Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είναι μία από τις σπουδαιότερες μορφές του καλαθοσφαιρικού Άρη, αφού "υπέγραψε" σε μερικές από τις πιο λαμπρές σελίδες του Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, είτε ως καλαθοσφαιριστής είτε ως προπονητής της ομάδας. Με την ευκαιρία των γενεθλίων του Βαγγέλη (γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα το 1951) η aris.re σας παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στην καριέρα του ως καλαθοσφαιριστής του Άρη.
Το κείμενο είναι από την έκδοση της aris.re σχετικά με τους καλαθοσφαιριστές του Άρη (Το όνομά τους θυμίζει Θεό), ενώ οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Αλεξανδρή.
Η δεκαετία του εβδομήντα δεν θα ήταν η ίδια για τον Άρη αν δεν είχε το «άρωμα» της παρουσίας του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ενός αληθινού ηγέτη που σήκωσε πολλές φορές την ομάδα στους ώμους του, χάρη στις απεριόριστες δυνατότητες που διέθετε! Παίκτης της Αναγέννησης, όπως και ο Παπαγεωργίου, ήρθε στην ομάδα μας το 1970, αφού αποδεσμεύτηκε από την πρώτη του ομάδα. Στον Άρη όμως έπαιξε μετά από 14 μήνες, καθώς ο κανονισμός της ομοσπονδίας δεν επέτρεπε να μετακινούνται παίκτες από τη μία ομάδα στην άλλη χωρίς μεταγραφή, εκτός αν περνούσε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια αυτή της «τιμωρίας» του, κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική ανδρών, με την οποία αγωνίστηκε μέχρι το 1983! Με τα κίτρινα έκανε ντεμπούτο το 1971-72. Από την πρώτη στιγμή, έδειξε τα προσόντα του και καθιερώθηκε ως βασικός. Έπαιξε σαν άσσος ή δυάρι, συνυπάρχοντας με τον Ιωαννίδη και για λίγο με τον Κατριό, καθώς εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε απόλυτη αντιστοιχία με τις τωρινές θέσεις.
Την πρώτη του σεζόν υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία και είναι εκτός αγώνων για πολύ καιρό, έτσι χρειάζεται λίγο χρόνο να προσαρμοστεί, πράγμα που δείχνει να πετυχαίνει προς το τέλος του πρωταθλήματος.
Ο Βαγγέλης είχε άψογη τεχνική κατάσταση, χειριζόταν άριστα την μπάλα και ήταν πολύ καλός στο δημιουργικό κομμάτι. Τα πρώτα χρόνια όμως, με την ταυτόχρονη παρουσία του Ιωαννίδη, αγωνίστηκε περισσότερο σαν δυάρι. Πολύ καλός στα αμυντικά του καθήκοντα, μπορούσε με την μαχητικότητα του να αντιμετωπίσει κάθε αντίπαλο. Στην εθνική του δόθηκε το παρατσούκλι «τίγρης», λόγω της έντονης και πιεστικής άμυνας του, παρατσούκλι που τον συνοδεύει μέχρι σήμερα!
Το 1972-73 δείχνει το ταλέντο του στην επίθεση, αφού σκοράρει κατά βούληση, αγγίζοντας τους 20 πόντους ανά παιχνίδι, ένα ποσοστό που δεν έφτασε ξανά στην καριέρα του. Στις 28 Ιανουαρίου 1973 πετυχαίνει 29 πόντους κατά του Έσπερου και αυτό είναι μόνο η αρχή: Βάζει 39 εναντίον του Πανελληνίου, 27 κατά της ΧΑΝΘ, 32 κατά της ΑΕΚ, ένα επιθετικό κρεσέντο που τον καθιστά σχεδόν ισάξιο με τον Παπαγεωργίου! Είναι πλέον απαραίτητος και στην επίθεση, πέρα από τα αμυντικά του καθήκοντα. Ποιο είναι το μυστικό του όπλο; Ο Βαγγέλης είχε ένα περίεργο τρόπο σουτ, φέρνοντας την μπάλα με τα δύο χέρια πάνω από το κεφάλι, όπως εκτελείται το αράουτ στο ποδόσφαιρο. Δεν ήταν όμως τόσο εύστοχος στα μακρινά σουτ, όσο στα μπασίματα του. Η ταχύτητα και η τεχνική του κατάρτιση, σε συνδυασμό με την οξύτατη του αντίληψη, κατέστησαν το μπάσιμο του ένα υπερόπλο, σχεδόν αδύνατο να ανακοπεί από τους αντιπάλους του! Όταν επιχειρούσε τη διείσδυση, ο αντίπαλος του δεν ήξερε ποτέ πως θα τελειώσει η φάση: με το δεξί ή το αριστερό χέρι, με φάλτσα, με σπάσιμο της μέσης στον αέρα. «Είναι μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών οι φορές που κάποιος με σταμάτησε», μου είπε ο ίδιος. Και δεν μιλούσε για αγώνες, αλλά γενικά, ακόμη και στις προπονήσεις! Ακόμη κι όταν ο αντίπαλος του σηκώνονταν καλά και του έκλεινε το πεδίο, ο Βαγγέλης κατόρθωνε να την πασάρει σε κάποιον συμπαίκτη του, σαν ασσίστ! Επίσης ήταν ειδικός στο να φθείρει τους αντιπάλους του, καθώς με την τοποθέτηση του σώματος του κατά τη διάρκεια των προσπαθειών του, κέρδιζε εύκολα το φάουλ!
