Μπορεί στους νέους το όνομα Δεμίρης να μη σημαίνει σχεδόν τίποτα, αλλά για τις παλιότερες γενιές των αρειανών, το όνομα αυτό θύμιζε την κομψότητα και την ιδιαιτερότητα του στυλ παιχνιδιού ενός παίκτη που ήταν προορισμένος για μεγάλα πράγματα. Ο γνωστός «Αποδυτηριάκιας», το 2017 έγραψε ως φόρο τιμής στον τότε εκλιπόντα Στέφανο, πως θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει στη σημερινή Μπαρτσελόνα! Και δεν είχε άδικο...
Νεότατος, με τη φανέλα της ΑΕΚ Καβάλας
Η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ
Γεννήθηκε το 1941 στη Καβάλα και από μικρός έδειξε το ποδοσφαιρικό του ταλέντο. Μέλος της τοπικής ΑΕΚ, εντοπίστηκε σύντομα από ανθρώπους της ομοσπονδίας και στελέχωσε στις αρχές του 1959 την εθνική νέων που πήρε μέρος στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Σόφια. Εκεί τον είδαν οι άνθρωποι της ΑΕΚ Αθηνών να διακρίνεται και το καλοκαίρι ήδη βρισκόταν στην Ένωση, όπου κάθισε για τρια χρόνια. Όντας ασυμβίβαστος, δεν θέλησε να ενταχθεί στις «κλίκες» που συνάντησε και παρότι τα διαπιστευτήρια του εντός γηπέδου ήταν εξαιρετικής ποιότητας, δόθηκε δανεικός στον Παναιγιάλειο. Εκεί εντοπίστηκε από τους ανθρώπους του ΑΡΗ.
ΔΑΝΕΙΚΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΗ
Το 1963-64 έρχεται ως δανεικός στον ΑΡΗ και αποτελεί μία πραγματική αποκάλυψη για τους κίτρινους. Κάνει φανταστικές εμφανίσεις, αγωνιζόμενος στην επίθεση. Με θαυμάσια τεχνική και ευφυές παιχνίδι είναι ο ηγέτης της επίθεσης. Τον χαρακτηρίζουν άψογες ντρίπλες, ακριβείς μεταβιβάσεις, διεμβολισμοί και ωραίες σέντρες. Είναι ο ιδανικός οργανωτής και συντονιστής του παιχνιδιού της ομάδας. Πέρα από όλα όμως, είναι εκτελεστής: Σκοράρει δώδεκα φορές, παίρνοντας τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της ομάδας. Η ομάδα που την προηγούμενη χρονιά ήταν 13η, τώρα τερματίζει στην 6η θέση και κερδίζει το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Η μεγαλύτερη επίδειξη του ταλέντου του, γίνεται στις 23 Φεβρουαρίου 1964, όταν στο Χαριλάου, είναι μία ομάδα μόνος του και «εκδικείται» την ΑΕΚ, οδηγώντας τους κίτρινους του βορρά σε επιβλητική νίκη 2-0 με δικά του γκολ. Τα μαθήματα τεχνικής του συνεχίζουν κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς. Στην εντός έδρας ισοπαλία με τον Εθνικό (1-1), ντριπλάρει όλη την αντίπαλη άμυνα και πλασάρει ιδανικά τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Άριστος εκτελεστής της εσχάτης των ποινών, εκτελεί από τα εννέα μέτρα δύο φορές την προηγούμενη ομάδα του, τον Παναιγιάλειο, στο 2-1 του γηπέδου Χαριλάου. Το καλοκαίρι όμως ο δανεισμός του λήγει και η ΑΕΚ προτίθεται να τον παραχωρήσει μόνο έναντι ενός σημαντικού ποσού.
