Το 1961 ο Άρης φέρνει στην Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο αλλά αμφιλεγόμενο όνομα. Με 80.000 δραχμές, ένα αξιόλογο ποσό για την εποχή, αγοράζει από τον Ολυμπιακό, τον σέντερ φορ Σοφιανό, ένα όνομα που έγραψε την δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’50, θετικά αλλά και αρνητικά.
(στο εξώφυλλο ο Σοφιανός οδηγείται με τις χειροπέδες στο ...γήπεδο, ενώ δεξιά μια θεαματική του ενέργεια με τη φανέλα του Άρη εναντίον του Παναθηναϊκού)
Ο Σοφιανός υπογράφει στον Άρη, υπό το βλέμμα του νεαρού τότε δημοσιογράφου Σερπετζή
Ο Μιχαήλ Σοφιανός, ή Λάκης, γεννήθηκε το 1932 στην φτωχογειτονιά της Γούβας, στην Αθήνα. Κατά την διάρκεια της κατοχής είναι «σαλταδόρος» στα γερμανικά καμιόνια. Ουσιαστικά ο πιτσιρικάς πηδούσε στα φορτηγά αυτοκίνητα των κατακτητών και έκλεβε προμήθειες, κυρίως τρόφιμα. Περιττό να ειπωθεί πως η δουλειά αυτή ήταν άκρως επικίνδυνη, καθώς για τις πράξεις του αυτές θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εκτελεστεί από τους κατακτητές. Ωστόσο επιβιώνει του πολέμου και με τις κλοπές αυτές κατορθώνει να ζήσει αυτόν, την οικογένεια του και τους φίλους του. Παράλληλα με την «δραστηριότητα» του αυτή, ο Λάκης παίζει ποδόσφαιρο όπως λίγοι, διαπρέποντας με την ομάδα «Αρίων», από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι το 1953. Η εφηβική του ηλικία είναι δύσκολη, καθώς συνεχίζει τις μικροκλοπές και τις παράνομες δραστηριότητες και μετά τον πόλεμο. Περνάει πολύ καιρό στα αναμορφωτήρια, όπου μαθαίνει την τέχνη του «πορτοφολά»! Ωστόσο το ποδοσφαιρικό του ταλέντο δεν μένει απαρατήρητο και το 1953 πηγαίνει στον Παναθηναϊκό. Εκεί κάθεται για πέντε χρόνια, γράφοντας την δική του ιστορία στα γήπεδα, αλλά και έξω από αυτά. Ενώ σαν ποδοσφαιριστής διαπρέπει, φτάνοντας να χτυπήσει μέχρι και την πόρτα της εθνικής ανδρών, εξωγηπεδικά συνεχίζει τα παραπτώματα. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ενώ είναι έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ, που βρίσκονται κοντά στο γήπεδο της Λεωφόρου, ο Παναθηναϊκός ζητάει ειδικές άδειες για να αγωνίζεται στα κρίσιμα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας. Έτσι, συνοδεία χωροφυλάκων, έρχεται από την πίσω πόρτα του γηπέδου, μπαίνει, παίζει, συνήθως διακρίνεται, και επιστρέφει στο κελί του! Ο κόσμος τον θέλει και τον αποθεώνει σε κάθε παρουσία του.
Μέσα στο γήπεδο διακρίνεται για τις τοποθετήσεις του. Δεν τρέχει πολύ, αλλά είναι ταχύτατος όταν χρειάζεται. Έξυπνος, διεμβολιστής με ακαριαίες κινήσεις και πολύ εύστοχος στα σουτ του, πετυχαίνει πάρα πολλά γκολ. Ο δαιμόνιος αυτός παίκτης κατηγορείται βέβαια και για ανορθόδοξες μεθόδους προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του: Χώμα στα μάτια αντιπάλων, φτύσιμο και ψυχολογική βία μέσω βρισιών. Το 1958 επιτίθεται σε έναν διαιτητή και τον χτυπάει. Τιμωρείται με αφαίρεση της φίλαθλης ιδιότητας του. Μετά από λίγους μήνες πηγαίνει στο Αίγιο, στην ομάδα των «πασάδων», τον Παναιγιάλειο. Εκεί κάθεται μέχρι το 1960 συντελώντας τα μέγιστα στην αγωνιστική παρουσία της ομάδας στα πλαίσια της νεοσύστατης Α’ Εθνικής, καταλαμβάνοντας την 6η θέση. Το 1960 πάει στον Ολυμπιακό, όπου σνομπάρεται από τους συμπαίκτες του. Κατηγορείται ότι έκλεψε τα αποδυτήρια της ομάδας κατά την διάρκεια ενός αγώνα και σύντομα αποτελεί ξένο σώμα για τον πειραιώτικο σύλλογο. Έτσι το 1961 «ανεβαίνει» στην Θεσσαλονίκη, για να έχει ακόμη μία ευκαιρία στην καριέρα του, παρότι είναι ποδοσφαιρικά σε μεγάλη για την εποχή ηλικία (29).