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό του ήταν η σταθερότητα κατά τη διάρκεια της σεζόν. Και δεν μιλάμε για απλή σταθερότητα, μιλάμε για σταθερά καλή απόδοση, αφού συνήθως ήταν μέσα στους διακριθέντες της ομάδας του, στις νίκες και στις ήττες. Μεγάλες στιγμές του Τίγρη που θυμόμαστε είναι στις 15 Μαρτίου 1975, όταν στη νίκη επί του ΠΑΟΚ με 86-80, πετυχαίνει 28 πόντους, κάνοντας το καλύτερο παιχνίδι του στον Άρη μέχρι εκείνη τη στιγμή! Το 1975-76 φέρνει κι άλλες μεγάλες στιγμές: 29 πόντους επί του Ηρακλή και 31 επί της ΑΕΚ, μέσα σε μια βδομάδα, τον Μάιο του 1976. Ο Βαγγέλης οδηγεί σε μια ακόμη μεγάλη νίκη, στις 31 Ιανουαρίου του 1976, όταν ο Άρης φεύγει νικητής από τον Τάφο του Ινδού, υποχρεώνοντας τον Παναθηναϊκό στην πρώτη του εντός έδρας ήττα μετά από 11 ολόκληρα χρόνια! Το σκορ είναι 84-84 και απομένουν λίγα δευτερόλεπτά Η εντολή είναι η μπάλα να πάει στον Παπαγεωργίου για το καθοριστικό σουτ. Η μπαλιά όμως γίνεται λάθος και καταλήγει στα χέρια του Βαγγέλη που βρίσκεται κοντά στην …γραμματεία. Την πετάει από μακριά και 2 δεύτερα πριν τον τελικό ήχο της κόρνας της γραμματείας, πετυχαίνει το καλάθι της νίκης!
Το φθινόπωρο του 1976 ένα περιστατικό ανάμεσα στον προπονητή Πάππας και τον Ιωαννίδη, γίνεται αφορμή να τιμωρηθεί και ο Αλεξανδρής, που πήρε το μέρος του Ξανθού. Τιμωρούνται από τη διοίκηση, αλλά η ομάδα που ξεκινάει χωρίς αυτούς κάνει συνεχόμενες ήττες και έτσι επιστρέφουν εσπευσμένα φέρνοντας πάλι τις νίκες και τα χαμόγελα. Είναι καθοριστικός στις νίκες επί της ΑΕΚ με 78-76 (22 πόντους) και επί του ΠΑΟ με 67-66 (20 πόντους).
Λόγω της ταχύτητας του, είναι πολύ καλός στο γρήγορο παιχνίδι και γενικά στους αιφνιδιασμούς. Άριστα προπονημένος και μονίμως σε καλή φυσική κατάσταση, μπορούσε να ανταπεξέλθει σε κάθε περίσταση, ακόμη κι όταν τα χρόνια είχαν περάσει για αυτόν.
Το 1978-79, μετά την αποχώρηση του Ιωαννίδη, γίνεται αρχηγός της ομάδας και την οδηγεί στην κατάκτηση του τροπαίου, το πρωτάθλημα που σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας εποχής! Είναι αναμφίβολα η ψυχή των πρωταθλητών και θα το δείξει κάνοντας το παιχνίδι της χρονιάς την κατάλληλη στιγμή: στις 12 Φεβρουαρίου του 1979 ο Άρης λυγίζει τον Ολυμπιακό με 85-82, σε ένα παιχνίδι που παρακολούθησαν περίπου 8.000 κόσμου στο Παλέ και που έκρινε κατά μεγάλο ποσοστό τον τίτλο! Ο Βαγγέλης τότε πέτυχε 30 πόντους, αγωνιζόμενος πραγματικά με τη ψυχή ενός τίγρη και έχοντας καταπληκτική ευστοχία στις βολές που κέρδισε από τα πολλά φάουλ που του έγιναν: Ευστόχησε και στις 20 βολές που κέρδισε, ενώ και τα υπόλοιπα καλάθια του ήταν αποφασιστικής σημασίας! Στο τέλος του αγώνα ο κόσμος σήκωσε ψηλά τον πρωταγωνιστή, που κέρδισε πανάξια τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας!
Παρέμεινε για μια ακόμη σεζόν, παίζοντας στα παιχνίδια του κυπέλλου πρωταθλητριών και κατόπιν στο πρωτάθλημα, με εξαιρετικές επιδόσεις και πάλι. Κάποιες αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του ήταν εναντίον του ΠΑΟΚ, όταν και πάλι με μακρινό σουτ έγραψε το τελικό 74-72, λίγο πριν τη λήξη, αλλά και κατά της ΑΕΚ, όταν πέτυχε 20 πόντους στην εντυπωσιακή νίκη με 112-100 μετά από παράταση.
Στο τέλος της σεζόν θα αποχωρήσει από την ομάδα μας στα 29 του, πηγαίνοντας στον ΠΑΟΚ για μια τετραετία και κατόπιν στον Ηρακλή όπου τερμάτισε την καριέρα του στα 38 του χρόνια!
Μετά το πέρας της καριέρας του ως καλαθοσφαιριστής, ακολούθησε μια εξίσου πετυχημένη καριέρα ως προπονητής. Η πορεία του αυτή μάλιστα τον έφερε και στον πάγκο του Άρη, από το 2002 έως το 2004 και το 2011-12. Το 2003 κατόρθωσε μάλιστα να φέρει στην ομάδα μας έναν τίτλο, το FIBA Europe Champions Cup, ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο που κερδήθηκε μέσα στο Παλέ, με τη νίκη στον τελικό επί της Πολωνικής Προκόμ με 84-83.
Η φιγούρα του Βαγγέλη Αλεξανδρή θα μείνει για πάντα εντυπωμένη στην ιστορία του συλλόγου μας, καθώς πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους συντελεστές μερικών από των μεγαλύτερων επιτυχιών της ομάδας μπάσκετ της τελευταίας πεντηκονταετίας!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
