Οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον Άρη, υπάρχουν άτομα που δεν ξεχνιούνται ποτέ από τους παλιότερους, αλλά και που πρέπει να "συστήσουμε" στους νεότερους, ώστε η θύμησή τους να παραμείνει για πάντα στην κιτρινόμαυρη οικογένεια μας, για πάντα!
Ο Λεωνίδας Ποζάνης "έφυγε" από κοντά μας στις 27 Δεκεμβρίου 2019, ωστόσο παραμένει στην καρδιά μας. Τηρώντας μια υπόσχεση προς την κυρία Τούλα, τη σύζυγό του, και προς τον ίδιο μου τον εαυτό, σας παρουσιάζω σήμερα τη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής μας, αρκετά χρόνια πριν:
Λένε πως ο χρόνος μπορεί και δαμάζει τα πάντα με το πέρασμα του. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που παραμένουν ανεξίτηλα, όσα χρόνια και αν περάσουν. Ο ηλικιωμένος κύριος που διέσχισε τον αγωνιστικό χώρο πριν από το φιλικό με την Ρόμα, στις 26 Ιουλίου 2013, χειροκροτήθηκε παρατεταμένα από το κοινό του Άρη. Η αγάπη και προσήλωση του Ποζάνη Λεωνίδα στην κιτρινόμαυρη ομάδα ξεκινάει από πολύ παλιά, από εποχές σχεδόν μυθικές. Ο Λεωνίδας είχε την τύχη να «μάθει» μπάλα κοντά στα ιερά τέρατα που το 1946 σήκωσαν ψηλά το τελευταίο πρωτάθλημα της ομάδας! Μια εποχή που είναι πολύ μακρινή για τους περισσότερους από εμάς. Η εποχή του ρομαντικού, του ηρωικού ποδοσφαίρου, που πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά άφησε έναν από τους τελευταίους ήρωες της, ένα πολεμιστή που ακόμη και σήμερα, πολλές δεκαετίες από την στιγμή που κρέμασε τα παπούτσια του, προκαλεί δέος και ρίγος με τα κατορθώματα του μέσα στα χωμάτινα γήπεδα της εποχής του.
Τον άνθρωπο αυτό είχα την τιμή και την ευχαρίστηση να τον συναντήσω και να μιλήσω μαζί του.
Αριστερά σκυφτός ακούει τον πρόεδρο του Άρη. Δίπλα του ο Καμπάνης, ο Βελλιάδης και οι υπόλοιποι συμπαίκτες
ΥΡ: Κύριε Λεωνίδα, πόσο χρονών είστε;
ΛΠ: Άστα, μην τα ρωτάς, έχω περάσει από καιρό τα ογδόντα.
ΥΡ: Από υγεία είστε καλά; Πως αισθάνεστε;
ΛΠ: Περδίκι! Ξεχνάω αρκετά τελευταία, αλλά τα παλιά τα θυμάμαι σαν να ήταν σήμερα!
ΥΡ: Θυμάστε να μου πείτε πότε και πως βρεθήκατε στην ομάδα του Άρη;
ΛΠ: Ήταν αμέσως μετά την κατοχή. Τότε υπήρχε φτώχεια και πείνα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε εσείς οι νέοι πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα. Εγώ ήμουν μικρός και καθόμουν μαζί με φίλους μου και βλέπαμε τους παίκτες του Άρη που έκαναν προπόνηση. Σε κάποια στιγμή κάποιος χτύπησε και βγήκε. Χρειάζονταν έναν αντικαταστάτη. Πήρα το θάρρος, θράσος μάλλον, και προσφέρθηκα. Αρχηγός ήταν ο Κλεάνθης Βικελίδης. Με κοίταξε από πάνω ως κάτω. Ήμουν ψηλός για την ηλικία μου και φυσικά …ξυπόλητος. «Μπορείς να παίξεις;» μου λέει. «Ναι» του απαντάω και μπαίνω. Στην πρώτη φάση, αντίπαλος του Κλεάνθη, πηδάω μαζί του για κεφαλιά. Κερδίζω την κεφαλιά και καθώς κατεβαίνω στο έδαφος, με το γόνατο χτυπάω τον Κλεάνθη στην ραχοκοκαλιά. Πρέπει να τον πόνεσα, αλλά δεν είπε τίποτα γιατί ήταν θηρίο. Στην επόμενη φάση, πάλι με θράσος, χώθηκα και του πήρα την μπάλα. Στην τρίτη προσπάθεια μου, μου τραβάει μια δυνατή αγκωνιά! Πετάχτηκα πολλά μέτρα έξω από το γήπεδο! Έκανα πέντε λεπτά να συνέλθω. Στο τέλος του αγώνα, ο μεγάλος αυτός παίκτης έρχεται και μου λέει: «να έρθεις αύριο με δύο φωτογραφίες να σου κάνουμε δελτίο». Αυτό ήταν, μπήκα στην ομάδα του Άρη!
