Μία από τις πιο θρυλικές μορφές του μεταπολεμικού Άρη είναι αυτή του Θόδωρου Πάλλα. Ο Πάλλας υπήρξε γέννημα θρέμμα του συλλόγου μας, καθώς προήλθε από τις ακαδημίες της ομάδας, ενώ βρέθηκε στην Α ομάδα από το 1967 μέχρι το 1980, συμπληρώνοντας 425 επίσημα παιχνίδια με τη φανέλα του Άρη, επίδοση που τον φέρνει δεύτερο στη σχετική λίστα, πίσω μόνο από τον Ντίνο Κούη!

(στο εξώφυλλο το 1978, με μουστάκι πλέον, αρχηγός του Άρη. Δεξιά από τη βραδιά του μεγάλου τελικού του 1970)

Με τον Άρη κέρδισε το κύπελλο του 1970, διεκδίκησε το πρωτάθλημα του 1980, και ήταν παρών σε κάθε όμορφη στιγμή του συλλόγου κατά τα δεκατρία ένδοξα χρόνια στα οποία θήτευσε στο Χαριλάου! Υπήρξε αρχηγός της ομάδας και βασικό στέλεχος των επιτυχιών της σεζόν 1979-80 σε Ελλάδα και Ευρώπη, ενώ νωρίτερα, αγωνίστηκε με επιτυχία στην εθνική ομάδα.

Ο Θόδωρος Πάλλας είναι μια σπουδαία προσωπικότητα που όμως από τη στιγμή που έφυγε από τον Άρη, στα τέλη του 1980, απέχει συνειδητά από τα κοινά της ομάδας, πρώτον γιατί διαμένει μόνιμα στην Αθήνα και δεύτερον γιατί το διαζύγιο με τον Άρη δεν έγινε με τον καλύτερο τρόπο. Από τη στιγμή που έφυγε, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που μίλησε σε κάποιο μέσο για τον Άρη.

Εναντίον της ΑΕΚ το 1973. Δεξιά στο "σπίτι" του, στο παλιό ξερό Χαριλάου το 1968

Έτσι θεωρώ μεγάλη μου τιμή, τη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει το 2015 και που σας παρουσιάζω σήμερα ξανά, επί τη επετείω των γενεθλίων του, αφού γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα το 1948! Με τον Θόδωρο έχω μιλήσει αρκετές φορές, ενώ με βοήθησε αρκετά με τις αναμνήσεις του για το 1970 και την κατάκτηση του κυπέλλου, κατά τη διάρκεια της συγγραφής του τελευταίου μου βιβλίου.

Απολαύστε τη συζήτηση που είχαμε:

-Είχατε την τύχη να παίξετε στις δύο μεγαλύτερες ομάδες των τελευταίων ίσως 60 χρόνων, τον Άρη που σήκωσε το κύπελλο το 1970 και τον Άρη του 1979-80, που πρωταγωνίστησε στην Ευρώπη και διεκδίκησε επί ίσοις όροις τον τίτλο του πρώτου πρωταθλητή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Πως αισθάνεστε για αυτό το προνόμιο;