Με τη φανέλα του Άρη, στο κέντρο κάτω, κρατώντας την μπάλα. Στο χέρι η ομάδα μας φοράει μαύρη κορδέλα λόγω του θανάτου του Γιάννη Αγγέλου
Γράφει ο τύπος της πόλης μας: «ο Άρης δεν πρέπει να ανησυχεί για την ποιότητα την ηθική του παίκτη. Ο Σοφιανός άλλαξε ριζικά και είναι ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται να πάρει από τον Άρη πιστοποιητικό άριστης ποιότητας.» Η μεταγραφή του θεωρήθηκε ποιοτική και πως θα έδινε άλλο αέρα στην επίθεση της ομάδας.
Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος σκόραρε κατά του Ηρακλή και σύντομα άρχισε να δείχνει τις πτυχές του πλούσιου ταλέντου του. Δεν είχε βέβαια την λάμψη της νεανικής του ηλικίας, αλλά πέτυχε έξι γκολ σε συνολικά είκοσι ματς και έκανε γενικά καλές εμφανίσεις. Από πολλούς θεωρήθηκε ατομιστής και αρκετά θεατρίνος, θέλοντας να εκμαιεύσει ευνοϊκές διαιτητικές αποφάσεις υπέρ του. Ωστόσο γενικά πρόσφερε αρκετά στην επίθεση της ομάδας. Ο νεαρός τότε Βασίλης Ψηφίδης λέει για τον Λάκη: « Ήταν ένας τρομερός ποδοσφαιριστής και πολύ καλός με εμάς τους νεαρούς. Ανά πάσα στιγμή μας βοηθούσε και μας συμβούλευε. Το ψευδώνυμο του ήταν γάτος ή αλεπού των γηπέδων, λόγω της μεγάλης ευελιξίας και πονηριάς που τον διακατείχε.»
Πρωτότυπος πανηγυρισμός του Λάκη με τον χιουμορίστα Παύλο Πασχαλίδη!
Στις 18 Μαρτίου 1962 όμως, ο Άρης χάνει από τον Φωστήρα μέσα στο Χαριλάου με 0-1. Οι φήμες λένε πως το παιχνίδι ήταν στημένο από κύκλωμα προποτζήδων σε συνεργασία με παίκτες και υποψίες πέφτουν και στον Σοφιανό. Η διοίκηση τον «παροπλίζει» και σύντομα λύνεται η συνεργασία ανάμεσα στα δύο μέρη. Ο ίδιος υποστηρίζει με θέρμη την αθωότητα του, αποδίδοντας την ανάμειξη του ονόματος του στην ιστορία αυτή σε οικονομικούς λόγους: «Όλοι γνωρίζουνε πόσο μετρούνε τα πόδια μου. Πως δύσκολα κινούμαι πλέον στα γήπεδα. Για αυτό κανένας δεν με φοβάται, κανένας δεν σκέφτηκε να με δωροδοκήσει. Είμαι ο ποδοσφαιριστής που γνώρισε την δύση του. Ποιος να με φοβηθεί; Απόρησα ειλικρινά που με ακριβοπλήρωσε ο Άρης. Έδωσε ικανό ποσό να με πάρει. Γρήγορα φυσικά κατάλαβε πως δεν άξιζα τόσα πολλά. Και φρόντισε να απαλλαγεί της παρουσίας μου. Μπορούσε πιο εύσχημα να με απολύσει. Να με φωνάξει και να μου πει: Λάκη μας στοιχίζεις πολλά, τι λες, δέχεσαι με αυτά τα φιλοδωρήματα να μείνεις; Αν έκανε κάτι τέτοιο, θα έπαιρνα την βαλίτσα μου και θα αναχωρούσα. Όχι από πίκα, από εγωισμό. Μια τέτοια οδό όμως δεν θέλησε ο Άρης να ακολουθήσει. Προτίμησε να με πληγώσει. Τώρα κι εγώ θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, θα μιλήσω στην Αθήνα…»
Τελικά δεν μίλησε. Αποδεσμεύτηκε από τον Άρη, επιστρέφοντας για μια διετία ακόμη στο Αίγιο.
Πετυχαίνοντας τέρμα επί του Ηρακλή. Με τον Άρη αγωνίστηκε σε 25 αγώνες πετυχαίνοντας 9 τέρματα. (20/5 στα επίσημα)
Το τέλος της ιστορίας του είναι δυστυχώς άσχημο. Το 1964 φεύγει με την οικογένεια του στην Δυτική Γερμανία, όπου παίζει ποδόσφαιρο και γίνεται προπονητής. Ωστόσο οι παλιές κακές του συνήθειες δεν τον αφήνουν. Μπλέκει με τον υπόκοσμο. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 δέχεται δολοφονική επίθεση, πιθανότερα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, κατά την διάρκεια ταξιδιού με τρένο στην Γιουγκοσλαβία. Επιζεί, αλλά χάνει το ένα του χέρι. Επιστρέφει στην Ελλάδα με την γυναίκα του και τις δύο του κόρες. Του δίνεται τιμητικά μια θέση στην ΕΠΟ, για να κερδίζει τα προς του ζην. Ωστόσο μπλέκει με τα ναρκωτικά. Πιθανόν όλα να ξεκίνησαν από τον σωματικό και ψυχικό πόνο του ακρωτηριασμού του. Είναι χρήστης αλλά και έμπορος. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 βρίσκεται στην φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών. Το πρωί της 2ης Αυγούστου 1989 οι φύλακες τον βρίσκουν απαγχονισμένο στο κελί του. Αυτό είναι το δυσάρεστο τέλος της περιπετειώδους ζωής του.
Πολλά έχουν ειπωθεί για την προσωπικότητα του. Κάποιοι τονίζουν πως ότι έβγαζε από τις μικροαπατεωνιές του, τα μοίραζε σε άπορους φίλους και συγγενείς. Άτομα που τον γνώρισαν από κοντά μιλάνε για «ντόμπρο» κι αυθεντικό χαρακτήρα. Έχει χαρακτηριστεί, ίσως άκρως πετυχημένα, ως ο τελευταίος «ρεμπέτης» του ελληνικού ποδοσφαίρου! Ο Στέλιος Μπέλλας, πρόεδρος του Παναιγιάλειου και προσωπικό φίλος του, δήλωσε λίγο μετά τον θάνατο του Λάκη: «Αν ο Σοφιανός είχε τις ανέσεις που έχουν οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές, θα ήταν πέντε φορές καλύτερος από τον Μαραντόνα!» 
Με την αγαπημένη του σύζυγο, Ουρανία, αναχωρώντας σιδηροδρομικώς για τη Γερμανία
Οι δύο μεγάλες αγάπες στην ζωή του Σοφιανού ήταν το ποδόσφαιρο και η οικογένεια του, η γυναίκα του Ουρανία και οι κόρες του Βασιλική και Νεκταρία.
Το πέρασμα του από την ομάδα μας διήρκησε μόλις οκτώ μήνες, ωστόσο θεώρησα πως αυτή εδώ η ιστορία είναι άξια αναφοράς, ακόμη κι αν πέρασαν πάνω από πενήντα χρόνια, για να μας θυμίζει πόσο διαφορετικές και δύσκολες ήταν εκείνες οι εποχές. Ο Σοφιανός, θύμα των καταστάσεων που συνάντησε κατά την διάρκεια της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, μπόρεσε, όσο ήταν δυνατόν, να ξεδιπλώσει το πλούσιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο και να δημιουργήσει έναν δικό του μύθο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με την προσωπική του ιστορία να μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει σενάριο για ταινία ή θέμα για ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα.
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
Δείτε και αυτό το συγκλονιστικό βίντεο σχετικά με τα "κατορθώματα" του Λάκη Σοφιανού!
