Όλες οι μέρες του χρόνου έχουν τη δική τους σημασία στην ιστορία του Άρη. Ωστόσο η 18η Ιουνίου εχει μια ιδιαίτερα αρνητική "γεύση" καθώς συνδέεται με τον χαμό τριών σπουδαίων αρειανών, που έγραψε ο καθένας του τη δική του ιστορία στον σύλλογο μας. Αυτο που συνδέει λοιπόν τον τον Γιώργο Τσιλιγκαρίδη, τον Αλκέτα Παναγούλια και τον Τάκη Ραπτόπουλο, πέρα από την αγνή τους αγάπη για τον Άρη, είναι η 18η Ιουνίου, ημέρα κατά την οποία "έφυγαν" για τον αιώνιο ταξίδι το 2011, 2012 και 2013 αντίστοιχα, σκορπίζοντας θλίψη στην οικογένεια του Άρη
Προκαλεί ανατριχίλα η φωτογραφία που περιέχει όσο μπάσκετ μπορεί να χωρέσει σε ένα χαρτί. Πεταλίδης, Τσιλιγκαρίδης, Γκάλης και Ιωαννίδης όλοι μαζί ποζάρουν και μας κάνουν να αναλογιστούμε το μεγαλείο του Άρη
2011. Φεύγει μετά από μάχη με την επάρατο, ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης, ο άνθρωπος που διετέλεσε παράγοντας επί πολλά χρόνια και συνέδεσε το όνομα του με τον ερχομό του Νίκου Γκάλη στον Άρη το 1979. Άνθρωπος προικισμένος με μια μοναδική ευγλωτία και ευγενικό χαρακτήρα, μπήκε αμέσως στην καρδιά της οικογένειας Γκάλη κατά την επίσκεψη του στο Νιου Τζέρσεϊ και έφερε τον Νικ στη Θεσσαλονίκη, τραβώντας τον μακρυά από της σειρήνες που τον καλούσαν προς την Αθήνα.
Ο Αλκέτας το 1988 στον πάγκο του Άρη.
2012. Ο Αλκέτας Παναγούλιας "φεύγει" στα 79 του στην Αμερική, μακρυά από την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη. Ωστόσο είναι μέσα στο μυαλό όλων μας εδώ, καθώς πρόκειται για την πιο αναγνωρισμένη παγκοσμίως προσωπικότητα του Άρη. Ο πανέξυπνος Άλκης πρόσφερε στον Άρη ως παίκτης κατά τη δεκαετία του 50, ωστόσο ως προπονητής απογείωσε το ελληνικό ποδόσφαιρο ανεβάζοντας το στα σαλόνια του παγκοσμίου. Έχει περάσει φυσικά και από τον πάγκο του Άρη αφήνοντας ισχυρά τα σημάδια των ανανεώσεων του, αφού του άρεσε να δουλεύει με νεαρά ταλέντα, ενώ σπουδαία ήταν η παρουσία του ως πρόεδρος σε μετέπειτα χαλεπούς καιρούς για την ομάδα μας. Μια προσωπικότητα σαν του Αλκέτα πραγματικά λείπει από τον Άρη...
Τερζής, Ραπτόπουλος, Χρηστίδης, Σπυρίδων και Πάλλας στο σπίτι του Καμπάνη. Όλοι τους κυπελλούχοι το 1970 με την σπουδαία ομάδα εκείνης της εποχής
2013. Ο Τάκης Ραπτόπουλος λίγο πριν πεθάνει, ζήτησε να πάει με το αυτοκίνητο και να δει το γήπεδο Χαριλάου για μια τελευταία φορά. Ο Τάκης, γέννημα θρέμμα τουμπιώτης, μπορεί να ξεκίνησε την καριέρα του στον παοκ, ωστόσο τελείωσε εκεί που ήθελε η καρδιά του, στον Άρη, και μάλιστα κερδίζοντας τον τίτλο του κυπελλούχου το 1970. Ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ένας αγνός και φλογερός αρειανός που λείπει στους οικείους του, και όχι μόνο.
Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται στη δίνη του χρόνου, ωστόσο η απουσία κάποιων γίνεται περισσότερο αισθητή. Η οικογένεια του Άρη θρηνεί αλλά και τιμάει τα μέλη της που "φεύγουν". Το σπουδαιότερο είναι όμως πως οι άνθρωποι αυτοί δεν ξεχνιούνται, πράγμα που τους διαφυλάσσει από το σκοτάδι και εγγυάται την αιωνιότητα σε όλους αυτούς που συνέβαλαν ώστε ο Άρης να φτάσει εκεί που βρίσκεται σήμερα...
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
