Διαμαρτυρίες προς τον διαιτητή από όλους!
Στις 4 Ιουνίου 1972 στο κατάμεστο Χαριλάου ο Άρης αντιμετωπίζει στο ντέρμπυ της 33ης, προτελευταίας αγωνιστικής, τον παοκ. Ο Άρης βρισκόταν στην 4η θέση της βαθμολογίας, ο παοκ στην 5η, ενώ οι δύο ομάδες είχαν λογαριασμούς και στον ημιτελικό του κυπέλλου, προγραμματισμένο να διεξαχθεί μετά από τρεις μέρες στο ίδιο γήπεδο. Οι δύο αυτοί αγώνες έμειναν στην ιστορία του Άρη ως δύο μαύρες ημέρες, κατά τις οποίες ο συμπολίτης με τη βοήθεια της διαιτησίας και του κατεστημένου, κατόρθωσε να σπάσει μια πολύχρονη παράδοση εις βάρος του, να αποδυναμώσει και σταδιακά να διαλύσει την μεγάλη ομάδα του Άρη που πρωταγωνίστησε στην Ελλάδα από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και μετά.
Μιλώντας με έναν από τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιου της 4ης Ιουνίου, μου είπε ξεκάθαρα πως το ματς έπρεπε να λήξει 5 ή 6 -1 εις βάρος των φιλοξενούμενων. Ο Άρης είχε μια ξεκάθαρη υπεροχή, έχασε δεκάδες ευκαιρίες αλλά τελικά κατόρθωσε να αυτοκτονήσει, με τη βοήθεια βέβαια του Θεσσαλονικιού διαιτητή Ζλατάνου. Οι κίτρινοι μπήκαν πολύ δυνατά και προηγήθηκαν στο ημίχρονο με 3-1. (18' Παπαϊωάννου, 35' Συρόπουλος, 43' Αλεξιάδης - 21' Φουντουκίδης). Οι φιλοξενούμενοι μάλιστα έχασαν στο 38' τον Παρίδη που μούτζωσε τον διαιτητή και αποβλήθηκε.
Το γκολ του Παπαϊωάννου
Να σημειωθεί πως στη διάρκεια της ανάπαυλας αναφέρεται από άτομο που ήταν στα αποδυτήρια πως παράγοντας του παοκ χαστούκισε παίκτη της ομάδας του και γενικά η γειτονική ομάδα ήταν στα πρόθυρα διάλυσης.
Κι ενώ το πρώτο μέρος έδειξε πως όλα θα οδηγούσαν σε έναν θρίαμβο του Άρη, το δεύτερο μέρος ήταν τραγικό για τους κίτρινους και όλα ανατράπηκαν σε λίγα λεπτά.
Ο παοκ ξεκίνησε με δώρο-πέναλτυ στο 46', το οποίο όμως έχασε ο Ματζουράκης. Η αλήθεια είναι πως οι κίτρινοι υποτίμησαν τους αντιπάλους τους, αλλά και έχασαν τη ψυχραιμία τους από τα φαλτσοσφυρίγματα του Ζλατάνου. Και ενώ ο Άρης όταν έπαιζε 11 προς 11 ήταν κυρίαρχος, στο δεύτερο μέρος έχασε τον ρυθμό και την αυτοκυριαρχία του. Ίσως οι παίκτες του να επαναπαύτηκαν στο σκορ και την εμφάνιση του Α' μέρους και δεν είδαν με την απαιτούμενη σοβαρότητα τη συνέχεια. Χάσανε κι άλλες ευκαιρίες, δεν κατάφεραν να σκοράρουν επιπλέον και τελικά τιμωρήθηκαν από τον Ματζουράκη στο 65' και από τον Γούναρη στη λήξη του παιχνιδιού. Οι παίκτες του παοκ δεν μπορούσαν να πιστέψουν την ανέλπιστη ισοπαλία, γεγονός που τους έδωσε την ψυχολογική ώθηση για το ματς του κυπέλλου μετά από τρεις μέρες. Βέβαια οι αποφάσεις του Ζλατάνου έμοιαζαν αγγελικές μπροστά στην διαιτησία του Μίχα, στις 7 Ιουνίου.
Διεκδίκηση στον χώρο του κέντρου. Προσέξτε στην κερκίδα τα χαρακτηριστικά χάρτινα καπελάκια της εποχής!
Ο Άρης έχασε την ευκαιρία να πετύχει μεγαλειώδη νίκη επί του αντιπάλου του και να τον συντρίψει ψυχολογικά ενόψη και του επερχόμενου ημιτελικού του κυπέλλου. Δυστυχώς οι κίτρινοι σε αυτό το ματς έχασαν πολλά περισσότερα από τους βαθμούς της νίκης. Όπως μου είπε παίκτης που αγωνίστηκε στο συγκεκριμένο ματς, "δυστυχώς βγάλαμε μόνοι τα μάτια μας, και χάσαμε την ευκαιρία να διαλύσουμε τον συμπολίτη. Αν τον κερδίζαμε στα συγκεκριμένα δύο ματς η ιστορία του Άρη αλλά και του παοκ κατά τη δεκαετία του '70, θα ήταν εντελώς διαφορετική."
Ο Παπαϊωάννου πανηγυρίζει το τέρμα του (από το αρχείο του παίκτη)
Το ματς παρακολούθησαν περίπου 17.000 οπαδοί και των δύο ομάδων.
Η σύνθεση του Άρη ήταν η εξής:
Χρηστίδης, 46' Γκαντίνας, Σπυρίδων, Μπαλάφας, Σεμερτζής, Πάλλας, Παπαϊωάννου, Συρόπουλος, Γούναρης, Αλεξιάδης, Κόκκορης, 65' Κωνσταντινίδης, Κεραμιδάς
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