-Όταν πρωτομπήκα στην πρώτη ομάδα δεν μπορούσα να το πιστέψω πως ήμουν συμπαίκτης με άτομα που μέχρι πριν λιγο καιρό μάζευα τις φωτογραφίες τους στα χαρτάκια! Εν πάσει περιπτώσει είχα την τύχη να παίξω πράγματι με πάρα πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές, μια πραγματικά χρυσή γενιά που παρόμοια της δεν θυμάμαι να είχε βγάλει ο Άρης. Ψηφίδης, Κεραμιδάς, Χρηστιδης, Αλεξιάδης, Σεμερτζής, Κωνσταντινίδης, Παπαϊωάννου, Ναλμπάντης, ο Συρόπουλος ο συγχωρεμένος και άλλοι που μου διαφεύγουν τώρα που ήταν όλοι τους παιχταράδες. Η ομάδα αυτή έκανε τον κύκλο της και άρχισε να φθίνει μετά το ματς του κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ το 1973 με τον Ζλατάνο. Τότε αρκετοί από τους παλιούς έφυγαν και άρχισαν να αντικαθιστούνται από νέα παιδιά, μια νέα γενιά, που όμως όταν άρχισαν και αυτοί να πατάνε στο γήπεδο απέδειξαν πως είναι εξίσου παικταράδες και άρχισαν να φέρνουν αποτελέσματα. Με αυτούς τους παίκτες κάναμε και πάλι ένα πολύ αξιόλογο σύνολο, με το οποίο δυστυχώς δεν ευτυχήσαμε να κερδίσουμε τον τελικό, το μπαράζ του Βόλου.
-Ας τα παρουμε από το τέλος. Πείτε μου για το μπαράζ του Βόλου.
-Στο συγκεκριμένο μπαράζ και σε οποιαδήποτε μπαράζ, υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Κάποιος πρέπει να κερδίσει. Δυστυχώς εμείς χάσαμε και από τότε είμαστε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αυτό το πράγμα το δικαιολογώ μέχρι ένα σημείο, αλλά δεν έπρεπε να συμβεί. Όταν παίζεις χάνεις ή κερδίζεις. Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι και λέω, για 2-3 εκατοστά, το φάουλ που είχα εκτελέσει στο πρώτο ημίχρονο και βρήκε το οριζόντιο δοκάρι, αντί να πάει παράλληλα με τη γραμμή του τέρματος, θα πήγαινε μέσα. Ήταν θέμα λίγων εκατοστών. Εγώ ήμουν σίγουρος πως θα έμπαινε γκολ. Κι όμως η μπάλα πήγε παράλληλα με τη γραμμή και κατέληξε εκτός τέρματος. Μίλησα αργότερα με τον Βάγγη και του λέω, «ρε θέμη γιατί δεν την έσπρωξες λιγάκι να μπεί μέσα, δεν προλάβαινες;» «Δεν προλάβαινα» μου είπε, «αλλά ούτε που φανταζόμουνα πως θα πήγαινε έξω». Τελικά η μπάλα πήρε παράλληλη πορεία με τη γραμμή και πέρασε μπροστά από το κάθετο δοκάρι βγαίνοντας έξω. Εν πάσει περιπτώσει αυτή είναι η μπάλα.
-Ήθελα να σας ρωτήσω, μετά το 1973, ποιός ήταν ο κύριος για την αναμόρφωση της ομάδας, ο Μακ Γκίνες ή και άλλοι προπονητές;
-Όλοι οι προπονητές που πέρασαν από τον Άρη τη δεκαετία του 70 ήταν καλοί. Ο Μακ Γκίνες ήταν νέος άνθρωπος, είχε δουλέψει με τις ομάδες της Μάντσεστερ Γιουναϊτεντ. Ήταν πολύ καλό παιδί, ενθουσιώδης και τον θυμάμαι πάντοτε με κέφι και μεράκι να κάνει την δουλειά του με μεγάλη επιτυχία. Σίγουρα ήταν κατά μεγάλο βαθμό αυτός που συγκέντρωσε το τόσο καλό υλικό και στη συνέχεια άλλοι εξίσου καλοί προπονητές συνέχισαν το έργο του.
-Πάμε λίγο στην αρχή. Πως βρεθήκατε στον Άρη και πότε;
-Εκεί που έμενα, από κάτω ήταν η Σαλαμίνα, η ιχθυόσκαλα. Εκεί είχε κάτι καταφύγια από τον πόλεμο και μία μεγάλη αλάνα που ήταν το γήπεδο μας. Εκεί μαζευόμασταν όλα τα παιδιά. Υπήρχε η ομάδα του Αλεξιάδη, βάζαμε κανά τάληρο, κανά δεκάρικο για στοίχημα και παίζαμε όλοι μαζί.
-Ο Αλεξιάδης δηλαδή σας πήγε στον Άρη;
-Ο Αλεξιάδης, ναι. Ήμουν περίπου 13-14 χρονών. Σιγά σιγά πέρασα από όλες τις ομάδες υποδομής. Κυριολεκτικά επιβίωσα. Θυμάμαι πως υπήρχαν πάρα πολλά ταλέντα, τρομεροί παίκτες, καλύτεροι και από μένα. Από εκείνη τη φουρνιά είχα την τύχη να είμαι ο μοναδικός που βγήκα στην πρώτη ομάδα. Ήταν θέμα τύχης. Το να μην απογοητευτείς και να συνεχίσεις να επιμένεις είναι και αυτό ένα προσόν. Πολλά παιδιά βαρέθηκαν, άλλοι είχαν πρόβλημα με το σπίτι τους και τελικά σταμάτησαν το ποδόσφαιρο. Όχι πως δεν μπορούσαν να παίξουν, κάποιοι ήταν μεγάλα ταλέντα. Αλλά η πρώτη ομάδα ήταν πλήρης από μεγάλους παίκτες και έτσι δεν αναδεικνύονταν πολλοί από τις δεύτερες ομάδες.