Βραβεύεται για το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης το 1953
ΥΡ: Πότε παίξατε για πρώτη φορά στην πρώτη ομάδα; Και σε τι θέση;
ΛΠ: Πρώτη φορά έπαιξα το 1947, στο πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης. Αλλά βασικός έγινα από το 1949 και μετά. Έπαιζα στο κέντρο. Ήμουν καλός περισσότερο στην άμυνα, καθώς ήμουν γρήγορος και έκοβα τους αντιπάλους μου. Προς το τέλος της καριέρας μου, από το 1955 και μετά έπαιξα στην άμυνα, πάλι με μεγάλη επιτυχία.
YΡ: Οι εφημερίδες εκείνης της εποχής σε χαρακτήριζαν ως «ακατάβλητο». Γιατί;
ΛΠ: Βασικά είχα πολλές δυνάμεις, αλλά κυρίως λόγω του γερού σκαριού μου. Παρότι ήμουν δυναμικός και έμπαινα με πάθος σε όλες τις φάσεις, σπάνια τραυματιζόμουν. Επίσης έτρεχα ασταμάτητα, από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό.
ΥΡ: Πείτε μας κάτι που σας έχει μείνει από εκείνα τα χρόνια. Κάποια ανάμνηση που σας έχει μείνει.
ΛΠ: Εκείνα τα χρόνια δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ζήσατε και ζείτε εσείς οι νέοι. Ένα θα σου πω: Η διοίκηση μετά από κάθε προπόνηση μας έδινε από ένα σάντουιτς με κασέρι! Αυτό ήταν για τους περισσότερους παίκτες κάτι το εξωπραγματικό. Στους δε αγώνες, μαζί με το σάντουιτς πίναμε και την γκαζόζα, αυτή με την μπίλια μέσα. Δεν θέλαμε κάτι παραπάνω. Παίζαμε για την ομάδα και για την τιμή. Όταν δε, κάποιος παράγοντας ονόματι Γιουβανάκης, πρόσθεσε στο σάντουιτς και σαλάμι, ήμασταν όλοι παραπάνω από ευχαριστημένοι!
Ένα περιστατικό που θυμάμαι, ήταν γύρω στο 1948, όταν αντιμετωπίσαμε σε φιλικό αγώνα μια ομάδα από ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο. Τους κερδίσαμε και οι Άγγλοι μας κάνανε δώρο ένα τσουβάλι με παπούτσια, γύρω στα 100 ζευγάρια. Σκεφτείτε την χαρά μας, καθώς τότε, οι περισσότεροι μικρότεροι σε ηλικία ήμασταν ξυπόλητοι. Το μοναδικό ζευγάρι παπουτσιών μας, το φορούσαμε την Κυριακή στην εκκλησία. Μόλις ανοίξαμε λοιπόν το τσουβάλι είδαμε πως τα παπούτσια αυτά ήταν στρατιωτικά άρβυλα! Μετά από λίγες ημέρες προπονήσεων, των περισσοτέρων τα πόδια είχαν μώλωπες και πληγές από τα παπούτσια αυτά! Και πάλι όμως ήταν καλύτερα από το να παίζεις ξυπόλυτος. Αυτή η κατάσταση επικρατούσε σε όλες τις ομάδες της πόλης και όχι μόνο στον Άρη.
Μόλις έχει βραβευτεί για την προσφορά του στον Άρη.
ΥΡ: Έχετε αγωνιστεί δίπλα σε παίκτες θρύλους. Ποιοι σας έμειναν στην μνήμη;
ΛΠ: όταν πρωτοπήγα στην ομάδα έπαιξα δίπλα σε όλη την γενιά των πρωταθλητών του 1946. Φυσικά σύμβολο ήταν ο Βικελίδης, αλλά και ο Μαγράς, ο Αμπραχαμιάν, ο Τσώνας, ο Νικολαϊδης, ο Κολωνιάρης, ο Βελλιάδης. Θυμάμαι ιδιαίτερα το τρέξιμο του Κολωνιάρη….
