαλονίκη, την πόλη των σπουδών στη Γυμναστική Ακαδημία και του πρώτου επαγγελματικού συμβολαίου με τον ΑΡΗ.
Για τη Φλώρινα οι περιγραφές είναι άμεσες, διεξοδικές, λεπτομερείς, ακριβείς και ενίοτε διθυραμβικές, με έντονο ρομαντισμό, για τους λόγους που όσοι ζήσαμε έστω και λίγο σ’ αυτήν την πόλη μπορούμε να αντιληφθούμε ή κάτι τέλος πάντων υποψιαζόμαστε.
Τί είναι με μια φράση το βιβλίο του Λεωνίδα: Απομνημονεύματα ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή; Οι μύχιες σκέψεις ενός εργαζόμενου επιστήμονα; «Δεν είναι τίποτα από όλα και είναι όλα αυτά», θα πω δανειζόμενος τον στίχο του τραγουδοποιού Νίκου Πορτοκάλογλου. Κι ας είναι ο Γιάννης Πάριος ο αγαπημένος του, θα μας συγχωρήσει. Ακριβέστερος χαρακτηρισμός θεωρώ ότι είναι ο εξής: πρόκειται για έναν χρηστικό οδηγό επιβίωσης για τους νέους ποδοσφαιριστές και τους γονείς τους, αλλά παράλληλα για ένα σκληρό βιβλίο, ποτισμένο με ιδρώτα, πόνο ψυχής τε και σώματος, λύπες και χαρές μοιρασμένες, κοχλάζουσες κερκίδες, παλμούς στο κόκκινο, φωνές και ανατροπές.
Ο Λεωνίδας κηρύσσει από νωρίς διαρκή ανένδοτο στην καμαρίλα των αποδυτηρίων και παραμένει ασυμβίβαστος επαναστάτης «με αιτία» από την αρχή μέχρι το τέλος της καριέρας του, απέναντι σε μεροληπτικούς δημοσιογράφους και εξουσιομανείς -στα όρια της ιδεοληψίας- ετερόκλητους παράγοντες. Μιλά για συμπεριφορές αθλητών που τον πλήγωσαν, αλλά και στιγμές στα αποδυτήρια που είναι άκρως οικογενειακές, κυρίως στην Πάτρα (ίσως γιατί εκεί οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήταν οικογενειάρχες, όπως γράφει) και στη Νάουσα (όπου ο Λεωνίδας διαδραματίζει έναν άτυπο ρόλο «μάνας του λόχου») έμπειρος πλέον και ωριμότερος ως ποδοσφαιριστής από ποτέ. Για τον ΑΡΗ είναι διάχυτη στο βιβλίο μια εύλογη και έλλογη, για την αντιμετώπιση που είχε στο Χαριλάου νεαρός, πικρία.
Ο Λεωνίδας μάς ψελλίζει νοσταλγικά σαν προσευχή τη μοναδική ιστορία του. Σχοινοβατεί επιτυχώς στο τρίπτυχο ποδόσφαιρο, επιστήμη, οικογένεια, σαν ένας αληθινός «τερματοφύλακας γιατρός», ούτως ειπείν ποδοσφαιριστής επιστήμονας, για να θυμηθούμε το κόμικς που κυκλοφορούσε σε συνέχειες με τη συντροφιά της πρώτης νιότης μας, το περιοδικό «ΜΠΛΕΚ», πάνω κάτω τα ίδια χρόνια που ο Λεωνίδας ξεκινούσε τα πρώτα στιβαρά ποδοσφαιρικά του βήματα, στη δεκαετία του ’80.
Οι δύσκολες προετοιμασίες, οι πόλεις του εξωτερικού όπου κατέλυαν οι αποστολές κατά τους θερινές μήνες, χωρίς να τις βλέπουν ουσιαστικά (παράπονο που επαναλαμβάνει τακτικά στο πόνημά του). Οι τακτικοί καυγάδες της νιότης του, κυρίως μέχρι να γεννηθεί ο Πέτρος, ο πρώτος του γιος. Η ακλόνητη πίστη στον Θεό. Η αδυναμία στη γιαγιά του Χριστίνα και στην οικογένειά του εν γένει. Η κατά διαβολική σύμπτωση κλήση στην Εθνική Νέων, επειδή ο ομοσπονδιακός εκλέκτορας τον παρακολούθησε διερχόμενος με το αυτοκίνητό του σε αγώνα σε ένα χωριό της Φλώρινας κι η πρωτιά στο Βαλκανικό Κύπελλο στη Σμύρνη. Μια ενατένιση με διάθεση αναπόλησης της Φλώρινας και της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ’80, με τα περιώνυμα στέκια, τα νεανικά γλέντια, το πρωϊνό ξύπνημα (μετά από το κυριακάτικο ματς) της Δευτέρας για το μάθημα στο Καυταντζόγλειο Στάδιο, με τον φουριόζο Βαρδάρη για παρέα. Η αγωνία για την επιτυχία στα δύσβατα μαθήματα της ενόργανης και της κολύμβησης. Οι φίλοι, φίλοι παιδικοί κι ακλόνητοι, αλλά και περιοδικοί, Ο γάμος όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου με τη Δήμητρα κι η έλευση των 3 γιών τους στη ζωή του. Ο ήρωάς μας αποκαλύπτει μέσα από τα επιμελώς κεκρυμμένα για χρόνια (κρατούσε από τα 14 του) ημερολόγιά του ότι η μόνη μας πατρίδα είναι ο χρόνος. Ο μόνος κοινός μας τόπος η συλλογική μνήμη.
Ο Λεωνίδας συνομιλεί με τον εαυτό του τακτικά και διαχρονικά, ειδικά όταν, από ένα σημείο και μετά, η οικογένειά του μεγαλώνει και τα ποδοσφαιρικά χρόνια βαραίνουν την πλάτη του. Επιλέγει συνειδητά, με όχημα το βιβλίο του, ως στεντόρεια ανέκκλητη δήλωση, να μην ξεχάσει. Να μην αφήσει να χαθούν στη λήθη οι χαίνουσες πληγές. Θέλει με αυτόν τον τρόπο να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με το ελληνικό ποδόσφαιρο, που υπηρέτησε σεμνά κι ευλαβικά 20 κοντά χρόνια. Από τα ξερά -με χώμα σκληρό, σαν τσιμέντο- γήπεδα της Α΄ Ερασιτεχνικής Εθνικής Κατηγορίας με τον Μέγα Αλέξανδρο Φλώρινας, όπου στα 18 του φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, μέχρι τα ευρωπαϊκά σαλόνια με τον ΑΡΗ, αναδεικνύει την αξία της ανθρωπιάς (δε μετανιώνει γιατί πήγε στον ΑΡΗ τηρώντας τον λόγο του πατέρα του πρωτίστως, ενώ τον ήθελαν ΠΑΟ -ήρθε στη Φλώρινα να τον ζητήσει ο ίδιος ο Γιώργος Βαρδινογιάννης κι ήταν πείσμων στις διαπραγματεύσεις-, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, γιατί εκτίμησε τον τρόπο που προσέγγισαν αυτόν και την οικογένειά του οι παράγοντες του ΑΡΗ στο ξενοδοχείο King Alexander), τη ζωή πριν και μετά τα 90 λεπτά του αγώνα. Τα οποία και τελικά απομυθοποιεί, αντί να εξιδανικεύσει, ίσως γιατί ποτέ δεν τα είδε σαν πόλεμο.
Συνοψίζοντας: «στην πραγματικότητα οφείλουμε τη μισή αλήθεια», γράφει ο ποιητής Οδυσσέας Ιωάννου. «Η άλλη μισή ανήκει στο όνειρο». Και ας μην είναι το όνειρο «τρελό», στην περίπτωση του Λεωνίδα, αλλά προϊόν ρεαλιστικής προσέγγισης, χαμηλού βλέμματος και διαπρύσιας εντιμότητας. Δεν πήγε στην Κρήτη, παρόλο που είχε πρόταση μετά τον υποβιβασμό της Νάουσας, για να κλείσει ως γνήσιος ντελικανής κινηματίας στην Κρήτη την καριέρα του, για να γίνει το 5ο ξανθό λιοντάρι στο ενετικό μνημείο που στέκει ακλόνητο στην κεντρική πλατεία του Ηρακλείου, επέλεξε όμως αξιωματικά να στέκεται απέναντι σε κάθε διοικητική – παραγοντική εξουσία. Ακόμα κι όταν βρέθηκε απολογούμενος ενώπιον του αθλητικού δικαστή της ΕΠΟ για το αδίκημα της δωροδοκίας στον αγώνα Παναχαϊκή – ΑΕΚ, για να αθωωθεί τελικά πανηγυρικά.
Με δυο λέξεις, ο Λεωνίδας μέσα και έξω από τις σελίδες του βιβλίου είναι το καθάριο βλέμμα. Το «τί κάνεις αγόρι μου;» που ακούς με ειλικρινές ενδιαφέρον, όταν τον καλείς στο τηλέφωνο για οποιονδήποτε λόγο. Το διαπεραστικό χαμόγελο, η ευγένεια, η ανεξίκαρδη και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του, η εκλυόμενη στον χώρο φαινομενική ηρεμία που τον χαρακτήριζε κι ως ποδοσφαιριστή. Το «θα είμαι εδώ και θα στέκομαι όρθιος, όπως μπορώ» που τον χαρακτήριζε μέσα στο γήπεδο, τελικά τον χαρακτηρίζει κι έξω από αυτό.
Εύχομαι εκ βάθους καρδιάς και στα επόμενα πονήματά του να κρατήσει θαλερά την ίδια ζέση.
+ Καζαντζάκης
Φλώρινα, 10.12.2022