-Μιλήστε μου για την Εθνική ομάδα. Πόσες φορές παίξατε;
-Στην εθνική έχω παίξει 31 φορές από το 1971 έως το 1978.

Με την εθνική στο Μαρακανά, στη φιλική λευκή ισοπαλία το 1974
-Το σπουδαιότερο ματς ήταν στο Μαρακανά (Απρίλιος 1974, Βραζιλία-Ελλάδα 0-0);
-Το Μαρακανά ήταν φιλικό. Παρόλα αυτά μπορούσαμε και να το κερδίσουμε εκείνο το ματς. Θυμάμαι πως έπαιζε ο Αντωνιάδης σε εκείνο το παιχνίδι και πως έχασε μια μεγάλη ευκαιρία που αν έμπαινε θα φεύγαμε νικητές. Εν πάσει περιπτώσει, η Βραζιλία τότε περνούσε μια φάση παρακμής, αλλά βέβαια είχε μέσα κάποιους παικταράδες. Ο Ζαρζίνιο και ο Ριβελίνο ήταν κάπως μεγάλοι σε ηλικία, αλλά δεν έπαυαν να είναι θρύλοι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Για εμάς ήταν μεγάλη τιμή και περηφάνεια που παίξαμε με αυτούς τους ανθρώπους. Το γήπεδο ήταν γεμάτο, 220.000 κόσμος! Φαντάσου τι συναίσθημα. Και να σκεφτείς πως το παιχνίδι ήταν φιλικό, προετοιμάζονταν η Βραζιλία για το παγκόσμιο κύπελλο. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για εμάς που ήμασταν συνηθισμένοι να παίζουμε στην καλύτερη περίπτωση μπροστά σε 20.000 με 30.000 κόσμο. Όταν μπήκαμε στον αγωνιστικό χώρο το γήπεδο ήταν ήδη γεμάτο. Την προηγούμενη ημέρα, όταν πήγαμε να κάνουμε προπόνηση το γήπεδο ήταν πάλι γεμάτο! Ήταν μαθητές που γράφανε στις κερκίδες τους διαγωνισμούς τους. Έτσι, παρότι ήταν γεμάτο κόσμο, δεν ακούγονταν κιχ στον αγωνιστικό χώρο. Πάντως αυτό που μου έμεινε ήταν πως όπου και να γυρνούσα το βλέμμα κατά τη διάρκεια του ματς έβλεπα μια απέραντη λαοθάλασσα!
Κάναμε με την εθνική και άλλα πολλά παιχνίδια για τα οποία νοιώθω υπερήφανος. Δεν θα ξεχάσω την εμφάνιση με τη Γερμανία στο Ντυσελντορφ, σε επίσημο παιχνίδι (Οκτώβριος 1975, προκριματικά του ΕυρωπαΙκού πρωταθλήματος, τελικό σκορ 1-1). Η Γερμανία ήταν μια υπερδύναμη με όλους τους παικταράδες της μέσα. Ο Μπεκεμπάουερ ήταν λίγο μεγάλος τότε, αλλά το σύνολο της ομάδας τους είχε ονόματα που αφήσανε εποχή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Εν πάσει περιπτώση καταφέραμε και φέραμε ισοπαλία. Αυτό που θυμάμαι ήταν η απίστευτη ευκαιρία του Γιώργου Κούδα που μπήκε στην περιοχή, έκανε μια ντρίπλα και βρέθηκε μπροστά στον τερματοφύλακα Μάγιερ. Τότε ο Γιώργος έκανε προσποίηση στον Γερμανό, αυτός έπεσε και τότε όλοι σηκώσαμε τα χέρια να πανηγυρίσουμε το γκολ! Έγω φώναξα γκολ, αλλά ο Μάγιερ παρότι είχε πέσει στην άλλη πλευρά, αναπήδησε στο έδαφος, πετάχτηκε και έπιασε την μπάλα μέσα από τα πόδια του Γιώργου! Ακόμη και σήμερα δεν το έχω συνειδητοποιήσει πως αντέδρασε τόσο αστραπιαία ο Γερμανός γκολκίπερ. Αλλά φυσικά αυτή ήταν η κλάση του, καθώς τότε ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας παγκοσμίως.

Ανάμεσα στους Βραζιλιάνους Ζαϊρζίνιο και Ζαζίνιο στο Μαρακανά
-Με τον Άρη σας έχει μείνει κάτι;
-Ο Άρης είναι όλη μου η ζωή. Ιδιαίτερα θυμάμαι την χρονιά με την απίστευτη πορεία στην Ευρώπη, το 1979. Φέρναμε αποτελέσματα που δεν πιστεύαμε πως τα φέρναμε εμείς! Καμιά φορά σκεφτόμουν με τι ομαδάρες παίζαμε και όταν τις παλεύαμε και τις αποκλείαμε μετά αναρωτιόμουν «πως είναι δυνατόν να τις αποκλείσαμε εμείς αυτές τις ομάδες;» Η Περούτζια είχε κοντέψει να πάρει το πρωτάθλημα Ιταλίας, είχε μέσα τον Ρόσσι, ήταν αήττητη δεν θυμάμαι για πόσα ματς στην έδρα της. Σε εκείνο το ματς στην Περούτζια δεν έπαιξα, ήμουν όμως στην κερκίδα. Δεν έπαιξα γιατί την Κυριακή πριν το ματς παίξαμε στα Γιάννενα με καταρακτώδη βροχή. Κερδίσαμε με 0-1 με σουτ μου έξω από την περιοχή. Στα τελευταία όμως λεπτά έκανα ένα τάκλιν και μου γύρισε το πόδι γιατί σκάλωσε η τάπα μου σε μία λακούβα. Το πόδι μου έγινε αμέσως μαύρο και έτσι έχασα το ευρωπαϊκό ματς. Ωστόσο με πήρανε στην Ιταλία τιμής ένεκεν. Είδα το ματς από την κερκίδα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτό το παιχνίδι που έκανε τότε ο Άρης ήταν εξωπραγματικό.
-Εκείνη η ομάδα ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς του Σασία ή του Τσατσεφσκι την προηγούμενη χρονιά;
-Ο Σασία ήταν σίγουρα πιό χαλαρός. Ο Τσατσέφσκι ήταν καλύτερος προπονητής, ήταν όμως πολύ σκληρός και λίγο στενοκέφαλος. Έκανε πολύ κοπιαστική προπόνηση. Πολλές φορές πηγαίναμε και του λέγαμε να κάνει λίγο κράτει, να μην μας φέρνει στα όρια. Όχι, έλεγε αυτός, προπόνηση και πάλι προπόνηση! Όλη η ομάδα κλατάριζε! Δεν καταλάβαινε κι αυτός να κάνει λίγο κράτει. Σίγουρα η ομάδα του 1979-80 ήταν αποτέλεσμα και των δύο τεχνικών.
-Να κλείσουμε με τον τελικό του 1970. Έχετε κάτι να θυμηθείτε από το ματς εκείνο;
-Ήταν η εποχή που μόλις είχα αρχίσει να παίζω σαν βασικός, είχα δηλαδή κανά χρόνο που έπαιζα. Και εκείνη η πορεία του Αρη ήταν φανταστική. Για να πάρει το κύπελλο ο Άρης είχε κερδίσει Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και στο τέλος τον ΠΑΟΚ. Θυμάμαι πως στα προημιτελικά είχαμε αποκλείσει την Καλλιθέα και περιμέναμε με αγωνία με ποιόν θα κληρωθούμε στον ημιτελικό. Πήραμε τηλέφωνο και όταν μάθαμε πως θα παίζαμε με τον Ολυμπιακό στον Πειραιά, σε μονό παιχνίδι, είπαμε όλοι «ωχ». Πετάγεται τότε ο Κουρτέσης, αν θυμάμαι καλά το όνομα, ένας υπάλληλος τότε του Άρη, και λέει «τι σημασία έχει αν παίζουμε με τον Ολυμπιακό; Θα τον φάμε κι αυτόν!» Και πράγματι πήγαμε μέσα στο Καραϊσκάκη και κερδίσαμε με 0-1. Έτσι με την τρομερή τότε πορεία φτάσαμε μέχρι τον τελικό όπου αντιμετωπίσαμε τον ΠΑΟΚ, μία ακόμη από τις δυνατές ομάδες της χώρας. Έβαλε το γκολ ο Κεραμιδάς και θυμάμαι τον χαμό που έγινε στην κερκίδα! Ο ΠΑΟΚ έχασε και πέναλτυ με τον Κούδα και τελικά κερδίσαμε δίκαια θα έλεγα με 1-0, κατακτώντας το πολυπόθητο τρόπαιο, μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς. Ήταν στιγμές πραγματικά απίστευτες.
Δόξα τω Θεώ έζησα πολύ μεγάλες στιγμές, νοιώθω τυχερός που έχω παίξει και με τις δύο μεγάλες ομάδες του Άρη και έχω αγωνιστεί με συμπαίκτες τους μεγαλύτερους ίσως παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα του συλλόγου.