Ο Στέφανος πλασάρει τον Σεραφείδη και γράφει το 2-0 επί της ΑΕΚ. Η εκδίκηση του Δεμίρη ολοκληρώνεται
Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΗ
Το καλοκαίρι του 1964 έχει σημάνει συναγερμός στις τάξεις του ΑΡΗ. Η ΑΕΚ ζητάει 220.000 δραχμές, ένα υπέρογκο ποσό για τα δεδομένα της εποχής. Τα μετρητά πρέπει να είναι 150.000 και τα υπόλοιπα σε συναλλαγματικές. Η διοίκηση διαθέτει λιγότερο από τα μισά των μετρητών που πρέπει να δώσει. Το μεγαλείο των φιλάθλων της ομάδας φαίνεται για άλλη μία φορά. Ο Σύνδεσμος Φιλάθλων Οπαδών του ΑΡΗ κάνει έρανο και σε λιγότερο από σαρανταοκτώ ώρες μαζεύει τα χρήματα. Συνεισφέρουν ακόμη και παίκτες της ομάδας! Μαζεύονται 80.000 δραχμές και παραδίδονται στη διοίκηση. Ο Στέφανος ανήκει πλέον στην ομάδα μας, όπου παραμένει μέχρι το τέλος της καριέρας του, το 1969.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΗ
Το 1964-65 είναι μια καταπληκτική χρονιά για τον Στέφανο που κερδίζει πανάξια το παρατσούκλι «στρατηγός». Είναι δαιμόνιος, ο πιο επικίνδυνος κυνηγός και ο ικανότερος τροφοδότης των άλλων επιθετικών. Παίζει εξαιρετικά εναντίον της Ρόμα στο κύπελλο εκθέσεων. Τον Οκτώβριο του 1964 πετυχαίνει γκολ και ο Άρης κερδίζει μετά από 32 χρόνια στο Καραϊσκάκη. Φεύγει από το γήπεδο με δάκρυα χαράς! Η μεγαλύτερη διάκριση του στη σεζόν 1964-65, είναι στο πασχαλινό τουρνουά της Νέας Υόρκης, όπου ο ΑΡΗΣ κάνει πολύ καλές εμφανίσεις εναντίον της Αϊντραχτ, της Φιορεντίνα και των Αμερικανών Ουκράνιανς. Ο «στρατηγός» αναδεικνύεται MVP του τουρνουά, κερδίζοντας την αναγνώριση όλων! Το 1965-66 είναι εκπληκτικός στα παιχνίδια εναντίον της Κολωνίας για το κύπελλο εκθέσεων. Ιδιαίτερα στο παιχνίδι στην Γερμανία, στο τέλος του αγώνα κερδίζει το χειροκρότημα όλου του γηπέδου. Εναντίον της Γιουβέντους την επόμενη χρονιά παίζει μόνο στον πρώτο αγώνα, στο Καυταντζόγλειο. Δεν είναι καλός, αλλά έχει σουτ στο οριζόντιο δοκάρι. Η εκρηκτικότητα του έχει μειωθεί, καθώς είναι πιο μεγάλος στην ηλικία, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι πάντα ανάμεσα στους διακριθέντες. Οι πλευροκοπήσεις του δημιουργούν πάντα σοβαρούς κινδύνους στην αντίπαλη άμυνα και παρότι η εκτελεστική του δεινότητα δεν είναι στο επίπεδο των πρώτων χρόνων, με την εμπειρία και τις σωστές κάθετες του μπαλιές, είναι καλύτερος στον δημιουργικό τομέα. Είναι βαρύς και αργός και αγωνίζεται λίγο πιο πίσω, ως επιθετικός μέσος. Όταν όμως είναι σε καλή ημέρα, είναι αδύνατον να αναχαιτιστεί και παρασύρει με την απαράμιλλη μαεστρία του όλη την ομάδα σε υψηλά επίπεδα απόδοσης. Τη σεζόν 1967-68, στον πρώτο γύρο ταλαιπωρείται από μικροτραυματισμούς που του στερούν την συμμετοχή σε πολλά ματς και του μειώνουν την αγωνιστικότητα. Το 1968-69 δεν είναι πλέον βασικός. Χρησιμοποιείται σε πολύ λίγα παιχνίδια, ως αλλαγή, δείχνοντας σημάδια κόπωσης. Το επόμενο καλοκαίρι παίρνει κανονικά μέρος στην προετοιμασία της ομάδας, αλλά τελικά αποφασίζει να σταματήσει το ποδόσφαιρο, σε ηλικία μόλις εικοσιοκτώ ετών.
Είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά τον Στέφανο και την οικογένεια του. Ο κουνιάδος του μάλιστα μου παραχώρησε το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο του, το οποίο αποτελεί ένα κόσμημα του δικού μου πλέον αρχείου. Εδώ το αυτόγραφο που μου είχε υπογράψει ο ίδιος ο Στέφανος
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Θα δανειστώ τα λόγια του «Αποδυτηριάκια»: «Ποιοτικός ποδοσφαιριστής ο Δεμίρης. Όχι απλά μάστορας με την μπάλα, τεχνίτης με τα όλα του. Στο γήπεδο έβγαζε εμπνεύσεις, έπαιζε με φαντασία και ήταν ο ορισμός του δημιουργικού ποδοσφαιριστή. Κυνηγός με επιτελικές ιδιότητες. Λένε ότι ήταν σέντερ-φορ επειδή ήταν και γκολτζής. Στην πραγματικότητα ήταν ο κρυφός κυνηγός, που δεν λειτουργούσε μόνον ως εκτελεστής αλλά κι άνοιγε χώρους να κάνει το γκολ ο Αλεξιάδης, ο Κεραμιδάς, ο Συρόπουλος, ο Κωνσταντινίδης.»