(Σε αυτό το σημείο ο κυρ Λεωνίδας σηκώνεται από την καρέκλα του και διανύει περίπου είκοσι μέτρα τρέχοντας, κουνώντας τα χέρια σαν να θέλει να απωθήσει κάποιον. Μένω άναυδος από την ταχύτητα και τη δύναμη που επιδεικνύει ακόμη και σε αυτή την ηλικία)
(συνεχίζει) …Αργότερα έπαιξα δίπλα σε μεγάλα ονόματα του Άρη, όπως ο Κεμαλίδης, ο Παναγούλιας, ο Καλλιοτζής και άλλους πολλούς με τους οποίους ήμασταν πιο συνεδεμένοι καθώς ήμασταν και συνομήλικοι.
ΥΡ: Μπορείτε να μου πείτε για το παρατσούκλι σας, το «Παλέρμο»; Πως βγήκε;
ΛΠ: Τον Απρίλιο του 1951 με καλέσανε στην Εθνική ομάδα. Αντιμετωπίζαμε στο Παλέρμο της Σικελίας την Ιταλία για το κύπελλο της Ανατολικής Μεσογείου. Πήγα σιδηροδρομικώς μέχρι την Αθήνα και από εκεί ξεκινήσαμε με πλοίο για την Σικελία. Το ταξίδι κράτησε δύο ολόκληρες εβδομάδες. Τελικά χάσαμε με 3-0 και εγώ δεν χρησιμοποιήθηκα ούτε για ένα λεπτό! Το μόνο που μού έμεινε από αυτό το ταξίδι ήταν το παρατσούκλι που μου έβγαλαν οι συμπαίκτες μου, όταν επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη.
ΥΡ: Μέχρι πότε παίξατε ποδόσφαιρο; Μετά, παραμείνατε κοντά στην ομάδα;
ΛΠ: Αγωνίστηκα μέχρι το 1958. Μετά ήμουνα πάντοτε στο πλάι της ομάδας, κυρίως ως έφορος για πάρα πολλά χρόνια. Παραιτήθηκα όταν η τότε διοίκηση αποφάσισε να επιβάλει στις να πληρώνουν τα μέλη των ακαδημιών του Άρη. Αυτό το θεώρησα απαράδεκτο.
Το 1951, όλοι οι Αρειανοί, με συντονισμένες ενέργειες, έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια το γήπεδο Χαριλάου. Εγώ ο ίδιος κουβαλούσα τους γκαζοντενεκέδες με το νερό για το τσιμέντο. Δεν λέω πως η κατάσταση είναι η ίδια, αλλά πως όταν θέλουν αυτοί που αγαπάνε τον Άρη μπορούν να πετύχουν πολλά. Χρειάζεται συσπείρωση και ενότητα.
ΥΡ: Σας ευχαριστώ πολύ, και σας εύχομαι να έχετε υγεία…
ΛΠ: Εγώ σας ευχαριστώ και σας συγχαίρω για την καλή δουλειά σας. Το να ασχολείστε με τους παλιούς παίκτες είναι κάτι το όμορφο, που δεν το κάνουν πολλοί. Αυτό που εύχομαι από την μεριά μου, είναι κάποιος τίτλος στο ποδόσφαιρο.
Αυτός ήταν ο Λεωνίδας Ποζάνης ή Παλέρμο, μια από τις τελευταίες εστίες αγνού αρειανού πνεύματος. Η ηλικία του τον καθιστά μάρτυρα του μεγαλύτερου μέρους της ιστορίας του συλλόγου, την οποία γνώρισε ως ποδοσφαιριστής, ως έφορος και κυρίως ως φίλαθλος. Η συνάντηση μαζί του ήταν μία πραγματική αποκάλυψη για μένα, το άνοιγμα ενός παραθύρου που μου επέτρεψε να ρίξω ματιές στο ένδοξο παρελθόν του Άρη μας.
Ο Λεωνίδας Ποζάνης ήταν έφορος του ποδοσφαιρικού τμήματος του Άρη το 1970, οπότε είχε συμμετοχή και στην κατάκτηση του κυπέλλου, του τελευταίου τίτλου του Άρη.
Προσωπικά, έχοντας γνωρίσει την ιστορία και τους ανθρώπους που έχτισαν τα θεμέλια του σύγχρονου Άρη, θεωρώ πως ο Λεωνίδας Ποζάνης είναι μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες που βγήκαν μεταπολεμικά από την ομάδα μας.
Ο ίδιος ο Λεωνίδας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που μόλις σας παραθέσαμε, τόνισε πως ο σύλλογος έχει ανάγκη όσο ποτέ από συσπείρωση και ενιαία προσπάθεια από όλους και κυρίως από σπουδαίες προσωπικότητες που ανήκουν μεν στις τάξεις του, αλλά παραμένουν αδρανείς.
Διότι ο Άρης είναι οι άνθρωποι του και τίποτε παραπάνω ή λιγότερο...
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
