Στις αρχές του 1963 ο Άρης παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Η ομάδα κάνει την μία ήττα μετά την άλλη και φιγουράρει επικίνδυνα κάτω από την ζώνη υποβιβασμού. Ο Ιταλός προπονητής Τρεβιζάν δεν δείχνει να μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Στα τέλη του Ιανουαρίου η αντικατάσταση του είναι επιβεβλημένη. Αντικαθίσταται από τον Γιουγκοσλάβο Μπέλα Πάλφυ που έρχεται στις 19 Ιανουαρίου και κάθεται για πρώτη φορά στον πάγκο του Άρη στις 3 Φεβρουαρίου 1963, εναντίον της Νίκης Βόλου στο γήπεδο Χαριλάου.
Νέος αέρας φαίνεται να πνέει στην ομάδα. Ο Άρης κερδίζει επιτέλους μετά από οκτώ παιχνίδια με 2-1. Η συνέχεια δεν είναι ανάλογη, καθώς οι κίτρινοι κάνουν τέσσερις συνεχόμενες ήττες, με την διαιτησία όμως να βάζει το χεράκι της. Αμέσως μετά αρχίζουν τα θετικά αποτελέσματα. Η ομάδα βρίσκει ρυθμό, μπαίνει στα μπαράζ και τελικά κερδίζει πανάξια την παραμονή της.
Ο Μπέλα Πάλφυ ήταν ένας ουγγρικής καταγωγής Γιουγκοσλάβος, γεννημένος το 1923. Σαν ποδοσφαιριστής έκανε αξιόλογη καριέρα σαν μέσος στην Βοϊβοντίνα, στην Σπάρτακ Σουμπότικα, στην Παρτιζάν και τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου, ενώ στην εθνική της χώρας του έπαιξε σε τρία ματς. Σαν προπονητής είχε εργαστεί στις Πρόλετερ, Σλόμποντα και Ραντίνσκι, με τον Άρη να είναι η πρώτη και μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα του.
Ο τεχνικός παρέμεινε και την επόμενη σεζόν στην ομάδα, αρχίζοντας σιγά σιγά να δείχνει το έργο του. Το πρώτο πράγμα που καθιέρωσε στον Άρη ήταν το 4-3-3, ένα πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα, που έδινε έμφαση στην καλή άμυνα και την κυριαρχία στο κέντρο του γηπέδου. Έδωσε για πρώτη φορά αριθμούς στις θέσεις, πράγμα που στην αρχή μπέρδεψε τους ποδοσφαιριστές. Οι καινοτομίες του αυτές παρουσιάζονταν για πρώτη φορά σε ελληνική ομάδα. Όταν το καλοκαίρι του 1965 έφερε στην προετοιμασία της ομάδας μικρές εστίες, όλοι τον κοιτούσαν περίεργα. Ωστόσο η μέθοδος αυτής της προπόνησης βελτίωσε τις ικανότητες των παικτών. Οι ποδοσφαιρικές του γνώσεις, σε συνδυασμό με το μεγάλο χρόνο παραμονής του στην ομάδα (έμεινε μέχρι και την σεζόν 1965-66, σχεδόν τέσσερα χρόνια) άφησαν έντονα τα σημάδια του στην ιστορία του ποδοσφαιρικού Άρη.
Προσιτός και αγαπητός στους παίκτες, αξιοποίησε στο έπακρο το ταλέντο του καθενός. Το ότι έμαθε σύντομα να συνεννοείται στα ελληνικά βοήθησε την επικοινωνία με τους παίκτες του. Επί των ημερών του καθιερώθηκαν οι νέοι παίκτες που μεγαλούργησαν τα επόμενα χρόνια, ενώ η ομάδα οδηγήθηκε σταθερά και χωρίς μεγάλα σκαμπανεβάσματα προς την κορυφή της βαθμολογίας. Απόδειξη για την καλή πορεία του Άρη, ήταν η συμμετοχή του σχεδόν αδιάλειπτα, από το 1964 μέχρι το 1969, στο κύπελλο εκθέσεων. Παίκτες όπως οι Καμπουρλάζος, Πανιτσίδης και Λαζίκογλου, αναγεννήθηκαν αγωνιστικά όταν ο Γιουγκοσλάβος τεχνικός τους άλλαξε θέση μέσα στην ενδεκάδα. Καθιερώθηκαν οι Χρηστίδης, Αλεξιάδης, Κωνσταντινίδης και άλλοι από τους αστέρες των μετέπειτα επιτυχιών. Είχε βέβαια την τύχη να πέσει σε αυτό το άριστο υλικό, ίσως το καλύτερο στην ιστορία της ομάδας, αλλά η διαχείριση που έκανε ήταν παραπάνω από ικανοποιητική.
Το 1963 η καριέρα του θα μπορούσε να σφραγιστεί με έναν τίτλο, αλλά δυστυχώς ο Άρης παρότι έπαιξε σε μονό ημιτελικό με τον Ολυμπιακό στην Θεσσαλονίκη έφερε ισοπαλία 1-1 και η πρόκριση αποφασίστηκε σε δεύτερο ημιτελικό στον Πειραιά που οι κίτρινοι έχασαν. Στον τελικό ο Άρης θα είχε αντιμετωπίσει τον Πιερικό, οπότε πολύ πιθανόν να κέρδιζε και το τρόπαιο.
Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως παρότι ο Μπέλα έφυγε από το 1966, η κληρονομιά που άφησε στην ομάδα κράτησε για πολλά χρόνια και κατά συνέπεια, μέρος της δόξας της κατάκτησης του κυπέλλου το 1970 του ανήκει. Συνέχισε στο Αιγάλεω και αργότερα στην Καβάλα, παίζοντας αρκετές φορές αντίπαλος του Άρη στο Χαριλάου, αλλά πάντα χειροκροτούμενος από τον κόσμο μας. Κάθισε στον πάγκο της ομάδας μας σε συνολικά 122 αγώνες, επίδοση που τον φέρει δεύτερο στην σχετική λίστα, πίσω μόνο από τον Φοιρό (41 νίκες, 38 ισοπαλίες και 43 ήττες).
Πέθανε το 1995, στην χώρα του.
ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ
