Η ήττα στον αγώνα μπαράζ του Βόλου στις 25 Μαΐου 1980, πέρα από την απώλεια ενός τίτλου, στιγμάτισε τους ποδοσφαιριστές μας. Από την πρώτη στιγμή, από το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή μέχρι ακόμη τα ιντερνετικά "πηγαδάκια" της εποχής μας, σηκώθηκε ένα «μαύρο» σύννεφο που προσπάθησε να καλύψει την αξιοπιστία της σπουδαίας εκείνης ομάδας μας.
(στο εξώφυλλο οι παίκτες του σπουδαίου Άρη, της καλύτερης ομάδας του πρώτου επαγγελματικού πρωταθλήματος Ελλάδας επάνω Κούης, Φοιρός, Βένος, Όλε, Μπαλλής, Παπαφλωράτος, κάτω Σεμερτζίδης, Μόκαλης, Βάγγης, Ζήνδρος, Πάλλας)
Οι παίκτες μας, αυτή η χρυσή γενιά των κιτρίνων, κατηγορήθηκαν ότι το παιχνίδι κρίθηκε παρασκηνιακά, στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου.
Τροφή για τις απόψεις των συνωμοσιολόγων έδωσε το γεγονός πως ο Θόδωρος Πάλλας συνέχισε την καριέρα του μετά από λίγους μήνες στον Ολυμπιακό, ενώ αρκετά αργότερα οι Ζήνδρος (1984) Σεμερτζίδης (1985) και Ζελελίδης (1986) κατηφόρισαν και αυτοί στο λιμάνι του Πειραιά, λες και υπήρχε συμφωνία πως μετά από ένα μπαράζ τίτλου και για τα επόμενα δέκα χρόνια δεν γίνεται παίκτης της ηττηθείσας ομάδας να μεταγραφεί στη νικήτρια!
Συνήθως δεν παίρνω θέση στο θέμα αυτό καθώς λόγω ηλικίας δεν έζησα τα γεγονότα. Θεωρώ όμως το συμβάν ως μία μεγάλη βρώμικη κηλίδα πάνω στο «μανδύα» του θεού του πολέμου, και καθώς έχω συζητήσει επί μακράν με πολλούς από τους πρωταγωνιστές εκείνης της μέρας, θα το αναλύσω λίγο περισσότερο.
Αρχίζοντας από τα πιο εύκολα, με πολλές μαρτυρίες από παίκτες που αγωνίστηκαν ως βασικοί ή που κάθονταν στον πάγκο, κανένας έξω-ομαδικός παράγοντας, σε καμία περίπτωση, ούτε πριν, ούτε στο ημίχρονο αλλά ούτε και μετά, εισχώρησε στα αποδυτήρια της ομάδας. Ο Νίκος Χατζηαντωνίου κάθισε στον πάγκο της ομάδας, καθώς τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε από τον προπονητή του. "Όλη η ομάδα μπήκε και βγήκε μαζί στα αποδυτήρια, πριν το ματς και κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου. Κανένας δεν μας πλησίασε" Θα ήταν ηλίθιο βέβαια να έρθει κάποιος παράγοντας του Ολυμπιακού με μια βαλίτσα με λεφτά στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, αλλά κάποιοι το ισχυρίστηκαν ακόμη και αυτό. Ο πρόεδρος της ομάδας, Χατζηγεωργίου Μενέλαος, διακρινόταν για το «αρειανό» πνεύμα του. Παρόλα αυτά κάποιοι λένε πως ήταν αυτός που έδωσε το παιχνίδι. Η δόξα, το κύρος και τα χρήματα που θα κέρδιζε από την κατάκτηση του τίτλου, δεν νομίζω πως εξαγοράζονταν με κάποιο χρηματικό ποσό. Όσοι γνωρίζουν τον Χατζηγεωργίου από κοντά, ξέρουν πως δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Σίγουρα δεν τον πλησίασε κανένας κατά τη διάρκεια του αγώνα και αν είχε πρόθεση να κάνει δώρο τον τίτλο στους Πειραιώτες, δεν θα έμπαινε στον κόπο να μπλεχτεί στη διαδικασία του μπαράζ, αλλά απλά δεν θα κέρδιζε στη Ρόδο την τελευταία αγωνιστική. Μιλώντας με αρκετούς από τους παίκτες που αγωνίστηκαν εκείνη τη μέρα, όλοι τους ανεξαιρέτως μου εξέφρασαν την απογοήτευση τους για την καχυποψία με την οποία αντιμετωπίστηκαν μετά το παιχνίδι. Για τη δυσπιστία των φιλάθλων που παραπλανημένοι από αντιαρειανούς παράγοντες αποδοκίμασαν τα δικά μας παιδιά, τους παίκτες που μας έκαναν τόσο περήφανους τα προηγούμενα χρόνια.
Πριν τον αγώνα, ο πολύπειρος Πάλλας ήταν ο αρχηγός μας. Είχε κατακτήσει το κύπελλο του 1970 και διακρινόταν για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του
Ο Άρης, αγωνιστικά ήταν πολύ καλύτερος από τον αντίπαλο του. Ο Ολυμπιακός, ήταν μια γερασμένη ομάδα που κατά το πρώτο ημίχρονο αμύνθηκε λυσσαλέα και χάρη στην τύχη και στην καλή ημέρα του τερματοφύλακα Αρβανίτη, απέφυγε να πάει στα αποδυτήρια με ένα ή/και δύο γκολ μειονέκτημα. Οι παίκτες μας τα έδωσαν όλα στο πρώτο ημίχρονο, κάνοντας ίσως την καλύτερη εμφάνιση της χρονιάς. «Όταν μπήκαμε στα αποδυτήρια για το ημίχρονο, έπιασα ένα μπουκάλι νερό και το κατέβασα μονορούφι όλο! Είχα αφυδατωθεί τόσο, λόγω και της ζέστης που είχε εκείνη τη μέρα, που ένοιωσα πως είχα δώσει όλες τις δυνάμεις μου στο πρώτο ημίχρονο», μου είπε ο Ντίνος Μπαλλής. «Παρόλα αυτά, σύντομα δροσίστηκα και μπήκα ανανεωμένος για την επανάληψη. Όμως από ένα λάθος που ξεκίνησε από τον χώρο του κέντρου, οι αντίπαλοι μας κατόρθωσαν να προηγηθούν ανέλπιστα. Τότε, ένοιωσα μία τεράστια ψυχολογική κατάρρευση. Ένοιωσα σαν να έπεσε επάνω μου ένα τεράστιο κτίριο και να με πλάκωσε. Το ίδιο κατάλαβα πως ένοιωσαν και οι συμπαίκτες μου, καθώς δεν πατούσαν το ίδιο γερά στο γήπεδο! Όταν δε, δεχτήκαμε και το δεύτερο γκολ, τότε η ψυχολογία μας έπεσε στο μηδέν και δεν υπήρχε περίπτωση να αντιδράσουμε». «Το παλέψαμε όσο μπορούσαμε, δώσαμε το 110% των δυνατοτήτων μας στο πρώτο μέρος», λέει άλλος ένας από τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, ο Θόδωρος Ζελελίδης. «Ο Ολυμπιακός παρότι κατώτερος σαν ομάδα, απέδειξε το ειδικό βάρος της φανέλας του. Ήταν πιο έμπειροι και εκμεταλλεύτηκαν την σχετική μας απειρία σε τόσο σημαντικά παιχνίδια, παίρνοντας μας τον τίτλο μέσα από τα χέρια». «Γιατί να τους δώσω το παιχνίδι;», μου απάντησε ο αμυντικός Γιάννης Βένος. «Ο τίτλος που θα έπαιρνα εκείνη την ημέρα, πέρα από τη δόξα και τις χρηματικές απολαβές που θα συνεπάγονταν, θα έδινε και μία τρομερή ώθηση στην καριέρα μου και θα ανέβαζε την αξία μου ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή». Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν αυτά που μου είπαν ο Ντίνος Κούης και ο Γιώργος Φοιρός. Ο αρχηγός Θόδωρος Πάλλας μου είπε πριν λίγους μήνες: "Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Κάποιος πρέπει να κερδίσει. Δυστυχώς εμείς χάσαμε και από τότε είμαστε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αυτό το πράγμα το δικαιολογώ μέχρι ένα σημείο, αλλά δεν έπρεπε να συμβεί. Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι και λέω, για 2-3 εκατοστά, το φάουλ που είχα εκτελέσει στο πρώτο ημίχρονο και βρήκε το οριζόντιο δοκάρι, αν πήγαινε μέσα. Ήταν θέμα λίγων εκατοστών. Εγώ ήμουν σίγουρος πως θα έμπαινε γκολ. Κι όμως η μπάλα πήγε παράλληλα με τη γραμμή και κατέληξε εκτός τέρματος. Μίλησα αργότερα με τον Βάγγη και του λέω, ρε Θέμη γιατί δεν την έσπρωξες λιγάκι να μπει μέσα, δεν προλάβαινες; Δεν προλάβαινα μου είπε, αλλά ούτε που φανταζόμουνα πως θα πήγαινε έξω. Τελικά η μπάλα πήρε παράλληλη πορεία με την γραμμή και πέρασε μπροστά από το κάθετο δοκάρι βγαίνοντας έξω. Εν πάσει περιπτώσει αυτή είναι η μπάλα."
Η εκτέλεση φάουλ του Πάλλα που βρήκε το δοκάρι και τον τερματοφύλακα Αρβανίτη
Θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όσους παρακολουθούν ποδόσφαιρο, ότι ο Άρης δεν ήταν ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία ομάδα που άξιζε να κερδίσει σε ένα παιχνίδι αλλά δεν τα κατάφερε. Η αθλητική ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ισχυρών ή πιο άξιων ομάδων, που έχασαν μέσα από τα χέρια τους ένα ματς, σημαντικό ή/και ασήμαντο, λόγω κακής τύχης, κακού υπολογισμού των δυνατοτήτων και των φυσικών δυνάμεων τους.
Ακόμη ένα δοκάρι από τον Ζήνδρο στο 0-0.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως ο Άρης έχασε τη νίκη-κατάκτηση του τίτλου από λάθη απειρίας και κακής διαχείρισης των δυνάμεων του. Το γεγονός είναι πως ο Άρης έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να «μπει» στην επαγγελματική εποχή με την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος, κατάκτηση που θα έδινε άλλο αέρα και άλλη δυναμική στην πορεία του κατά τα επόμενα χρόνια. Σίγουρα η ομάδα δεν θα ήταν αυτή που γνωρίσαμε, και ο ρόλος του Άρη στη χάραξη της ποδοσφαιρικής ιστορίας της Ελλάδας, και κατά αυτή την περίοδο, θα ήταν πολύ σημαντικότερος.
Φήμες και ψίθυροι υπήρξαν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν. Η ήττα και η απογοήτευση γεννάνε τη δυσπιστία και την αμφιβολία. Μήπως όμως πέρα από την οπαδική πίκρα, πρέπει να αρχίσουμε να κοιτάμε τα πράγματα λίγο πιο ρεαλιστικά;
Για μένα η ομάδα του 1979-80 ήταν, είναι και θα είναι η πρωταθλήτρια στην καρδιά μου...
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