Με τον Άγγελο Σπυρίδωνα το 1970. Δεξιά μαρκάροντας τον Μισέλ Πλατινί το 1979 στο Χαριλάου

Θυμάμαι πως εκείνη τη μέρα είχαμε μιλήσει για πάνω από δύο ώρες στο τηλέφωνο. Είναι κάτι το απίστευτο να μιλάς με μια τέτοια προσωπικότητα και να τον νιώθεις να συγκινείται και να κομπιάζει στην ομιλία του ενθυμούμενος τα παλιά! Φέτος το καλοκαίρι επρόκειτο να τον επισκεπτώ στο παραθεριστικό του στη Χαλκιδική, αλλά λόγω της κατάστασης με την πανδημία το ραντεβού μεταφέρθηκε για το ερχόμενο καλοκαίρι, φτάνει να έχουμε την υγεία μας...

Σήμερα ο Θόδωρος γίνεται 73, όμως μέσα του παραμένει πάντα έφηβος, εκείνο το μικρό παιδί που με ταχύτητα και τεχνική μπλόκαρε κάθε αντίπαλη επίθεση και βοηθούσε στην οργάνωση του παιχνιδιού του σπουδαίου Άρη της δεκαετίας 1970-80.

Εμείς του ευχόμαστε υγεία και να είναι καλά αυτός και όλη η οικογένεια του!

ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΟΥ 1970 ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΣΤΟ 693252306 Ή ΣΤΟ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.