Είναι αλήθεια δεν τα πήγαινε καλά με τις προπονήσεις. Για αυτό και δεν προχώρησε παραπάνω στην καριέρα του. Για αυτό δεν έπαιξε στην Μπαρτσελόνα. Οι φυσικές του δυνάμεις ήταν ακμαίες όσο είχε τη δύναμη της νιότης. Όταν τα χρόνια πέρασαν, έπεσε φυσιολογικά και αυτός. Ο χαρακτήρας του ήταν τέτοιος που δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με στερερότυπα προπονήσεων και προπονητικών οδηγιών. Ο Στέφανος έπαιζε το παιχνίδι όπως το αντιλαμβάνονταν ο ίδιος, τις περισσότερες φορές βέβαια με απόλυτη επιτυχία!
O Στέφανος κατά τη δεκαετία του ογδόντα, με τον τεράστιο Χελένιο Χερέρα σε κάποια σχολή προπονητών στην Ευρώπη.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ
Ο Στέφανος παρέμεινε στον χώρο του ποδοσφαίρου, σχεδόν μέχρι το τέλος των ημερών του. Το 1971 παίρνει άδεια εξασκήσεως προπονητή, ενώ παρακολούθησε σχολή προπονητών που δίδασκε ο μεγάλος Χερέρα της Μπαρτσελόνα. Ακολουθεί μια μεγάλη καριέρα σε συλλόγους χαμηλότερων κατηγοριών, κυρίως της βόρειας Ελλάδας: Κοζάνη, Καρδίτσα, Παλαίφυτο, Καμπανιακός, Πανθρακικός, Αιγινιακός και Παύλος Μελάς είναι μερικές από τις ομάδες που προπόνησε. Στον Παύλο Μελά μάλιστα ανακαλύπτει το ταλέντο του Γιώργου Δώνη που χρωστάει πολλά στον Δεμίρη. Φυσικά δεν έμεινε μακρυά από τον ΑΡΗ. Το 1987 υπογράφει συμβόλαιο συνεργασίας με τον Δασυγένη και εργάζεται για τον ΑΡΗ σε ρόλο σκάουτερ. Το 1991-92 είναι συνεργάτης του Βούλγαρου Βούτσωφ στην τεχνική ηγεσία της ομάδας.
Μαζί με τον κολλητό του, Νίκο Χρηστίδη, στο ταξίδι για τη Νέα Υόρκη το 1965. Οι δύο παίκτες του Άρη συνδέθηκαν με μακροχρόνια φιλία που κράτησε μέχρι τον θάνατο του Στέφανου
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Στέφανος Δεμίρης ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα της δεκαετίας του εξήντα και μια εμβληματική φιγούρα, πολύ αγαπητή στον κόσμο του ΑΡΗ. Παρότι «γεννήθηκε» ποδοσφαιρικά στην ΑΕΚ, ο ΑΡΗΣ έγινε η οικογένεια του. Έζησε στην πόλη μας και στον ΑΡΗ έκανε φιλίες που κράτησαν για όλη τη ζωή του. Από τους πιο αγαπημένους του φίλους ήταν ο Νίκος Χρηστίδης, ο οποίος δεν αρνήθηκε να γράψει τον επίλογο σε αυτό το αφιέρωμα:
«Ο Στέφανος Δεμίρης ήταν πραγματικά ένα γέννημα θρέμμα της αλάνας. Γεννήθηκε με την αντίληψη της αλάνας, έλεγε πως το ποδόσφαιρο δεν ήταν ένα παιχνίδι, αλλά μια φυγή από την πραγματικότητα, ένας χώρος όπου ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφραστεί, πέρα από σχήματα, προπονητικές τακτικές και υποδείξεις. Συγκρούστηκε με την πραγματικότητα στην ΑΕΚ, κατέληξε στον Παναιγιάλειο που εκείνη την εποχή ήταν ότι χειρότερο για τον Στέφανο. Τελικά όμως ήρθε στον Άρη, όπου βρέθηκε σε μια οικογένεια που τον αγκάλιασε. Εδώ ένοιωσε τη ζεστασιά όλων, συμπαικτών, παραγόντων και του κόσμου. Παρέμεινε μέχρι το 1969 όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο νέος, αδικώντας τον εαυτό του και το ποδόσφαιρο. Εγώ προσωπικά υπήρξα συνέταιρος εκτός ποδοσφαίρου με τον Στέφανο για λίγο καιρό, αλλά παραμείναμε φίλοι μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του! Είχαμε κανονίσει να πάμε στην Περαία για να συναντήσουμε άλλους συμπαίκτες μας, αλλά ο Στέφανος εκείνη τη μέρα δεν αποκρίθηκε στις κλήσεις μου. Όταν τελικά πληροφορήθηκα από τον γαμπρό του πως είχε πεθάνει έμεινα άναυδος. Να είναι καλά εκεί που βρίσκεται, είμαι σίγουρος πως και εκεί θα έχει πολύ δουλειά, αφού σίγουρα θα γίνονται και εκεί ψηλά πρωταθλήματα και αγώνες...»
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
Σύμφωνα με το αρχείο της aris.re ο Δεμίρης αγωνίστηκε σε 187 ματς του Άρη και πέτυχε 67 γκολ. Τα επίσημα παιχνίδια του είναι 140 και τα γκολ 35.
